Eindelijk, eindelijk, eindelijk, anderhalf jaar na de het betralingstraject beginnen mijn longen goed op te knappen. Eindelijk nemen de ontstekingen af en neemt mijn longfunctie weer toe.
Ik merkte zelf ook dat het beter ging maar het is wel fijn dat de longarts het afgelopen week heeft kunnen bevestigen.
Ook ben ik weer begonnen met werken en dat is ... zo fijn!
Maandag mag ik weer, nu al zin in.
En dan ga ik ook eindelijk beginnen met sporten, heb vandaag mijn intake gehad bij mijn 'personal trainer' en ga woensdag voor de eerste keer trainen. Ik vind het heel spannend en ben vooral benieuwd wat mijn arm van al deze actie gaat vinden.
Mijn arm protesteert namelijk nogal sinds de laatste operatie. Gisteren is de fysio begonnen met tapen van mijn rug om het oedeem beter af te laten vloeien naar de rechter zijde.
Ben benieuwd of het gaat helpen.
Verder staan er nog wat leuke dingen voor de deur; zondag de boom opzetten, maandag werken, dinsdag Weihnachtsmarkt met Marc, woensdag sporten en 's avonds met een vriendinnetje eten en een bioscoopje pakken en donderdag weer werken.
Ik heb nu al zin in aankomende week.
vrijdag 4 december 2009
zaterdag 28 november 2009
Op veler verzoek ... Tommy
Hier nog even twee fotootjes van Tommy, mijn vriendje.Hij is de eerste week dat hij bij mijn ouders was een beetje ziek geweest,
maar inmiddels weer helemaal opgeknapt.
Als een ware hooligan rent hij door het huis, zet graag zijn kleine
(doch scherpe) tandjes in .. alles!
En doet veel dingen die hij eigenlijk niet mag.
Maar hij kan ook heerlijk met je knuffelen, spelen en bij je komen liggen.
Ik vind hem super!
Dinsdag was hij hier en omdat hij nog niet volledig gevaccineerd is mag hij bij
mijn ouders achter nog niet op het gras.
Maar in mijn achtertuin komen geen andere hondjes dus hier mocht hij
heerlijk ravotten op het gras.
Het regende wel maar dat deerde Tommy totaal niet; helemaal koud en nat
hebben we hem uiteindelijk naar binnen gehaald.
Maar hij bleef maar voor de schuifpui zitten en met mijn pootje tegen het glas aan tikken dus
wij hem weer naar buiten laten.
Hij zag eruit als een verzopen rat, maar het was zo leuk!
vrijdag 27 november 2009
Petitie borstkankeronderzoek
Lieve mensen, een lieve vriendin bracht mij deze petitie onder de aandacht en ik wil jullie vragen er ook naar te kijken en als je het ermee eens bent om de petitie te tekenen. (http://borstkankeronderzoek.petities.nl/)
Het is vast een 'kosten-baten-afweging' maar we hebben het hier wel over doodsoorzaak nummer 1 van vrouwen tussen de 30 - 50 jaar!
De cijfers laten inmiddels zien dat in 2008 14.000 (!!) vrouwen de diagnose borstkanker te horen hebben gekregen en dat de groep jonge vrouwen met borstkanker stijgt.
En hopelijk brengt iedereen die de petitie tekent de mogelijkheid om te screenen voor vrouwen vanaf 30 jaar een stukje dichterbij.
Het is vast een 'kosten-baten-afweging' maar we hebben het hier wel over doodsoorzaak nummer 1 van vrouwen tussen de 30 - 50 jaar!
De cijfers laten inmiddels zien dat in 2008 14.000 (!!) vrouwen de diagnose borstkanker te horen hebben gekregen en dat de groep jonge vrouwen met borstkanker stijgt.
En hopelijk brengt iedereen die de petitie tekent de mogelijkheid om te screenen voor vrouwen vanaf 30 jaar een stukje dichterbij.
zondag 22 november 2009
Mijn frustratie
Nu alle behandelingen en de grote operaties achter de rug zijn, ligt er hopelijk een hele nieuwe periode voor ons zonder al te veel angsten, spanningen, operaties.
Maar gewoon een heerlijk alledaags leventje, dat lijkt me wel wat.
Ik denk nog wel regelmatig terug en sommige zaken verbazen me wel...
In de tijd dat ik kaal en 1-borstig door het leven ging, vond ik het verbazingwekkend wat sommige mensen deden om in contact te komen. Nu hebben vrij weinig mensen mij kaal en 1-borstig gezien maar in het zwembad was er geen ontkomen aan.
Lekker zwemmen tussen, voornamelijk, oude vrouwen en mannen en vooral de vrouwen zag je wijzen, knikken en praten met andere vrouwen om daarna tegen je aan te lopen of een geweldig onzinnig verhaal tegen je te beginnen om te kijken of ze het verhaal te horen kunnen krijgen.
Volledig vreemde mensen gevoerd door nieuwsgierigheid (niets is een mens vreemd!)
Tegenover deze groep staan de mensen die je al jaren kent, die weten dat je ziek zijn en die ineens de supermarkt uitrennen zodra ze je zien of oudcollega's die acuut wegduiken zodra je eraan komt. Tja, AUW!
Het is vast niet slecht bedoeld en ik snap prima dat het hun onmacht is maar het doet me wel pijn.
Het geeft mij het gevoel dat ik alleen maar 'borstkanker' ben. Maar ik ben Mariska, die toevallig ziek geweest is. En je hoeft helemaal niet met mij te praten over ziektes, hoor. Maar gewoon gedag zeggen is prima, we kennen elkaar dus laten we elkaar groeten en dan zien we wel verder.
Misschien dat ik de volgende keer dat er iemand wegduikt in het gangpad bij de Albert Heijn er achter aan ga? En hem/haar vriendelijk groet en vraag hoe het met hem/haar is?
Of moet ik accepteren dat dit een gevolg is van ziek-zijn? En genieten van de familie en vrienden, oud en nieuw, die nu in mijn leven zijn?
Maar gewoon een heerlijk alledaags leventje, dat lijkt me wel wat.
Ik denk nog wel regelmatig terug en sommige zaken verbazen me wel...
In de tijd dat ik kaal en 1-borstig door het leven ging, vond ik het verbazingwekkend wat sommige mensen deden om in contact te komen. Nu hebben vrij weinig mensen mij kaal en 1-borstig gezien maar in het zwembad was er geen ontkomen aan.
Lekker zwemmen tussen, voornamelijk, oude vrouwen en mannen en vooral de vrouwen zag je wijzen, knikken en praten met andere vrouwen om daarna tegen je aan te lopen of een geweldig onzinnig verhaal tegen je te beginnen om te kijken of ze het verhaal te horen kunnen krijgen.
Volledig vreemde mensen gevoerd door nieuwsgierigheid (niets is een mens vreemd!)
Tegenover deze groep staan de mensen die je al jaren kent, die weten dat je ziek zijn en die ineens de supermarkt uitrennen zodra ze je zien of oudcollega's die acuut wegduiken zodra je eraan komt. Tja, AUW!
Het is vast niet slecht bedoeld en ik snap prima dat het hun onmacht is maar het doet me wel pijn.
Het geeft mij het gevoel dat ik alleen maar 'borstkanker' ben. Maar ik ben Mariska, die toevallig ziek geweest is. En je hoeft helemaal niet met mij te praten over ziektes, hoor. Maar gewoon gedag zeggen is prima, we kennen elkaar dus laten we elkaar groeten en dan zien we wel verder.
Misschien dat ik de volgende keer dat er iemand wegduikt in het gangpad bij de Albert Heijn er achter aan ga? En hem/haar vriendelijk groet en vraag hoe het met hem/haar is?
Of moet ik accepteren dat dit een gevolg is van ziek-zijn? En genieten van de familie en vrienden, oud en nieuw, die nu in mijn leven zijn?
dinsdag 17 november 2009
Er komt een vrouw bij de dokter?
Ook ik heb 'Er komt een vrouw bij de dokter' gelezen, dat was in juni 2007.
Ik had toen zelf ook borstkanker alleen wist ik dat nog niet (ontdekt eind juni 2007 en diagnose definitief begin juli 2007).
En ik vond het een vreselijk boek. Ik heb het uitgeleend aan mijn schoonmoeder die het ook wilde lezen. Tegen de tijd dat zij het boek uit had, zat ik in de hele medische molen en wilde ik het boek niet terug hebben! Ik vond het een afschuwelijk boek en nu ik dezelfde ziekte had als 'Carmen' wilde ik het boek helemaal niet in mijn boekenkast hebben.
In de maanden (jaren) die volgde tijdens alle behandelingen heb ik nog geregeld terug gedacht aan het boek en begon ik me steeds meer af te vragen of ik het boek niet in gedachten 'zwarter en zwaarder' gemaakt heb dan het in werkelijkheid was.
Nu de film in première gegaan is, staat het verhaal weer enorm in de belangstelling en als heel vele mensen menen tegen mij te moeten vragen: "Jij gaat de film zeker zien, he?"
En het antwoord is NEE.
In ieder geval voorlopig niet. Het is ongetwijfeld een mooi gemaakte film en ik vind Carice van Houten een fenomenaal actrice maar de slogan die bij de film gebruikt wordt is 'Ode aan de Liefde' en nu zou ik het boek in gedachten zwarter en zwaarder gemaakt kunnen hebben maar een 'Ode aan de Liefde' ga ik het zeker niet vinden. Je zieke vrouw, kotsend en ellendig, alleen thuis laten om in de stad te gaan hoeren en sloeren vind ik geen ode aan de liefde.
En natuurlijk is het super zwaar om een zieke geliefde thuis te hebben en ik snap prima dat er ergens een uitlaadklep nodig kan zijn om alle ziekte, spanningen, verdriet en angsten even op een zijspoor te kunnen zetten. Maar in mijn beleving is de manier van 'Stijn' bijzonder kwetsend voor zijn vrouw.
Zo, en dat is het enige en laatste wat ik er nog over kwijt wil.
En dan heb ik ook nog een leuk nieuwtje: Marc en ik gaan samen met zijn ouders 8 maart twee weekjes naar Florida! Was het maar alvast zover....
Ik had toen zelf ook borstkanker alleen wist ik dat nog niet (ontdekt eind juni 2007 en diagnose definitief begin juli 2007).
En ik vond het een vreselijk boek. Ik heb het uitgeleend aan mijn schoonmoeder die het ook wilde lezen. Tegen de tijd dat zij het boek uit had, zat ik in de hele medische molen en wilde ik het boek niet terug hebben! Ik vond het een afschuwelijk boek en nu ik dezelfde ziekte had als 'Carmen' wilde ik het boek helemaal niet in mijn boekenkast hebben.
In de maanden (jaren) die volgde tijdens alle behandelingen heb ik nog geregeld terug gedacht aan het boek en begon ik me steeds meer af te vragen of ik het boek niet in gedachten 'zwarter en zwaarder' gemaakt heb dan het in werkelijkheid was.
Nu de film in première gegaan is, staat het verhaal weer enorm in de belangstelling en als heel vele mensen menen tegen mij te moeten vragen: "Jij gaat de film zeker zien, he?"
En het antwoord is NEE.
In ieder geval voorlopig niet. Het is ongetwijfeld een mooi gemaakte film en ik vind Carice van Houten een fenomenaal actrice maar de slogan die bij de film gebruikt wordt is 'Ode aan de Liefde' en nu zou ik het boek in gedachten zwarter en zwaarder gemaakt kunnen hebben maar een 'Ode aan de Liefde' ga ik het zeker niet vinden. Je zieke vrouw, kotsend en ellendig, alleen thuis laten om in de stad te gaan hoeren en sloeren vind ik geen ode aan de liefde.
En natuurlijk is het super zwaar om een zieke geliefde thuis te hebben en ik snap prima dat er ergens een uitlaadklep nodig kan zijn om alle ziekte, spanningen, verdriet en angsten even op een zijspoor te kunnen zetten. Maar in mijn beleving is de manier van 'Stijn' bijzonder kwetsend voor zijn vrouw.
Zo, en dat is het enige en laatste wat ik er nog over kwijt wil.
En dan heb ik ook nog een leuk nieuwtje: Marc en ik gaan samen met zijn ouders 8 maart twee weekjes naar Florida! Was het maar alvast zover....
zondag 15 november 2009
Van alles en nog wat en feestje
Allereerst even melden dat het goed met mij gaat.
De pijn wordt steeds minder en het vocht neemt af. Nog twee weekjes rustig aan en dan mag ik voorzichtig aan weer aan het werk.
Dinsdag ga ik even gezellig een bakkie drinken op het werk en (als het aan mij ligt) afspraken maken voor over twee weken.
De pijn wordt steeds minder en het vocht neemt af. Nog twee weekjes rustig aan en dan mag ik voorzichtig aan weer aan het werk.
Dinsdag ga ik even gezellig een bakkie drinken op het werk en (als het aan mij ligt) afspraken maken voor over twee weken.
Gisteren hadden we een etentje van mijn pa & ma, zij zijn deze maand 35 jaar getrouwd en hebben dit gevierd met familie en vrienden. Dat was gezellig & lekker....
En dan hebben we lieve, kleine Tommy nog; het kleine kereltje is ziek geweest afgelopen week. De halve familie in rep en roer, allemaal zorgen en hopen dat het kereltje er weer bovenop zou komen. En dat lijkt nu het geval te zijn, als ik mijn ouders mag geloven sjeest hij weer als een hooligan door de kamer, hij eet weer en ... spuugt niet.
zaterdag 7 november 2009
Tommie
Mijn ouders hebben vandaag hun hondje gehaald.
De kleine jongeman is op 15 september geboren en moet
gaan luisteren naar de naar Tommie.
Is het niet een schatje?Ik hoorde net van mijn ma dat hij hun huis al ingewijd heeft
maar dat hij zich tijdens de autorit naar huis (toch een uur rijden)
prima gedragen heeft.
Mijn ouders hebben nu nog visite, mijn broer en zijn gezin willen het
nieuwe lid van de familie natuurlijk ook even bekijken.
Maar hopelijk krijgt Tommie daarna een beetje rust want het is een
drukke en wilde dag voor het mannetje.
En ik ga aankomende week weer even langs omhem te knuffelen.
donderdag 22 oktober 2009
Operatiebroeder Marc?
Oooohhh, wat zat de hechting van de drain irritant en pijnlijk te zijn.
Nu was de drainproductie ook nagenoeg nihil de afgelopen dagen dus ik had vandaag de huisarts mogen bellen om de drain eruit te laten halen.
Volgend probleempje; huisarts op vakantie en zijn vervanger ken ik niet.
Nu heeft Marc al eerder hechtingen verwijderd (na een schouderoperatie) dus ik had gisteren besloten te vragen of hij als-je-blieft de hechting wilde verwijderen.
En toen we toch bezig waren heb ik hem maar gelijk gevraagd om de drain er helemaal uit te halen. En dat heeft mijn held gedaan. Ik heb hem stap voor stap vertelt wat hij moest doen en hij heeft mijn instructies keurig opgevolgd.
Mocht hij de bouwwereld ooit zat worden dan zie ik een zonnige toekomst voor hem in de gezondheidszorg.
Dus afgelopen nacht heb ik heerlijk zonder snoertjes geslapen.
Nu was de drainproductie ook nagenoeg nihil de afgelopen dagen dus ik had vandaag de huisarts mogen bellen om de drain eruit te laten halen.
Volgend probleempje; huisarts op vakantie en zijn vervanger ken ik niet.
Nu heeft Marc al eerder hechtingen verwijderd (na een schouderoperatie) dus ik had gisteren besloten te vragen of hij als-je-blieft de hechting wilde verwijderen.
En toen we toch bezig waren heb ik hem maar gelijk gevraagd om de drain er helemaal uit te halen. En dat heeft mijn held gedaan. Ik heb hem stap voor stap vertelt wat hij moest doen en hij heeft mijn instructies keurig opgevolgd.
Mocht hij de bouwwereld ooit zat worden dan zie ik een zonnige toekomst voor hem in de gezondheidszorg.
Dus afgelopen nacht heb ik heerlijk zonder snoertjes geslapen.
dinsdag 20 oktober 2009
Klaar...
Vrijdag stond ik weer op het operatieprogramma van het Antoni van Leeuwenhoek en ik ben blij om te melden dat het achter de rug en dat het allemaal goed gegaan is.
Ooohhh, wat zag ik er weer tegen op. Ik was niet zo zeer bang voor de operatie maar ik heb een gruwelijke hekel aan wakker worden uit de narcose. Mijn hoofd draait dan vaak op volle toeren (en het zijn geen 'happy thoughts') maar ik kan mijn ogen niet openhouden en ook mijn lijf slaapt nog. En ondertussen spoken de gedachten maar door... Niet fijn, dus.
En ik maakte me ook wel zorgen over mijn arm na de operatie maar tot op heden gedraagt mijn arm zich voorbeeldig.
Tijdens de operatie hebben ze de tissue expander (soort waterzak die ze in de weken na de operatie van januari geleidelijk gevuld hebben) verwijderd, weefsel wat de tissue expander in kapselde verwijderd en ze hebben getracht een wat natuurlijkere vorm aan de borst te geven.
En het resultaat is .... bijzonder!
Ze 'hangen' de prothese met hechtingen 'op' aan het borstvlies (inderdaad AUW!) en deze hechtingen schieten na een week of zes los en dan kan de boel gaan 'hangen'.
Klinkt allemaal weer fraai, nietwaar?
Maar in januari is het helemaal goed gekomen met de rechter borst dus waarom nu niet?
Vrijdagavond mocht ik gelukkig weer naar huis en heb 's nachts heerlijk op onze enorme bank doorgebracht samen met wat drinken, I-pod, TV e.d.
Zo kon Marc rustig slapen en ik heerlijk mijn gang gaan en lekker woelen.
Inmiddels zijn we alweer een paar dagen verder en gaat het wel beter. Ik was na de laatste operatie (gelukkig) vergeten hoe pijnlijk het is (die hechtingen een je borstvlies) maar dat is weer helemaal terug. Ook steekt er ergens halverwege mijn zij nog een drain uit dus ik sleep mijn potje braaf mee achter mij gaan. Ik hoopte dat hij er morgen uit zou mogen maar hij heeft vannacht helaas te veel gelopen dus nu donderdag op zijn vroegst.
Ook mag ik zes weken mijn linker arm niet te veel gebruiken (tillen, trekken, duwen is uit den boze) om de prothese goed te laten hechten. Als ik toch te enthousiast word, zou de prothese kunnen verschuiven en een borst op je buik, in je nek of op de rug lijkt me niet echt handig dus ik ga me inhouden en me netjes aan de regels houden. Dat betekent overigens ook dat ik niet mag autorijden en/of fietsen de komende twee weken en dat is dus wel een beetje saai....
Daarom had ik zo graag een puppy gewild vanaf nu. Een heerlijk bolletje bol die me gezelschap houdt de komende weken.
Ik ga weer even liggen, zucht.
Ooohhh, wat zag ik er weer tegen op. Ik was niet zo zeer bang voor de operatie maar ik heb een gruwelijke hekel aan wakker worden uit de narcose. Mijn hoofd draait dan vaak op volle toeren (en het zijn geen 'happy thoughts') maar ik kan mijn ogen niet openhouden en ook mijn lijf slaapt nog. En ondertussen spoken de gedachten maar door... Niet fijn, dus.
En ik maakte me ook wel zorgen over mijn arm na de operatie maar tot op heden gedraagt mijn arm zich voorbeeldig.
Tijdens de operatie hebben ze de tissue expander (soort waterzak die ze in de weken na de operatie van januari geleidelijk gevuld hebben) verwijderd, weefsel wat de tissue expander in kapselde verwijderd en ze hebben getracht een wat natuurlijkere vorm aan de borst te geven.
En het resultaat is .... bijzonder!
Ze 'hangen' de prothese met hechtingen 'op' aan het borstvlies (inderdaad AUW!) en deze hechtingen schieten na een week of zes los en dan kan de boel gaan 'hangen'.
Klinkt allemaal weer fraai, nietwaar?
Maar in januari is het helemaal goed gekomen met de rechter borst dus waarom nu niet?
Vrijdagavond mocht ik gelukkig weer naar huis en heb 's nachts heerlijk op onze enorme bank doorgebracht samen met wat drinken, I-pod, TV e.d.
Zo kon Marc rustig slapen en ik heerlijk mijn gang gaan en lekker woelen.
Inmiddels zijn we alweer een paar dagen verder en gaat het wel beter. Ik was na de laatste operatie (gelukkig) vergeten hoe pijnlijk het is (die hechtingen een je borstvlies) maar dat is weer helemaal terug. Ook steekt er ergens halverwege mijn zij nog een drain uit dus ik sleep mijn potje braaf mee achter mij gaan. Ik hoopte dat hij er morgen uit zou mogen maar hij heeft vannacht helaas te veel gelopen dus nu donderdag op zijn vroegst.
Ook mag ik zes weken mijn linker arm niet te veel gebruiken (tillen, trekken, duwen is uit den boze) om de prothese goed te laten hechten. Als ik toch te enthousiast word, zou de prothese kunnen verschuiven en een borst op je buik, in je nek of op de rug lijkt me niet echt handig dus ik ga me inhouden en me netjes aan de regels houden. Dat betekent overigens ook dat ik niet mag autorijden en/of fietsen de komende twee weken en dat is dus wel een beetje saai....
Daarom had ik zo graag een puppy gewild vanaf nu. Een heerlijk bolletje bol die me gezelschap houdt de komende weken.
Ik ga weer even liggen, zucht.
woensdag 7 oktober 2009
Vakantie weer voorbij...
De vakantie is weer voorbij (zucht!). Marc & ik zijn weer aan het werk. Ik kijk met gemengde gevoelens terug naar de vakantie. We hebben namelijk niet alleen samen vakantie gevierd maar we zijn stevig vergezeld door allerhande bacteriën en virussen.
Tja, we zijn allebei ziek geweest.
Van het zeilen dat we de eerste anderhalve week wilde gaan doen is weinig terecht gekomen, dat is een weekendje geworden. Maar in dat weekendje zijn we wel met de boot naar Ermelo geweest! (Even voor de duidelijkheid, wij wonen in Ermelo en de boot ligt in Lelystad)
Het was heerlijk weer die week (en gelukkig het weekend ook nog) dus het was wel jammer dat we daar niet meer van hebben kunnen genieten.
Ook zijn we nog een weekje naar New York geweest. Wat een enorme, overweldigende, grote en bijzondere stad is dat.
Daar ben ik helaas ook weer ziek geworden. Ggrr, gelukkig hadden we veel paracetamolletjes mee om de koorts te onderdrukken en zo hebben we toch nog het nodige gezien van The Big Apple.
Hoewel ik absoluut genoten heb van alles wat we daar gezien, gegeten, bewonderd en verwonderd hebben, heb ik niet mijn hart verloren aan NY.
Ik vond de mensen in NY minder vriendelijk dan ik gewend was in de USA, de stress in NY is groot bij de mensen, ik vond dat er opvallend veel gerookt werd, de hysterie (en getoeter) in het verkeer is enorm en het stonk er!
Wij logeerde in een prima hotel in New Jersey bij Newark Pennstation en daar vond ik het tussen het hotel en NY helemaal een oude bende. Wat wel grappig is, is dat wat ik een oude bende noem, de Amerikanen 'historical' noemde.
Maar er is zeker veel te zien in NY en een indrukwekkende stad is het zeker.
Sinds donderdag zijn we weer terug in ons kikkerlandje, en sinds maandag weer aan het werk.
That's life!
Volgende week vrijdag (de 16e) ga ik trouwens weer onder het mes. Dan gaat mijn tissue expander eruit en krijg ik de prothese. Altijd weer spannend...
Tja, we zijn allebei ziek geweest.
Van het zeilen dat we de eerste anderhalve week wilde gaan doen is weinig terecht gekomen, dat is een weekendje geworden. Maar in dat weekendje zijn we wel met de boot naar Ermelo geweest! (Even voor de duidelijkheid, wij wonen in Ermelo en de boot ligt in Lelystad)
Het was heerlijk weer die week (en gelukkig het weekend ook nog) dus het was wel jammer dat we daar niet meer van hebben kunnen genieten.
Ook zijn we nog een weekje naar New York geweest. Wat een enorme, overweldigende, grote en bijzondere stad is dat.
Daar ben ik helaas ook weer ziek geworden. Ggrr, gelukkig hadden we veel paracetamolletjes mee om de koorts te onderdrukken en zo hebben we toch nog het nodige gezien van The Big Apple.
Hoewel ik absoluut genoten heb van alles wat we daar gezien, gegeten, bewonderd en verwonderd hebben, heb ik niet mijn hart verloren aan NY.
Ik vond de mensen in NY minder vriendelijk dan ik gewend was in de USA, de stress in NY is groot bij de mensen, ik vond dat er opvallend veel gerookt werd, de hysterie (en getoeter) in het verkeer is enorm en het stonk er!
Wij logeerde in een prima hotel in New Jersey bij Newark Pennstation en daar vond ik het tussen het hotel en NY helemaal een oude bende. Wat wel grappig is, is dat wat ik een oude bende noem, de Amerikanen 'historical' noemde.
Maar er is zeker veel te zien in NY en een indrukwekkende stad is het zeker.
Sinds donderdag zijn we weer terug in ons kikkerlandje, en sinds maandag weer aan het werk.
That's life!
Volgende week vrijdag (de 16e) ga ik trouwens weer onder het mes. Dan gaat mijn tissue expander eruit en krijg ik de prothese. Altijd weer spannend...
dinsdag 15 september 2009
Fijne vakantie?
Eindelijk na de hele zomer gewerkt te hebben, hebben Marc & ik dan nu vakantie.
En hoe brengen wij de vakantie tot op heden door?
Op de bank en op bed; hoestend, proestend, snotterend, kreunend, steunend, schor en hees.
Tja, het is bere-gezellig in huize Bommel met al onze bacteriën/virussen.
Ach, we klagen niet, we gaan ons vanzelf beter voelen en dan gaan we met volle teugen genieten.
En hoe brengen wij de vakantie tot op heden door?
Op de bank en op bed; hoestend, proestend, snotterend, kreunend, steunend, schor en hees.
Tja, het is bere-gezellig in huize Bommel met al onze bacteriën/virussen.
Ach, we klagen niet, we gaan ons vanzelf beter voelen en dan gaan we met volle teugen genieten.
dinsdag 8 september 2009
Goedgekeurd
Ik ben weer voor een half jaar gekeurd! En de radioloog was zeer tevreden over de reconstructie. Volgens haar was er redelijk veel controversie over bestraalde huid oprekken met een tissue expander maar bij mij zit er er heel mooi uit. Ik hoop dat het er met de blijvende prothese tzt ook zo mooi uit blijft zien.
zondag 6 september 2009
Niet ziek maar ook niet helemaal fit
Zou het komen omdat we bijna vakantie hebben? Of omdat ik morgen mijn halfjaarlijkse APK heb? Of zou er toch een griepje onder de leden sluimeren?
Ik ben niet ziek, hoor. Maar ook niet helemaal lekker!
Gewoon moe, veel slapen, soms keelpijn en beetje hoofdpijn, dan weer ff een paar uurtje koorts.
Ik heb wel gewerkt de afgelopen weken maar vooral mijn sociale leven heeft er onder te lijden gehad, ik heb de nodige afspraken moeten afzeggen (Sorry, meiden!).
Maar de vakantie lonkt.... En de laatste loodjes wegen zwaar zoals gewoonlijk.
Morgen ga ik ook naar de bioresonatietherapeute om hopelijk de honden-wens toch in vervulling te laten gaan.
Ik ben benieuwd, positief en ga me laten verrassen.
Ik ben niet ziek, hoor. Maar ook niet helemaal lekker!
Gewoon moe, veel slapen, soms keelpijn en beetje hoofdpijn, dan weer ff een paar uurtje koorts.
Ik heb wel gewerkt de afgelopen weken maar vooral mijn sociale leven heeft er onder te lijden gehad, ik heb de nodige afspraken moeten afzeggen (Sorry, meiden!).
Maar de vakantie lonkt.... En de laatste loodjes wegen zwaar zoals gewoonlijk.
Morgen ga ik ook naar de bioresonatietherapeute om hopelijk de honden-wens toch in vervulling te laten gaan.
Ik ben benieuwd, positief en ga me laten verrassen.
maandag 17 augustus 2009
Clean Eagle
Vrijdag hebben Marc, mijn vader (en ik ook een klein beetje) de boot gesopt en in de was gezet.
Ze ligt momenteel in Stavoren bij Nautisch Kwartier zodat er wat reparatie en werkzaamheden plaats kunnen vinden. Ze staat daar momenteel op de kant dus daar hebben we gebruik gemaakt dat is toch makkelijker soppen dan wanneer ze in het water ligt.
Daar zijn wel wat foto's van maar die zal ik morgen even plaatsen want Marc heeft de camera vandaag mee.
Ook ben ik gisteren bij de huisarts geweest o.a. met mijn hondenverhaal en zijn advies is om te kijken naar hondenrassen waarvan bekend is dat ze niet tot nauwelijks allergieën geven. Met pillen zou je het redelijk onder controle krijgen maar ik ben fors allergisch (volgens de allergietest) en zou dus nooit een pilletje over kunnen slaan en het zou kunnen dat mijn allergie er na een paar jaar ineens doorheen breekt. We gaan er natuurlijk vanuit dat ons hondje een jaar of 15 oud zou worden en het lijkt me vreselijk om de hond alsnog na een paar jaar weg te moeten doen!
Dus ik speur nog even verder maar het hondje lijkt alleen maar verder weg te gaan dan dichterbij te komen...
Verder heb ik een dikke(re) en pijnlijke arm en ben ik moe! Heb ook zoveel gewerkt de afgelopen weken dat ik eigenlijk niet meer kan. Gisteren heb ik me dan ook eindelijk ziek gemeld vanwege mijn pijnlijke arm en ik geniet zo van de rust en het even niets hoeven te moeten doen.
Ik slaap vreselijk veel en voel nu pas echt hoe moe ik ben.
Ze ligt momenteel in Stavoren bij Nautisch Kwartier zodat er wat reparatie en werkzaamheden plaats kunnen vinden. Ze staat daar momenteel op de kant dus daar hebben we gebruik gemaakt dat is toch makkelijker soppen dan wanneer ze in het water ligt.
Daar zijn wel wat foto's van maar die zal ik morgen even plaatsen want Marc heeft de camera vandaag mee.
Ook ben ik gisteren bij de huisarts geweest o.a. met mijn hondenverhaal en zijn advies is om te kijken naar hondenrassen waarvan bekend is dat ze niet tot nauwelijks allergieën geven. Met pillen zou je het redelijk onder controle krijgen maar ik ben fors allergisch (volgens de allergietest) en zou dus nooit een pilletje over kunnen slaan en het zou kunnen dat mijn allergie er na een paar jaar ineens doorheen breekt. We gaan er natuurlijk vanuit dat ons hondje een jaar of 15 oud zou worden en het lijkt me vreselijk om de hond alsnog na een paar jaar weg te moeten doen!
Dus ik speur nog even verder maar het hondje lijkt alleen maar verder weg te gaan dan dichterbij te komen...
Verder heb ik een dikke(re) en pijnlijke arm en ben ik moe! Heb ook zoveel gewerkt de afgelopen weken dat ik eigenlijk niet meer kan. Gisteren heb ik me dan ook eindelijk ziek gemeld vanwege mijn pijnlijke arm en ik geniet zo van de rust en het even niets hoeven te moeten doen.
Ik slaap vreselijk veel en voel nu pas echt hoe moe ik ben.
zaterdag 15 augustus 2009
Beagle II
Ik ben maandag bij de fokker geweest en heb daar heerlijk geknuffeld en gespeeld met een aantal Beagles en dat was LEUK!
Wat een heerlijk stelletje uitgelaten, vrolijke, energieke honden heb ik daar gezien
Ik heb samen met de mevrouw buiten gezeten en na een uurtje ben ik weer naar huis gegaan en helaas .... ik ben wel allergisch voor dit ras!
Dikke ogen, piepende ademhaling, rode en gezwollen huidstriemen (daar waar ze gekrabbeld hadden) en een loopneus. Zo jammer.
Maar ik heb het nog niet opgegeven, ik ga maandag naar de huisarts om te bespreken of er iets aan te doen valt. Pillen, injecties, accupunctuur, alles is bespreekbaar dus als iemand suggesties heeft dan hou ik me van harte aanbevolen!
Wat een heerlijk stelletje uitgelaten, vrolijke, energieke honden heb ik daar gezien
Ik heb samen met de mevrouw buiten gezeten en na een uurtje ben ik weer naar huis gegaan en helaas .... ik ben wel allergisch voor dit ras!
Dikke ogen, piepende ademhaling, rode en gezwollen huidstriemen (daar waar ze gekrabbeld hadden) en een loopneus. Zo jammer.
Maar ik heb het nog niet opgegeven, ik ga maandag naar de huisarts om te bespreken of er iets aan te doen valt. Pillen, injecties, accupunctuur, alles is bespreekbaar dus als iemand suggesties heeft dan hou ik me van harte aanbevolen!
woensdag 5 augustus 2009
Beagle?
Al een jaartje of twee wil ik heel graag een hond(je).
Maar er zij nogal wat obstakels op de weg: een allergie, een fulltime baan (en Marc werkt helemaal veel) en een verschil van mening met Marc over wat wij eventueel als hond zouden willen.
Ik ben van de kleine hondjes, inmiddels door Marc omgetoverd tot 'pindakaas-terriërs' en van Marc zou het echt een grote hond mogen worden mochten we besluiten overstag te gaan maar dat wil ik niet.
Inmiddels hebben we overeenstemming weten te vinden in het ras Beagle; redelijk klein van formaat maar een groot karakter en geen lange en/of krulharen want daar is Marc 'allergisch' voor.
Maandag heb ik een afspraak bij een fokker die 5 augustus een nestje Beagles gekregen heeft om daar mijn neus door een Beagle te halen om te kijken wat er gebeurd.
Dit obstakel moet eerst genomen worden alvorens we verder kunnen gaan discussieren of wij überhaupt wel geschikt zijn als eigenaar van een Beagle... Want het is een leuk ras maar er zitten nog wel wat haken en ogen aan om een Beagle gelukkig te maken en houden.
To be continued!
Maar er zij nogal wat obstakels op de weg: een allergie, een fulltime baan (en Marc werkt helemaal veel) en een verschil van mening met Marc over wat wij eventueel als hond zouden willen.
Ik ben van de kleine hondjes, inmiddels door Marc omgetoverd tot 'pindakaas-terriërs' en van Marc zou het echt een grote hond mogen worden mochten we besluiten overstag te gaan maar dat wil ik niet.
Inmiddels hebben we overeenstemming weten te vinden in het ras Beagle; redelijk klein van formaat maar een groot karakter en geen lange en/of krulharen want daar is Marc 'allergisch' voor.
Maandag heb ik een afspraak bij een fokker die 5 augustus een nestje Beagles gekregen heeft om daar mijn neus door een Beagle te halen om te kijken wat er gebeurd.
Dit obstakel moet eerst genomen worden alvorens we verder kunnen gaan discussieren of wij überhaupt wel geschikt zijn als eigenaar van een Beagle... Want het is een leuk ras maar er zitten nog wel wat haken en ogen aan om een Beagle gelukkig te maken en houden.
To be continued!
maandag 3 augustus 2009
Lang gewacht toch ... gefotografeerd!
Hier zijn dan eindelijk de lang beloofde foto's van onze woonkamer!
maandag 20 juli 2009
Eagle en Eagles
Het weekend stond redelijk in het teken van de Eagle en de The Eagles.
Zaterdagochtend zijn we naar de boot (Eagle) geweest om daar werkzaamheden te verrichten, we willen graag een pomp installeren op de boot zodat het schoonmaken van de boot wat makkelijker verloopt. Gemak dient de mens, nietwaar?
Een beetje eng was het wel, Marc moest daarvoor een gat in de boot zagen...
Nu heb ik alle vertrouwen in Marc maar een gat in de boot zagen klinkt ... niet goed!
En verder hebben we nog voorbereidingen getroffen zodat we de radio vanuit de kuip kunnen bedienen.
Het weer werkte niet mee dus we kregen de nodige buien en windstoten te verwerken.
Zondag zouden we met mijn ouders gaan zeilen, mits het weer zou meewerken.
Het zou de eerste keer zeilen worden voor mijn ouders dus misschien in windkracht 5 en veel regen dan niet zo'n goed idee. De eerste ervaring moet positief zijn, toch?
Dus dat hebben we maar ff uitgesteld.
Zaterdagavond zijn Marc, mijn pa & ik naar het concert van The Eagles in het Gelredome geweest.
Het was voor ons het derde keer op rij dat we naar hun concert gingen en het was weer super.
Hoewel, ik wel moet opmerken dat ik de concerten in de Ahoy beter vond. Persoonlijk vind ik het geluid in de Ahoy beter.
Ook was er deze keer een voorprogramma in tegenstelling tot de vorige concerten. Paul Carrack stond in het voorprogramma en dat deed hij goed.
Alleen ... ging de tijd van het voorprogramma af van de speeltijd van The Eagles dus bleef er nog maar een uurtje of twee over voor de mannen waar we werkelijk voor naar Arnhem gekomen waren.
Daardoor bleven er (voor mij) veel nummers op de plank liggen die de keer daarvoor (in dezelfde tour) wel gespeeld zijn.
Erg jammer.
Ook vond ik Don Henley redelijk hees in het begin maar uiteindelijk kwam dat helemaal goed.
Al met al zeker een gezellige top-avond met pa & Marc.
Zaterdagochtend zijn we naar de boot (Eagle) geweest om daar werkzaamheden te verrichten, we willen graag een pomp installeren op de boot zodat het schoonmaken van de boot wat makkelijker verloopt. Gemak dient de mens, nietwaar?
Een beetje eng was het wel, Marc moest daarvoor een gat in de boot zagen...
Nu heb ik alle vertrouwen in Marc maar een gat in de boot zagen klinkt ... niet goed!
En verder hebben we nog voorbereidingen getroffen zodat we de radio vanuit de kuip kunnen bedienen.
Het weer werkte niet mee dus we kregen de nodige buien en windstoten te verwerken.
Zondag zouden we met mijn ouders gaan zeilen, mits het weer zou meewerken.
Het zou de eerste keer zeilen worden voor mijn ouders dus misschien in windkracht 5 en veel regen dan niet zo'n goed idee. De eerste ervaring moet positief zijn, toch?
Dus dat hebben we maar ff uitgesteld.
Zaterdagavond zijn Marc, mijn pa & ik naar het concert van The Eagles in het Gelredome geweest.
Het was voor ons het derde keer op rij dat we naar hun concert gingen en het was weer super.
Hoewel, ik wel moet opmerken dat ik de concerten in de Ahoy beter vond. Persoonlijk vind ik het geluid in de Ahoy beter.
Ook was er deze keer een voorprogramma in tegenstelling tot de vorige concerten. Paul Carrack stond in het voorprogramma en dat deed hij goed.
Alleen ... ging de tijd van het voorprogramma af van de speeltijd van The Eagles dus bleef er nog maar een uurtje of twee over voor de mannen waar we werkelijk voor naar Arnhem gekomen waren.
Daardoor bleven er (voor mij) veel nummers op de plank liggen die de keer daarvoor (in dezelfde tour) wel gespeeld zijn.
Erg jammer.
Ook vond ik Don Henley redelijk hees in het begin maar uiteindelijk kwam dat helemaal goed.
Al met al zeker een gezellige top-avond met pa & Marc.
donderdag 16 juli 2009
Long time, no see
Het is alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik voor het laatst wat van me heb laten horen.
Eigenlijk is er geen duidelijke reden voor, maar het kwam er gewoon niet van om te schrijven
Er is wel veel gebeurd; werken, weekendjes gezeild en allerlei andere dagelijkse dingen.
Maar ook bijzonder zaken; de woonkamer is inmiddels af en de lampen hangen (de foto's komen eraan, beloofd!), een nichtje erbij gekregen en helaas is vorige week dinsdag mijn opa overleden.
Zijn overlijden kwam niet geheel onverwachts maar toch...
Hij was anderhalve week daarvoor opgenomen in het ziekenhuis voor een operatie en rolde na de operatie van de ene ellende in de andere.
Ik ben verdrietig dat mijn opi er niet meer is (eigenlijk kan ik het me niet voorstellen dat hij niet gewoon bij oma thuis in de stoel zit als ik daar op visite ga) en ik ga hem en onze gesprekken vreselijk missen.
Maar aan de andere kant ben ik opgelucht dat hem verder lijden bespaard is gebleven, de afgelopen weken is hij zo ziek geworden dat ik weinig hoopvol was voor een goed herstel.
En mijn grote, lieve, sterke opi zo afhankelijk te zien van allerlei infuuspompen, beademing, dialyse, sondevoeding dat paste totaal niet bij hem!
Afgelopen maandag was de crematie en na wikken en wegen had ik toch besloten ook te gaan spreken tijdens de plechtigheid. Het was niet makkelijk maar ik ben zo blij dat ik het wel gedaan.
Ik heb van de aanwezigen ook zoveel positieve reacties gehad, veel mensen herkende mijn opi in het verhaal. En hoewel het natuurlijk mijn verhaal was, vond ik het super om te horen dat mijn opi in zoveel levens een waardevolle betekenis heeft gehad.
Na de plechtigheid stortte ik wel helemaal in: hoofdpijn en zo moe!
Ik heb heerlijk de rest van de middag en avond (slapend!) op de bank door gebracht.
Op 7 april 2008 werd mijn opa 80 jaar.
Eigenlijk is er geen duidelijke reden voor, maar het kwam er gewoon niet van om te schrijven
Er is wel veel gebeurd; werken, weekendjes gezeild en allerlei andere dagelijkse dingen.
Maar ook bijzonder zaken; de woonkamer is inmiddels af en de lampen hangen (de foto's komen eraan, beloofd!), een nichtje erbij gekregen en helaas is vorige week dinsdag mijn opa overleden.
Zijn overlijden kwam niet geheel onverwachts maar toch...
Hij was anderhalve week daarvoor opgenomen in het ziekenhuis voor een operatie en rolde na de operatie van de ene ellende in de andere.
Ik ben verdrietig dat mijn opi er niet meer is (eigenlijk kan ik het me niet voorstellen dat hij niet gewoon bij oma thuis in de stoel zit als ik daar op visite ga) en ik ga hem en onze gesprekken vreselijk missen.
Maar aan de andere kant ben ik opgelucht dat hem verder lijden bespaard is gebleven, de afgelopen weken is hij zo ziek geworden dat ik weinig hoopvol was voor een goed herstel.
En mijn grote, lieve, sterke opi zo afhankelijk te zien van allerlei infuuspompen, beademing, dialyse, sondevoeding dat paste totaal niet bij hem!
Afgelopen maandag was de crematie en na wikken en wegen had ik toch besloten ook te gaan spreken tijdens de plechtigheid. Het was niet makkelijk maar ik ben zo blij dat ik het wel gedaan.
Ik heb van de aanwezigen ook zoveel positieve reacties gehad, veel mensen herkende mijn opi in het verhaal. En hoewel het natuurlijk mijn verhaal was, vond ik het super om te horen dat mijn opi in zoveel levens een waardevolle betekenis heeft gehad.
Na de plechtigheid stortte ik wel helemaal in: hoofdpijn en zo moe!
Ik heb heerlijk de rest van de middag en avond (slapend!) op de bank door gebracht.
Op 7 april 2008 werd mijn opa 80 jaar.Zijn grote wens was om nog eenmaal te vliegen dus
op 14 mei 2008 vertrokken opa, mijn pa, mijn broer, Marc en ik voor een dagje naar London!
Het werd een super leuke dag en we genoten allemaal maar
opa nog wel het meest!
Bovenstaande foto is mijn opa, vader en ik op Schiphol die dag.
zondag 24 mei 2009
New York? Ja!
Terwijl ik met de laptop in het zonnetje in de achtertuin zit, schrijf ik dit bericht. Wat kan het leven toch heerlijk zijn....
De afgelopen weken gaat het ook echt goed: mijn arm wordt geleidelijk minder dik, ik ben lekker aan het werk, op de vrije dagen zitten we regelmatig op de boot en anders genieten we thuis van de nieuwe meubels 'and on top of it all' hebben we afgelopen week een weekje New York geboekt!
Maar ff 1ding tegelijk: met mijn arm gaat het beter maar de belasting van mijn arm is wel minimaal en dat is wel jammer. Aankomende donderdag ga ik een officiële kous aan laten meten en deze dragen met zeilen e.d. Op het werk zou het ook beter zijn als ik hem om kon maar dat is niet mogelijk uit hygiënisch oogpunt gezien de kleine en zeer vatbare guppies waar ik voor moet zorgen. Gelukkig heb ik schatten van collega's en kan ik veelal de zwaardere werkzaamheden 'ruilen' voor de lichtere klussen. Dus werken zonder kous gaat ook prima.
Afgelopen dagen hebben we weer op boot doorgebracht en zijn we naar Kampen geweest. Daar heeft mijn zwager een huis gekocht en afgelopen dagen is hij samen met mijn schoonouders aan het klussen geslagen.
Wat overigens wel een beetje jammer was: tijdens het zeilen vrijdag stond er geen zuchtje wind (wel regen, onweer maar gelukkig ook een zonnetje) maar vlak voor het aanleggen stak er ineens een knappe windkracht 5 op! Lekker dan, daar stond ik dan met mijn 'aanleg-stress'! Ik heb al aanleg-stress als er nauwelijks wind staat maar met een strak windje kan er dus helemaal niets misgaan anders ligt de boot tegen een paal. We hadden langs-zij aangelegt op de aanleg-steiger maar omdat we een nacht wilde blijven en stroom nodig hadden moesten we een box in.
Gelukkig kwam Marc zijn pa ons ophalen vanaf de haven dus we hebben even op hem gewacht en hij heeft ons geholpen met aanleggen. Een extra paar handen op zo'n moment is heel fijn!
Het aanleggen in onze eigen box ging gisteren overigens wel prima.
En ook voor sluizen word de paniek bij mij steeds minder. Ik zie steeds meer en snap steeds beter wat er moet gebeuren.
Echt, ik ben zo'n angsthaas! Vrijdagochtend moesten we ook door een sluis om op het IJsselmeer te komen en ik kreeg 's ochtends geen hap door mijn keel....
Onze woonkamer is ... geweldig! Ik ben er echt heel blij mee. Ik verwacht ergens de komende weken de lampen en als die hangen dan zal ik (op veler verzoek) even wat foto's plaatsten.
Wat wel een beetje jammer is dat er een stoel kapot is! Het stiksel op de leuning laat los en je kan ook zien dat het leer beschadigt is. De stoel heeft duidelijk ergens tegenaan gestoten. Maar de Winckelaer heeft na het zien van de foto's een nieuwe stoel besteld en deze komt over een week of acht. Dus dat hebben ze netjes geregeld.
Tja, we konden het toch niet laten... We hebben in september drie weken vakantie en daarvan gaan we twee weken lang de Nederlandse wateren onveilig maken. En de laatste week gaan we naar New York!
We zouden al eerder naar New York, de tickets waren al geboekt maar toen kwam er slechte nieuws dat de borstkanker verder gevorderd was dan aanvankelijk aangegeven door de artsen.
Dus volgde er de amputatie en moest ik sneller met chemo beginnen.
Nu hebben we besloten om onszelf alsnog op New York 'te trakteren' als afsluiting van het hoofdstuk borstkanker hoewel we het zelf liever zien als het begin van de rest van ons lange en gelukkige leven samen!
De afgelopen weken gaat het ook echt goed: mijn arm wordt geleidelijk minder dik, ik ben lekker aan het werk, op de vrije dagen zitten we regelmatig op de boot en anders genieten we thuis van de nieuwe meubels 'and on top of it all' hebben we afgelopen week een weekje New York geboekt!
Maar ff 1ding tegelijk: met mijn arm gaat het beter maar de belasting van mijn arm is wel minimaal en dat is wel jammer. Aankomende donderdag ga ik een officiële kous aan laten meten en deze dragen met zeilen e.d. Op het werk zou het ook beter zijn als ik hem om kon maar dat is niet mogelijk uit hygiënisch oogpunt gezien de kleine en zeer vatbare guppies waar ik voor moet zorgen. Gelukkig heb ik schatten van collega's en kan ik veelal de zwaardere werkzaamheden 'ruilen' voor de lichtere klussen. Dus werken zonder kous gaat ook prima.
Afgelopen dagen hebben we weer op boot doorgebracht en zijn we naar Kampen geweest. Daar heeft mijn zwager een huis gekocht en afgelopen dagen is hij samen met mijn schoonouders aan het klussen geslagen.
Wat overigens wel een beetje jammer was: tijdens het zeilen vrijdag stond er geen zuchtje wind (wel regen, onweer maar gelukkig ook een zonnetje) maar vlak voor het aanleggen stak er ineens een knappe windkracht 5 op! Lekker dan, daar stond ik dan met mijn 'aanleg-stress'! Ik heb al aanleg-stress als er nauwelijks wind staat maar met een strak windje kan er dus helemaal niets misgaan anders ligt de boot tegen een paal. We hadden langs-zij aangelegt op de aanleg-steiger maar omdat we een nacht wilde blijven en stroom nodig hadden moesten we een box in.
Gelukkig kwam Marc zijn pa ons ophalen vanaf de haven dus we hebben even op hem gewacht en hij heeft ons geholpen met aanleggen. Een extra paar handen op zo'n moment is heel fijn!
Het aanleggen in onze eigen box ging gisteren overigens wel prima.
En ook voor sluizen word de paniek bij mij steeds minder. Ik zie steeds meer en snap steeds beter wat er moet gebeuren.
Echt, ik ben zo'n angsthaas! Vrijdagochtend moesten we ook door een sluis om op het IJsselmeer te komen en ik kreeg 's ochtends geen hap door mijn keel....
Onze woonkamer is ... geweldig! Ik ben er echt heel blij mee. Ik verwacht ergens de komende weken de lampen en als die hangen dan zal ik (op veler verzoek) even wat foto's plaatsten.
Wat wel een beetje jammer is dat er een stoel kapot is! Het stiksel op de leuning laat los en je kan ook zien dat het leer beschadigt is. De stoel heeft duidelijk ergens tegenaan gestoten. Maar de Winckelaer heeft na het zien van de foto's een nieuwe stoel besteld en deze komt over een week of acht. Dus dat hebben ze netjes geregeld.
Tja, we konden het toch niet laten... We hebben in september drie weken vakantie en daarvan gaan we twee weken lang de Nederlandse wateren onveilig maken. En de laatste week gaan we naar New York!
We zouden al eerder naar New York, de tickets waren al geboekt maar toen kwam er slechte nieuws dat de borstkanker verder gevorderd was dan aanvankelijk aangegeven door de artsen.
Dus volgde er de amputatie en moest ik sneller met chemo beginnen.
Nu hebben we besloten om onszelf alsnog op New York 'te trakteren' als afsluiting van het hoofdstuk borstkanker hoewel we het zelf liever zien als het begin van de rest van ons lange en gelukkige leven samen!
donderdag 30 april 2009
Lekker bezig
Vorige week heb ik de hele week op het water gezeten.
Ik begon zaterdag met een weekend zeilcursus in een Valk.
Veel geleerd, veel gedaan, veel gelachen maar vooral ook veel blauwe plekken! Het was een redelijk klein bootje en we hadden met z'n vieren les en dan nog een instructeur erbij dus we moesten regelmatig over elkaar heen klimmen en klauteren.
's Avonds was ik wel helemaal moe en ben ik serieus om 20.30 uur naar bed gegaan en ook vrijwel direct in slaap gevallen. Héérlijk geslapen, trouwens.
Zondag nog een dagje les zodat ik maandag helemaal klaar zou zijn voor een weekje vakantie op onze eigen boot.
Maandagochtend vroeg opgestaan om in te pakken, de laatste boodschapjes te doen en naar de boot te vertrekken.
Wat wel erg jammer was dat ik in Harderwijk (we wonen in Ermelo en waren onderweg naar Lelystad) ineens bedacht dat ik de strijkbout best wel eens niet uitgezet zou kunnen hebben.
Wat een oen ben ik soms toch.... Dus weer terug naar Ermelo en natuurlijk was de bout gewoon uit!
Eenmaal op de boot, de haven uit, zeilen gehesen en heerlijk in het zonnetje richting Muiden.
Dit is toch wel erg lekker, hoor.
Dinsdag vertrokken we richting Amsterdam, daar hadden we een plekje in de Sixt Haven en dat was super. Want vanaf de haven stapte we zo op de pont en twee minuten later stonden we op Amsterdam CS. De haven was niet mooi maar wat een superlocatie, zeg.
Dinsdag eind van de middag zijn we met de trein naar Schiphol gegaan om een heerlijk bakkie te drinken bij de Starbucks! En dat gaf pas echt het vakantiegevoel. Lekker een frappucino voor Marc en een ice-tea voor mij.
Woensdag hebben we geshopt in Amsterdam en een rondvaart gemaakt door de grachten. Nee, niet onze eigen boot (4 meter breed, 11 meter lang, 1.90 meter diep maar vooral 16 meter hoog) want dat past allemaal niet in de pittoreske Amsterdamse grachten.
Donderdag naar Volendam. Leuke haven, leuk plaatje alleen een iets te grote box voor de boot, een ikke die geen touwen om een paal kan gooien en dus STRESS met aanleggen. Vanaf daar had ik ook last van 'aanleg-stress'! Eigenlijk is het een fluitje van een cent het aanleggen als je maar weet en ziet wat je moet doen en enigzins met touwen overweg kan. Okay, hier ligt nog een aandachtspuntje voor mij.
Vrijdag kreeg ik er een jaartje bij op de teller. Tja, 33 jaar alweer...
We vertrokken richting Hoorn maar wat een wind en golven! Ik moet duidelijk ook nog zee-benen kweken.
's Middags hebben we heerlijk op ons bootje met onze koppies in de zon een boekje zitten lezen en 's avonds heeft Marc mij mee uiteten genomen bij Hendrickje Stoffels in Hoorn. Dat was zo lekker!
Zaterdag zijn we vanuit Hoorn met de stoomtram naar Medemblik gegaan. Rond gekeken in Medemblik, bakkerijmuseum gezocht en weer terug met de tram.
Zondag weer naar Lelystad en naar huis.
Dat was onze vakantie in de notendop, maar we hebben genoten. Nu was het weer ook prachtig, alle dagen veel zon en een heerlijke temperatuur. Fantastisch dus om op het water te zijn.
Maar nu blijkt dat er ook een keerzijde zit aan deze fijne week. Zeilen(hijsen) is namelijk best zwaar en ik ben behoorlijk van het type "niet zeiken maar doen!"
Maar nu, na een week, zeilen hijsen, gijpen, zeilen strijken, overstag gaan, oploeven, landvasten op een paal werpen, afvallen en nog meer termen waar ik tot voor kort nog nooit van gehoord had heb ik pijn en voor het eerst een dikke(re) arm.
Ai, straks maar weer naar de fysio.
Het is nu vrijdagochtend iets voor zes uur en mijn nachtdiensten zitten er bijna op. Hopelijk kan ik Marc gaan helpen met klussen in huis want volgende week woensdag komen de nieuwe meubels en voor die tijd willen we nog het één en ander aan klussen doen. Gelukkig komt mijn pa vandaag helpen dus slapen zal er waarschijnlijk niet inzitten.
Ik begon zaterdag met een weekend zeilcursus in een Valk.
Veel geleerd, veel gedaan, veel gelachen maar vooral ook veel blauwe plekken! Het was een redelijk klein bootje en we hadden met z'n vieren les en dan nog een instructeur erbij dus we moesten regelmatig over elkaar heen klimmen en klauteren.
's Avonds was ik wel helemaal moe en ben ik serieus om 20.30 uur naar bed gegaan en ook vrijwel direct in slaap gevallen. Héérlijk geslapen, trouwens.
Zondag nog een dagje les zodat ik maandag helemaal klaar zou zijn voor een weekje vakantie op onze eigen boot.
Maandagochtend vroeg opgestaan om in te pakken, de laatste boodschapjes te doen en naar de boot te vertrekken.
Wat wel erg jammer was dat ik in Harderwijk (we wonen in Ermelo en waren onderweg naar Lelystad) ineens bedacht dat ik de strijkbout best wel eens niet uitgezet zou kunnen hebben.
Wat een oen ben ik soms toch.... Dus weer terug naar Ermelo en natuurlijk was de bout gewoon uit!
Eenmaal op de boot, de haven uit, zeilen gehesen en heerlijk in het zonnetje richting Muiden.
Dit is toch wel erg lekker, hoor.
Dinsdag vertrokken we richting Amsterdam, daar hadden we een plekje in de Sixt Haven en dat was super. Want vanaf de haven stapte we zo op de pont en twee minuten later stonden we op Amsterdam CS. De haven was niet mooi maar wat een superlocatie, zeg.
Dinsdag eind van de middag zijn we met de trein naar Schiphol gegaan om een heerlijk bakkie te drinken bij de Starbucks! En dat gaf pas echt het vakantiegevoel. Lekker een frappucino voor Marc en een ice-tea voor mij.
Woensdag hebben we geshopt in Amsterdam en een rondvaart gemaakt door de grachten. Nee, niet onze eigen boot (4 meter breed, 11 meter lang, 1.90 meter diep maar vooral 16 meter hoog) want dat past allemaal niet in de pittoreske Amsterdamse grachten.
Donderdag naar Volendam. Leuke haven, leuk plaatje alleen een iets te grote box voor de boot, een ikke die geen touwen om een paal kan gooien en dus STRESS met aanleggen. Vanaf daar had ik ook last van 'aanleg-stress'! Eigenlijk is het een fluitje van een cent het aanleggen als je maar weet en ziet wat je moet doen en enigzins met touwen overweg kan. Okay, hier ligt nog een aandachtspuntje voor mij.
Vrijdag kreeg ik er een jaartje bij op de teller. Tja, 33 jaar alweer...
We vertrokken richting Hoorn maar wat een wind en golven! Ik moet duidelijk ook nog zee-benen kweken.
's Middags hebben we heerlijk op ons bootje met onze koppies in de zon een boekje zitten lezen en 's avonds heeft Marc mij mee uiteten genomen bij Hendrickje Stoffels in Hoorn. Dat was zo lekker!
Zaterdag zijn we vanuit Hoorn met de stoomtram naar Medemblik gegaan. Rond gekeken in Medemblik, bakkerijmuseum gezocht en weer terug met de tram.
Zondag weer naar Lelystad en naar huis.
Dat was onze vakantie in de notendop, maar we hebben genoten. Nu was het weer ook prachtig, alle dagen veel zon en een heerlijke temperatuur. Fantastisch dus om op het water te zijn.
Maar nu blijkt dat er ook een keerzijde zit aan deze fijne week. Zeilen(hijsen) is namelijk best zwaar en ik ben behoorlijk van het type "niet zeiken maar doen!"
Maar nu, na een week, zeilen hijsen, gijpen, zeilen strijken, overstag gaan, oploeven, landvasten op een paal werpen, afvallen en nog meer termen waar ik tot voor kort nog nooit van gehoord had heb ik pijn en voor het eerst een dikke(re) arm.
Ai, straks maar weer naar de fysio.
Het is nu vrijdagochtend iets voor zes uur en mijn nachtdiensten zitten er bijna op. Hopelijk kan ik Marc gaan helpen met klussen in huis want volgende week woensdag komen de nieuwe meubels en voor die tijd willen we nog het één en ander aan klussen doen. Gelukkig komt mijn pa vandaag helpen dus slapen zal er waarschijnlijk niet inzitten.
dinsdag 14 april 2009
Onze boot
Vorige week dinsdag was het dan zover; onze boot werd opgeleverd!
Na een ochtend heel veel informatie gekregen te hebben gingen we 's middags dan eindelijk zeilen samen met de verkoper (Gert).
Ik heb voor het eerst gezeild! Hoewel?? Marc aan het roer, Gert druk met de lieren en de zeilen en ik? Helemaal onder de indruk van alles.
Vooral door sluizen varen en het aanlegen heb ik met bewondering bekeken. Maar vooral ook met de schrik om het hart, moet ik dat dadelijk allemaal gaan doen?
Na een uurtje of twee waren we weer terug in de haven en ik heb mijn eerste 'zeil-ervaring' achter de rug.
Zaterdag zijn we, samen met Marc zijn ouders en mijn vader die als chauffeur diende, naar Nautisch Kwartier in Stavoren vertrokken om onze boot naar Lelystad te zeilen.
Nadat we het nodige aan spullen aan boord gebracht hadden en we de boot met onze gasten bekeken hadden, waren we klaar voor vertrek.
Marc, zijn ouders en ik zijn zeilend richting Lelystad gegaan en mijn pa is met onze auto naar huis gegaan om mijn ma op te halen zodat zij onze boot kon bewonderen.
Na een lange reis van een uurtje of zes kwamen we aan in Lelystad. Het was goed weer onderweg maar het ontbrak vooral aan 1 ding: wind.
De eerste gedeelte van de reis ging het nog wel maar de laatste twee uur hebben we op de motor moeten varen want het was windstil!
Toen kon mijn ma de boot ook eindelijk bekijken.
Inmiddels was het ruim na zessen en hadden we trek. De haven heeft een restaurant en daar hebben we met ons zessen gegeten. Ik zat bijna te knikkebollen tijdens het eten. Jemig, wat was ik moe van alle belevenissen, het buitenzijn en de spanning.
Daarna naar huis, Marc zijn ouders weer richting Duitsland, mijn ouders naar IJsselstein en Marc en ik?
Met een volgeladen auto weer naar de boot, auto uitladen, boot inrichten, even douchen, nog een drankje en naar bedje!
Oh, wat zullen we lekker slapen want wat zijn we moe!
Fout!!! Na een spannende en enerverende dag volgde een spannende en enerverende nacht: regen, wind, vreemde geluiden, onweer, geklots tegen de boot (echt, ik meende dat we zouden zinken, wat een herrie!), vreemd bed en kou.
Dus midden in de nacht de kachel aan, ramen nog even controleren of ze echt dicht zijn en samen kletsen. Ppff, wat een nacht.
Zondag lekker ontbeten, beetje rondhangen en 's middags hebben we voor de eerste keer samen een stukje gezeild. Ik vond het ... spannend. Vooral het in- en uit de box varen. Echt, ik heb het inzicht van een garnaal en Marc moet mij stap voor stap zeggen wat ik moet doen. Ik hoop wel dat ik handiger ga worden in de toekomst. Maar het is gelukt, zonder aanvaringen, botsen of zinken.
Maandag hebben we onze boot van voor naar achter en van binnen en buiten gesopt! Dat was flink nodig, hij was niet echt schoon opgeleverd. Ook heeft Marc het teak in de olie gezet.
Zeilen was niet echt optie want ondanks het heerlijke weer ontbrak het wederom aan dat ene belangrijke detail om lekker te kunnen zeilen. Wind!
Nou, aankomend weekend heb ik twee dagen zeilles en dan gaan Marc & ik zondagavond naar de boot en hebben we een weekje vakantie.
Ik vind het zo spannend allemaal.
Na een ochtend heel veel informatie gekregen te hebben gingen we 's middags dan eindelijk zeilen samen met de verkoper (Gert).
Ik heb voor het eerst gezeild! Hoewel?? Marc aan het roer, Gert druk met de lieren en de zeilen en ik? Helemaal onder de indruk van alles.
Vooral door sluizen varen en het aanlegen heb ik met bewondering bekeken. Maar vooral ook met de schrik om het hart, moet ik dat dadelijk allemaal gaan doen?
Na een uurtje of twee waren we weer terug in de haven en ik heb mijn eerste 'zeil-ervaring' achter de rug.
Zaterdag zijn we, samen met Marc zijn ouders en mijn vader die als chauffeur diende, naar Nautisch Kwartier in Stavoren vertrokken om onze boot naar Lelystad te zeilen.
Nadat we het nodige aan spullen aan boord gebracht hadden en we de boot met onze gasten bekeken hadden, waren we klaar voor vertrek.
Marc, zijn ouders en ik zijn zeilend richting Lelystad gegaan en mijn pa is met onze auto naar huis gegaan om mijn ma op te halen zodat zij onze boot kon bewonderen.
Na een lange reis van een uurtje of zes kwamen we aan in Lelystad. Het was goed weer onderweg maar het ontbrak vooral aan 1 ding: wind.
De eerste gedeelte van de reis ging het nog wel maar de laatste twee uur hebben we op de motor moeten varen want het was windstil!
Toen kon mijn ma de boot ook eindelijk bekijken.
Inmiddels was het ruim na zessen en hadden we trek. De haven heeft een restaurant en daar hebben we met ons zessen gegeten. Ik zat bijna te knikkebollen tijdens het eten. Jemig, wat was ik moe van alle belevenissen, het buitenzijn en de spanning.
Daarna naar huis, Marc zijn ouders weer richting Duitsland, mijn ouders naar IJsselstein en Marc en ik?
Met een volgeladen auto weer naar de boot, auto uitladen, boot inrichten, even douchen, nog een drankje en naar bedje!
Oh, wat zullen we lekker slapen want wat zijn we moe!
Fout!!! Na een spannende en enerverende dag volgde een spannende en enerverende nacht: regen, wind, vreemde geluiden, onweer, geklots tegen de boot (echt, ik meende dat we zouden zinken, wat een herrie!), vreemd bed en kou.
Dus midden in de nacht de kachel aan, ramen nog even controleren of ze echt dicht zijn en samen kletsen. Ppff, wat een nacht.
Zondag lekker ontbeten, beetje rondhangen en 's middags hebben we voor de eerste keer samen een stukje gezeild. Ik vond het ... spannend. Vooral het in- en uit de box varen. Echt, ik heb het inzicht van een garnaal en Marc moet mij stap voor stap zeggen wat ik moet doen. Ik hoop wel dat ik handiger ga worden in de toekomst. Maar het is gelukt, zonder aanvaringen, botsen of zinken.
Maandag hebben we onze boot van voor naar achter en van binnen en buiten gesopt! Dat was flink nodig, hij was niet echt schoon opgeleverd. Ook heeft Marc het teak in de olie gezet.
Zeilen was niet echt optie want ondanks het heerlijke weer ontbrak het wederom aan dat ene belangrijke detail om lekker te kunnen zeilen. Wind!
Nou, aankomend weekend heb ik twee dagen zeilles en dan gaan Marc & ik zondagavond naar de boot en hebben we een weekje vakantie.
Ik vind het zo spannend allemaal.
zaterdag 4 april 2009
Lente
Maandag ben ik de nachtdienst in gegaan voor drie nachten dus donderdagochtend was ik klaar met werken.
Nu komt er de dag dat ik uit de nachtdienst kom vrij weinig, zeg maar niets, uit mijn handen. het liefst zou ik de hele dag slapen en 's avonds weer lekker mijn bedje induiken.
Maar ja, dat voelt dan als 'zonde van de dag' dus meestal sleep ik mezelf ergens rond een uurtje of 1 mijn bedje uit om vervolgens als een zombie op de bank te gaan zitten!
Of ik ga andere zinvolle zaken doen zoals ...
Marc moet altijd erg om mij lachen op zo'n dag want 's avonds krijg ik dan een soort euforisch verbale energie en kraam ik een hele berg, schijnbaar vermakelijke, onzin uit.
Maar waar ik naar toe wilde is dat het donderdag, denk ik, ook al lekker lenteweer was maar dat ik daar bijzonder weinig van mee gekregen heb. Tip aan mezelf: ga als een zombie op een tuinstoel in de tuin zitten!
Maar gisteren, wat een fantastisch weer!
Ik heb heerlijk in een hemdje in de tuin wat verfwerk staan doen en heb er zowaar van genoten!
Wat geweldig om het zonnetje weer te voelen.
En ik heb de dag gezellig afgesloten met een leuke taartworkshop met twee vriendinnen.
Nu lust ik zelf geen taart, maar kliederen en dingetjes maken vind ik leuk en gelukkig lust Marc wel taart.
Dit is mijn creatie:
We hebben een hoop leuke dingen geleerd en onze taarten-juf (Lisette) was echt super! Het liep allemaal vreselijk uit maar we kregen de tijd om alles goed af te maken zodat iedereen tevreden met zijn creatie naar huis kon. Ik ga zeker nog een terug voor een andere workshop.Voor mensen die interesse en hun ogen willen uitkijken wat er allemaal kan binnen de taarten-business, de website van Lisette is: www.freewebs.com/cakefantasie
zondag 29 maart 2009
We zijn 'te water'!
Gisteren zijn we in de stromende regen naar Stavoren gereden om alvast wat spullen af te leveren voor onze boot. Anker, ankerketting, stootwillen, het grote en zware spul, zeg maar.
We kwamen daar aan en wij rondkijken maar we konden haar niet vinden! Waar is ze? Waar is onze boot? In de werkplaats, misschien?
En ineens zag Marc haar liggen, in het water!
Dat klinkt natuurlijk best logisch, een boot die in het water ligt maar wij hadden onze Eagle alleen nog maar in de showroom gezien dus dit was voor ons ... verrassend.
Nu was ze ook pas vrijdag het water in gegaan. Super om te zien, hoewel de boot gelijk veel kleiner aanvoelt.
Ondanks de stromende regen stonden we te glimmen van trots. Nog even rondgekeken op de boot en ze zijn met de laatste loodjes bezig zodat ze dinsdag over een week opgeleverd kan worden.
Weet je wat trouwens nog best lastig is? Op een boot stappen die in het water ligt! Dat is andere koek dan wanneer ze lekker hoog en droog in de showroom staat en je vanaf een steiger er zo op kan stappen. Wat ben ik toch een held, hopelijk ga ik zee-benen kweken!
Ik ga in ieder geval mijn best doen want het weekend na de Pasen ga ik op zeilcursus.
We kwamen daar aan en wij rondkijken maar we konden haar niet vinden! Waar is ze? Waar is onze boot? In de werkplaats, misschien?
En ineens zag Marc haar liggen, in het water!
Dat klinkt natuurlijk best logisch, een boot die in het water ligt maar wij hadden onze Eagle alleen nog maar in de showroom gezien dus dit was voor ons ... verrassend.
Nu was ze ook pas vrijdag het water in gegaan. Super om te zien, hoewel de boot gelijk veel kleiner aanvoelt.
Ondanks de stromende regen stonden we te glimmen van trots. Nog even rondgekeken op de boot en ze zijn met de laatste loodjes bezig zodat ze dinsdag over een week opgeleverd kan worden.
Weet je wat trouwens nog best lastig is? Op een boot stappen die in het water ligt! Dat is andere koek dan wanneer ze lekker hoog en droog in de showroom staat en je vanaf een steiger er zo op kan stappen. Wat ben ik toch een held, hopelijk ga ik zee-benen kweken!
Ik ga in ieder geval mijn best doen want het weekend na de Pasen ga ik op zeilcursus.
vrijdag 20 maart 2009
Verpleegkundigen zijn lastige patienten!
Wat een dag had ik gisteren. Na mijn nachtje werken, zag ik 's ochtends thuis dat mijn huisarts gebeld had. De dag ervoor had ik bloed laten prikken omdat ik nog vrij moe blijf na de operatie en ook wat toenemende benauwdheidsklachten had. De dag ervoor (bij de chirurg) was er al een longfoto gemaakt maar daar had ik nog geen uitslagen van.
Ik heb de huisarts terug gebeld en hij vertelde dat mijn bloedwaarden niet bijzonder afwijkend waren behalve dat mijn D-dimeer verhoogd was. Volgens de huisarts zou dit nog door de operatie kunnen komen vanwege de hematomen die ik daar had. Maar het zou ook bij een longembolie passen. Hij had al met de SEH-arts van het St. Jansdal in Harderwijk gebeld en daar moest ik naar toe om een longembolie uit te sluiten.
Eenmaal daar gemeld en na 20 minuten in de wachtkamer kwam de triage-verpleegkundige mij ophalen. Even een kort praatje over de klachten en toen moest ik naar een kamertje. Daar ging ik op de stoel zitten maar dat mocht niet, ik moest gaan liggen en mocht niet meer opstaan! Zelfs niet om te plassen! Want als ik een embolie had, zou deze weleens los kunnen schieten.
Vergeet niet dat ik toen al ruim 24 uur wakker was, maar ik vond het raar. Eerst laten ze me 20 minuten wachten in de wachtruimte en daar mocht ik me amper bewegen.
Nogmaals bloed afgenomen, bloedgas geprikt (auw, vervelende prik) en een thoraxfoto gemaakt. Ik lag tegenover de centrale post en de SEH stroomde aardig vol. Diagnoses, namen, details over de aard van alle verwondingen van mijn mede-SEH-patienten vlogen over en weer maar ik hoorde mezelf maar niet langs komen. De SEH verpleegkundige was al een paar keer langs gelopen en vond dat ik moest gaan slapen. Nou, ik was doodop maar slapen zat er echt niet in. Dat brandcard-ding was snoeihard en de stress gierde als een bezettene door het lijf...
De artsen maken zich zorgen over een embolie maar mijn grootste angst zijn uitzaaiingen.
Bbrr, ik moest er niet aan denken.
Na een uurtje of anderhalf was ik het zat, ik ben moe en wil naar huis! Dus ... tranen! En ineens waren de uitslagen er, ze konden een embolie niet uitsluiten nog bevestigen dus ik werd opgenomen. Okay, nu kwamen de tranen dus echt.
Hallooooo, ik wil naar HUIS!
Ik wat telefoontjes gedaan. Dat mocht van de ene verpleegkundige, komt de volgende langs en die werd heel kwaad op mij. Dus heb ik haar even vertelt over de toestemming om te bellen gekregen van haar college en gelijk maar even vertelt wat ik ervan dacht....
Hoe komen verpleegkundigen toch aan de naam dat ze lastige en moeilijke patiënten zijn? Ik heb wel een idee...
Oh ja, op de longfoto konden ze wel uitzaaiingen zo goed als uitsluiten dus ik was ook nog blij maar dat maakte alleen maar dat ik nog meer naar huis wilde.
Marc was in vergadering maar zijn ma was wel toevallig in de buurt dus die is naar mij toe gekomen.
Ik was inmiddels op de afdeling en had Marc gesproken, die zou na de vergadering ook komen.
Het plan voor de opname was dat ik nog een duplex van mijn benen (trombose?) moest krijgen en een CT scan om naar mijn longen te kijken. Deze onderzoeken zouden waarschijnlijk niet vandaag plaats konden vinden en als dat al wel zou was zouden de uitslagen pas morgen komen. Dus ik moest een nachtje blijven.
Ik had een oude, aardige maar mega reutelende, pruttelende en hoestende kamergenote en keek met angst en beven uit naar de nacht. Ik heb zo'n hekel aan ziekenhuizen en het St. Jansdal is oud, toiletten op de gang, strenge regels en ... ik wil naar HUIS!
Met Marc zijn ma die inmiddels gearriveerd was, werd ik wel kalmer. En toch nog goed nieuws, ik mocht vandaag voor CT! Om 15.25 uur maar dat werd nog ruim een uurtje eerder.
Ik kreeg gelijk hoop dat ik vanavond toch in mijn eigen bedje kon slapen.
De mevrouw van de CT vertelde dat na een kwartiertje de uitslagen bekend zouden zijn, maar dan moest de arts wel ff bellen want het verslag zou waarschijnlijk morgen pas in de computer staan.
Okay, ik weet niet eens wie mijn arts is... Ik dus naar de verpleegkundige en gevraagd of zij mijn arts ff wilde bellen. Nou, dat doen ze niet. De arts zou nog wel op de afdeling komen maar die had het veel te druk om naar uitslagen te kijken dus ik moest gewoon een nachtje blijven.
Okay, daar zijn ze weer ... tranen! Verpleegkundigen lastige patiënten? Inderdaad! Maar de verpleegkundige met wie ik een discussie kreeg ging ook helemaal los. Het enige wat ik vertelde was dat ik moet moeilijk vond om te accepteren dat er uitslagen over mij bekend zijn en dat ik die niet weet. Nu is dit ook een dingetje van mij maar dat kan ik moeilijk accepteren.
Ging zij even helemaal los over dat juist ik moest weten hoe een ziekenhuis werkt (dat weet ik inderdaad en dat is des te frusterender) en dat ik niet naar het ziekenhuis had moeten komen als ik me niet bij het beleid neer wilde leggen.
Nou, beste pleeg, ik heb al het nodige achter de rug en weet uit ervaring dat niet iedereen mijn belang voorop kan stellen dus moet ik dat zelf doen! Ten tweede, als ik echt een longembolie heb, dan ga ik in dat bed liggen en hoor je me niet meer. Maar misschien is er ook helemaal niets aan de hand en als ik de mogelijkheid zie om die informatie boven water te krijgen en mezelf een nacht in een ziekenhuisbed te besparen en pak ik die kans. Desnoods drijf ik je tot wanhoop, dat zal me een zorg zijn. Gelukkig had deze verpleegkundige een dagdienst en ging ze lekker naar huis. Shit, weer geen vrienden gemaakt...
De verpleegkundige van de avonddienst begreep me een stuk beter en zou e.e.a. met de arts bespreken zodra hij op de afdeling kwam, maar ze kon niets beloven. Dank je wel, dat is alles wat ik van je vraag!
Na nog een poosje wachten, kwam ze vertellen dat ze CT goed was (zoooo blij) maar dat ze nog wel de duplex wilde en dat kon nu. Als die ook goed was, mocht ik naar huis.
Zoooo blij......
Nog even met de longarts gesproken; ik heb geen embolie of uitzaaiingen maar op mijn CT zijn wel longbeschadigingen gezien. Deze zijn ten gevolge van de bestraling. Ik heb een bestralingspneumonitis! That's all!
Midden april heb ik weer wat longonderzoeken om te kijken waar we staan en een afspraak met de longarts om e.e.a. door te nemen. Ik vrees dat ik niet aan de steroïden ga ontkomen maar na alle stress van vandaag is dat peanuts (zeg ik nu. Oohh, verpleegkundigen zijn lastige patiënten!).
Ik heb de huisarts terug gebeld en hij vertelde dat mijn bloedwaarden niet bijzonder afwijkend waren behalve dat mijn D-dimeer verhoogd was. Volgens de huisarts zou dit nog door de operatie kunnen komen vanwege de hematomen die ik daar had. Maar het zou ook bij een longembolie passen. Hij had al met de SEH-arts van het St. Jansdal in Harderwijk gebeld en daar moest ik naar toe om een longembolie uit te sluiten.
Eenmaal daar gemeld en na 20 minuten in de wachtkamer kwam de triage-verpleegkundige mij ophalen. Even een kort praatje over de klachten en toen moest ik naar een kamertje. Daar ging ik op de stoel zitten maar dat mocht niet, ik moest gaan liggen en mocht niet meer opstaan! Zelfs niet om te plassen! Want als ik een embolie had, zou deze weleens los kunnen schieten.
Vergeet niet dat ik toen al ruim 24 uur wakker was, maar ik vond het raar. Eerst laten ze me 20 minuten wachten in de wachtruimte en daar mocht ik me amper bewegen.
Nogmaals bloed afgenomen, bloedgas geprikt (auw, vervelende prik) en een thoraxfoto gemaakt. Ik lag tegenover de centrale post en de SEH stroomde aardig vol. Diagnoses, namen, details over de aard van alle verwondingen van mijn mede-SEH-patienten vlogen over en weer maar ik hoorde mezelf maar niet langs komen. De SEH verpleegkundige was al een paar keer langs gelopen en vond dat ik moest gaan slapen. Nou, ik was doodop maar slapen zat er echt niet in. Dat brandcard-ding was snoeihard en de stress gierde als een bezettene door het lijf...
De artsen maken zich zorgen over een embolie maar mijn grootste angst zijn uitzaaiingen.
Bbrr, ik moest er niet aan denken.
Na een uurtje of anderhalf was ik het zat, ik ben moe en wil naar huis! Dus ... tranen! En ineens waren de uitslagen er, ze konden een embolie niet uitsluiten nog bevestigen dus ik werd opgenomen. Okay, nu kwamen de tranen dus echt.
Hallooooo, ik wil naar HUIS!
Ik wat telefoontjes gedaan. Dat mocht van de ene verpleegkundige, komt de volgende langs en die werd heel kwaad op mij. Dus heb ik haar even vertelt over de toestemming om te bellen gekregen van haar college en gelijk maar even vertelt wat ik ervan dacht....
Hoe komen verpleegkundigen toch aan de naam dat ze lastige en moeilijke patiënten zijn? Ik heb wel een idee...
Oh ja, op de longfoto konden ze wel uitzaaiingen zo goed als uitsluiten dus ik was ook nog blij maar dat maakte alleen maar dat ik nog meer naar huis wilde.
Marc was in vergadering maar zijn ma was wel toevallig in de buurt dus die is naar mij toe gekomen.
Ik was inmiddels op de afdeling en had Marc gesproken, die zou na de vergadering ook komen.
Het plan voor de opname was dat ik nog een duplex van mijn benen (trombose?) moest krijgen en een CT scan om naar mijn longen te kijken. Deze onderzoeken zouden waarschijnlijk niet vandaag plaats konden vinden en als dat al wel zou was zouden de uitslagen pas morgen komen. Dus ik moest een nachtje blijven.
Ik had een oude, aardige maar mega reutelende, pruttelende en hoestende kamergenote en keek met angst en beven uit naar de nacht. Ik heb zo'n hekel aan ziekenhuizen en het St. Jansdal is oud, toiletten op de gang, strenge regels en ... ik wil naar HUIS!
Met Marc zijn ma die inmiddels gearriveerd was, werd ik wel kalmer. En toch nog goed nieuws, ik mocht vandaag voor CT! Om 15.25 uur maar dat werd nog ruim een uurtje eerder.
Ik kreeg gelijk hoop dat ik vanavond toch in mijn eigen bedje kon slapen.
De mevrouw van de CT vertelde dat na een kwartiertje de uitslagen bekend zouden zijn, maar dan moest de arts wel ff bellen want het verslag zou waarschijnlijk morgen pas in de computer staan.
Okay, ik weet niet eens wie mijn arts is... Ik dus naar de verpleegkundige en gevraagd of zij mijn arts ff wilde bellen. Nou, dat doen ze niet. De arts zou nog wel op de afdeling komen maar die had het veel te druk om naar uitslagen te kijken dus ik moest gewoon een nachtje blijven.
Okay, daar zijn ze weer ... tranen! Verpleegkundigen lastige patiënten? Inderdaad! Maar de verpleegkundige met wie ik een discussie kreeg ging ook helemaal los. Het enige wat ik vertelde was dat ik moet moeilijk vond om te accepteren dat er uitslagen over mij bekend zijn en dat ik die niet weet. Nu is dit ook een dingetje van mij maar dat kan ik moeilijk accepteren.
Ging zij even helemaal los over dat juist ik moest weten hoe een ziekenhuis werkt (dat weet ik inderdaad en dat is des te frusterender) en dat ik niet naar het ziekenhuis had moeten komen als ik me niet bij het beleid neer wilde leggen.
Nou, beste pleeg, ik heb al het nodige achter de rug en weet uit ervaring dat niet iedereen mijn belang voorop kan stellen dus moet ik dat zelf doen! Ten tweede, als ik echt een longembolie heb, dan ga ik in dat bed liggen en hoor je me niet meer. Maar misschien is er ook helemaal niets aan de hand en als ik de mogelijkheid zie om die informatie boven water te krijgen en mezelf een nacht in een ziekenhuisbed te besparen en pak ik die kans. Desnoods drijf ik je tot wanhoop, dat zal me een zorg zijn. Gelukkig had deze verpleegkundige een dagdienst en ging ze lekker naar huis. Shit, weer geen vrienden gemaakt...
De verpleegkundige van de avonddienst begreep me een stuk beter en zou e.e.a. met de arts bespreken zodra hij op de afdeling kwam, maar ze kon niets beloven. Dank je wel, dat is alles wat ik van je vraag!
Na nog een poosje wachten, kwam ze vertellen dat ze CT goed was (zoooo blij) maar dat ze nog wel de duplex wilde en dat kon nu. Als die ook goed was, mocht ik naar huis.
Zoooo blij......
Nog even met de longarts gesproken; ik heb geen embolie of uitzaaiingen maar op mijn CT zijn wel longbeschadigingen gezien. Deze zijn ten gevolge van de bestraling. Ik heb een bestralingspneumonitis! That's all!
Midden april heb ik weer wat longonderzoeken om te kijken waar we staan en een afspraak met de longarts om e.e.a. door te nemen. Ik vrees dat ik niet aan de steroïden ga ontkomen maar na alle stress van vandaag is dat peanuts (zeg ik nu. Oohh, verpleegkundigen zijn lastige patiënten!).
woensdag 18 maart 2009
Nachtdienst en borstkanker, deel II
Nou, van het gesprek in het AVL ben ik niet veel wijzer geworden.
Ja, er komt meer borstkanker voor bij vrouwen in beroepsgroepen die 's nachts werken, denk bijvoorbeeld aan verpleegkundigen, stewardessen. Maar over de oorzaak daarvan tasten ze volledig in het duister.
Lekker dan, dat wist ik allemaal al.
Er zijn op dit moment dan ook geen adviezen voor nachtwerkers die al borstkanker hebben omdat ze niet weten of er een en wat het eventuele oorzakelijke verband is.
Ik had al wel gehoord de Nederlandse regering wacht met handelen rondom dit onderwerp tot dat wetenschappelijke uitslagen bekend zijn van een groot onderzoek naar dit onderwerp wat nu in Amerika plaats vind. De uitslagen van dat onderzoek wordt over 4 jaar verwacht. Persoonlijk vind ik dat wel vreemd omdat in Amerika in de meeste ziekenhuizen met 12 uurs diensten gewerkt wordt en wij hier met 8 uurs diensten werken dus dat kan je niet zo met elkaar vergelijken. Bovendien weet ik niet of ze alleen de koppies met borstkanker gaan tellen of ook kijken naar etnische afkomst. Want het is allang bekend dat binnen sommige bevolkingsgroepen borstkanker vaker voorkomt. Anders wordt het natuurlijk appels met peren vergelijken.
Ik ben ook helemaal niet op zoek naar een reden om onder mijn nachtdiensten uit te komen, mijn borstkanker ergens de schuld aan te geven of eens schadevergoeding te innen. Ik wil gewoon weten of ik, als borstkankerpatiënte, mijn risico op een recidief vergroot met het werken in de nachtdienst.
That's all!
Ja, er komt meer borstkanker voor bij vrouwen in beroepsgroepen die 's nachts werken, denk bijvoorbeeld aan verpleegkundigen, stewardessen. Maar over de oorzaak daarvan tasten ze volledig in het duister.
Lekker dan, dat wist ik allemaal al.
Er zijn op dit moment dan ook geen adviezen voor nachtwerkers die al borstkanker hebben omdat ze niet weten of er een en wat het eventuele oorzakelijke verband is.
Ik had al wel gehoord de Nederlandse regering wacht met handelen rondom dit onderwerp tot dat wetenschappelijke uitslagen bekend zijn van een groot onderzoek naar dit onderwerp wat nu in Amerika plaats vind. De uitslagen van dat onderzoek wordt over 4 jaar verwacht. Persoonlijk vind ik dat wel vreemd omdat in Amerika in de meeste ziekenhuizen met 12 uurs diensten gewerkt wordt en wij hier met 8 uurs diensten werken dus dat kan je niet zo met elkaar vergelijken. Bovendien weet ik niet of ze alleen de koppies met borstkanker gaan tellen of ook kijken naar etnische afkomst. Want het is allang bekend dat binnen sommige bevolkingsgroepen borstkanker vaker voorkomt. Anders wordt het natuurlijk appels met peren vergelijken.
Ik ben ook helemaal niet op zoek naar een reden om onder mijn nachtdiensten uit te komen, mijn borstkanker ergens de schuld aan te geven of eens schadevergoeding te innen. Ik wil gewoon weten of ik, als borstkankerpatiënte, mijn risico op een recidief vergroot met het werken in de nachtdienst.
That's all!
maandag 16 maart 2009
Nachtdienst en borstkanker
In de afgelopen maanden is er veel aandacht geweest voor een mogelijke relatie tussen nachtwerk en borstkanker.
Gezien mijn baan als verpleegkundige en de vele vele nachten die ik gewerkt heb, heb ik me natuurlijk ook afgevraagd of mijn nachtdiensten bijgedragen hebben aan het feit dat ik borstkanker gekregen heb. Ik weet het niet en vraag me ook al maanden af wat ik nu met deze informatie aan moet.
Ik ben een verpleegkundige die bijzonder graag 's nachts werkt... Ik kan me mijn werk nauwelijks voorstellen zonder nachtdienst. Ik ben het type verpleegkundige die er altijd al een sport van gemaakt heeft om zo min mogelijk dagdiensten te werken. Ik ben zo slecht in 's ochtends vroeg opstaan en met een dagdienst gaat mijn wekker om 05.30 uur. En dit tijdstip van opstaan heeft de nodige gevolgen voor de staat waar ik me 's avonds in bevind. Met andere woorden ik val 's avonds op de bank in slaap! Gezellig, nietwaar? Maar ik dwaal af.
Ik probeer al enige tijd om objectieve informatie boven tafel te krijgen maar dat lukt me nog niet echt. Daarom heb ik morgen een afspraak met mijn chirurg misschien kan zij mij verder helpen want mijn werk ik heel belangrijk voor mij maar mijn gezondheid is nog veel belangrijker.
To be continued...
Gezien mijn baan als verpleegkundige en de vele vele nachten die ik gewerkt heb, heb ik me natuurlijk ook afgevraagd of mijn nachtdiensten bijgedragen hebben aan het feit dat ik borstkanker gekregen heb. Ik weet het niet en vraag me ook al maanden af wat ik nu met deze informatie aan moet.
Ik ben een verpleegkundige die bijzonder graag 's nachts werkt... Ik kan me mijn werk nauwelijks voorstellen zonder nachtdienst. Ik ben het type verpleegkundige die er altijd al een sport van gemaakt heeft om zo min mogelijk dagdiensten te werken. Ik ben zo slecht in 's ochtends vroeg opstaan en met een dagdienst gaat mijn wekker om 05.30 uur. En dit tijdstip van opstaan heeft de nodige gevolgen voor de staat waar ik me 's avonds in bevind. Met andere woorden ik val 's avonds op de bank in slaap! Gezellig, nietwaar? Maar ik dwaal af.
Ik probeer al enige tijd om objectieve informatie boven tafel te krijgen maar dat lukt me nog niet echt. Daarom heb ik morgen een afspraak met mijn chirurg misschien kan zij mij verder helpen want mijn werk ik heel belangrijk voor mij maar mijn gezondheid is nog veel belangrijker.
To be continued...
zondag 1 maart 2009
Zo blij en .... AUW!
Inmiddels zijn we weer anderhalve week verder. De controle bij de chirurg is goed verlopen en zij heeft de laatste vulling erin gespoten. Dat was me trouwens wat... Ik moet nog 115 ml vulling krijgen en dat wilde de verpleegkundige over twee keer verdelen, maar daar dacht ze chirurg net even anders over. Zij was het type "nie lulle, maar vulle". En heeft er dus 100 ml in weten te krijgen. De laatste 15 zijn niet meer nodig dus ik blij dat het klaar was. Totdat ik rechtop ging zitten. Alsof er een riem om mijn borstkast zat aan de linkerkant die minimaal twee gaatjes losser zou moeten. Ppff, deze ellende heeft ruim een week geduurd maar is nu dus ook weer voorbij.
De chirurg had overigens nog veel meer wijze raad en heeft me geadvisserd om te beginnen met sporten en conditie opbouwen naast het weer beginnen met werken.Ze waarschuwde me ook dat ik juist nu mijn focus moet leggen op mijn conditie, als ik me nu volledig richt op mijn werk dan heb ik straks geen energie meer op daarnaast te gaan sporten e.d. Maar als ik me nu ook op sporten richt naast voorzichtig weer een paar uur werken dan heb ik straks wel de energie en kracht om beide zaken naast elkaar op te bouwen.Ik ben de behandelingen relatief goed doorgekomen maar volgens mijn artsen ligt het risico op chronische vermoeidheid bij mijn in deze fase van herstel als ik nu aan mezelf voorbij loop en niet goed voor mezelf zorg, krijg ik alsnog de rekening gepresenteerd
Anyway, het klinkt allemaal leuk en logisch nu moet ik daaraan aan nog even invulling geven...
Afgelopen woensdag heb ik weer voor het eerst een paar uurtjes gewerkt en dat was super! Ben zo blij om weer aan het werk te gaan. Morgen mag ik weer.
En dan was er nog een klein ongelukje afgelopen donderdag. Ik zat aan mijn bureau en net iets te ver op het puntje van mijn stoel (bleek achteraf!).
Op de vloer ligt laminaat dus het is makkelijk rijden voor de wieltjes onder mijn stoel. Voel je hem al aankomen?
Stoel rijdt onder mijn billen weg, ellebogen klappen op het bureau en daarna nog verder de lucht in, billen raken de vloer en ... AUW!
Dat was niet zo handig. Gelukkig begint nu de pijn veel minder te worden en het extra vocht onder mijn oksel weer af te nemen.
Ja, ik moet gaan oefenen om mijn armen de lucht in de krijgen maar dit was net een beetje te enthousiast, vrees ik.
De chirurg had overigens nog veel meer wijze raad en heeft me geadvisserd om te beginnen met sporten en conditie opbouwen naast het weer beginnen met werken.Ze waarschuwde me ook dat ik juist nu mijn focus moet leggen op mijn conditie, als ik me nu volledig richt op mijn werk dan heb ik straks geen energie meer op daarnaast te gaan sporten e.d. Maar als ik me nu ook op sporten richt naast voorzichtig weer een paar uur werken dan heb ik straks wel de energie en kracht om beide zaken naast elkaar op te bouwen.Ik ben de behandelingen relatief goed doorgekomen maar volgens mijn artsen ligt het risico op chronische vermoeidheid bij mijn in deze fase van herstel als ik nu aan mezelf voorbij loop en niet goed voor mezelf zorg, krijg ik alsnog de rekening gepresenteerd
Anyway, het klinkt allemaal leuk en logisch nu moet ik daaraan aan nog even invulling geven...
Afgelopen woensdag heb ik weer voor het eerst een paar uurtjes gewerkt en dat was super! Ben zo blij om weer aan het werk te gaan. Morgen mag ik weer.
En dan was er nog een klein ongelukje afgelopen donderdag. Ik zat aan mijn bureau en net iets te ver op het puntje van mijn stoel (bleek achteraf!).
Op de vloer ligt laminaat dus het is makkelijk rijden voor de wieltjes onder mijn stoel. Voel je hem al aankomen?
Stoel rijdt onder mijn billen weg, ellebogen klappen op het bureau en daarna nog verder de lucht in, billen raken de vloer en ... AUW!
Dat was niet zo handig. Gelukkig begint nu de pijn veel minder te worden en het extra vocht onder mijn oksel weer af te nemen.
Ja, ik moet gaan oefenen om mijn armen de lucht in de krijgen maar dit was net een beetje te enthousiast, vrees ik.
woensdag 18 februari 2009
Ben er klaar voor
Morgen heb ik een afspraak bij de chirurg en dan ben ik eindelijk 6 weken na de operatie! Als de chirurg tevreden is mag ik de belasting van mijn armen op gaan voeren en voorzichtig aan weer aan het werk. Ik hoop het zo want ik ben er helemaal klaar mee..
Ook ga ik morgen weer een vulling krijgen en dan waarschijnlijk over 2 weken de laatste keer vullen.
Het resultaat wordt weer steeds duidelijker en ik ben tevreden met hoe het er nu uitziet, er is wel 1 ding waar ik me zorgen om maak en dat is een harde plek in mijn linker borst maar daar laat ik de chirurg mogen wel naar kijken.
Verder voel ik me goed en sta ik te trappelen van ongeduld om weer aan het 'echte leven' deel te gaan nemen.
Even denken of ik verder nog nieuwtjes heb....
Oh ja, we hebben nieuwe meubels gekocht! Marc en ik waren al een paar weken aan het kijken voor nieuwe meubels. En meubels hadden we wel gevonden maar nog niet de juiste bank. Wat een drama om een bank te vinden die in de woonkamer past, mooi is en lekker zit!
Echt, te groot, te klein, niet mooi, lelijke stof, verkeerde kleur, lelijk leer! Ik werd er helemaal chagrijnig was.
Afgelopen zaterdag weer gaan shoppen en terecht gekomen bij de Winckelaer in Utrecht, daar hadden ze namelijk ook onze Indische teak meubels maar ze hadden nog veel meer....
En veel enorme leuke meubels, banken, lampen, accessoires, vloerkleden enz.
Uiteindelijk hebben we ons teak laten varen en hebben we gekozen voor een style die 'New Classics' heet en ik durf het bijna niet te zeggen maar .... we hebben donker eiken gekocht.
Echt, de kleur meubels van mijn ouders van de jaren 70 - 80 die ik toen zoooooooooo ouderwets en suf vond. Met onderstaande meubels ga ik dus onze woonkamer vullen!
Samen met een (buffel)leren bank en fauteuil.
Het vloerkleed volgt zodra de meubels in huis staan en voor lampen en andere accessoires moeten we nog op pad. Maar we hebben nog wel even, de meubels zijn op voorraad maar de bank en fauteuil hebben een levertijd van 12 weken, dus ergens half mei gaat onze woonkamer in de 'make-over'.
En da's mooi want dan hebben we nog even de tijd voor een aantal klusjes.
Ook ga ik morgen weer een vulling krijgen en dan waarschijnlijk over 2 weken de laatste keer vullen.
Het resultaat wordt weer steeds duidelijker en ik ben tevreden met hoe het er nu uitziet, er is wel 1 ding waar ik me zorgen om maak en dat is een harde plek in mijn linker borst maar daar laat ik de chirurg mogen wel naar kijken.
Verder voel ik me goed en sta ik te trappelen van ongeduld om weer aan het 'echte leven' deel te gaan nemen.
Even denken of ik verder nog nieuwtjes heb....
Oh ja, we hebben nieuwe meubels gekocht! Marc en ik waren al een paar weken aan het kijken voor nieuwe meubels. En meubels hadden we wel gevonden maar nog niet de juiste bank. Wat een drama om een bank te vinden die in de woonkamer past, mooi is en lekker zit!
Echt, te groot, te klein, niet mooi, lelijke stof, verkeerde kleur, lelijk leer! Ik werd er helemaal chagrijnig was.
Afgelopen zaterdag weer gaan shoppen en terecht gekomen bij de Winckelaer in Utrecht, daar hadden ze namelijk ook onze Indische teak meubels maar ze hadden nog veel meer....
En veel enorme leuke meubels, banken, lampen, accessoires, vloerkleden enz.
Uiteindelijk hebben we ons teak laten varen en hebben we gekozen voor een style die 'New Classics' heet en ik durf het bijna niet te zeggen maar .... we hebben donker eiken gekocht.
Echt, de kleur meubels van mijn ouders van de jaren 70 - 80 die ik toen zoooooooooo ouderwets en suf vond. Met onderstaande meubels ga ik dus onze woonkamer vullen!
Samen met een (buffel)leren bank en fauteuil.
Het vloerkleed volgt zodra de meubels in huis staan en voor lampen en andere accessoires moeten we nog op pad. Maar we hebben nog wel even, de meubels zijn op voorraad maar de bank en fauteuil hebben een levertijd van 12 weken, dus ergens half mei gaat onze woonkamer in de 'make-over'.
En da's mooi want dan hebben we nog even de tijd voor een aantal klusjes.
donderdag 29 januari 2009
SUPER collaga's
Stapje voor stapje gaat het nu echt steeds beter met mij maar ik ben wel bang dat de artsen gelijk gaan krijgen: herstel duurt minimaal 6 weken. Optimistisch en eigenwijs als ik ben, ging ik er eigenlijk vanuit dat ik wel met een week of 2 herstelt zou zijn. Niet, dus...
Gelukkig gaat het slapen wel steeds beter.
Afgelopen maandag was een leuke dag! Ik kreeg visite van twee lieve collega's en dat was heel gezellig. Heerlijk gekletst en ze hadden lekkere broodjes en vanalles voor op brood meegenomen. Maar ze hadden ook een grote verrassing voor mij meegenomen:
Een giga-doos vol cadeautjes van mijn collega's! Een anti-verveelmand! SUPER!
Gelukkig gaat het slapen wel steeds beter.
Afgelopen maandag was een leuke dag! Ik kreeg visite van twee lieve collega's en dat was heel gezellig. Heerlijk gekletst en ze hadden lekkere broodjes en vanalles voor op brood meegenomen. Maar ze hadden ook een grote verrassing voor mij meegenomen:
Een giga-doos vol cadeautjes van mijn collega's! Een anti-verveelmand! SUPER!Ik heb fantastische collega's en kijk er zo naar uit om weer aan het werk te gaan.
Heerlijk op de bank de cadeautjes uitgepakt, alsof ik jarig was en heel veel cadeautjes gekregen had. Ik heb echt vanalles gehad: thee, douche-spullen, tijdschriften, spelletjes, chocola, drop, boeken en nog veel veel meer.
Lieve allemaal, jullie zijn super mensen en geweldige collega's! Bedankt.... en ik hoop jullie snel naast jullie op de werkvloer aanwezig te zijn
dinsdag 20 januari 2009
Iedere dag een beetje beter
Iedere dag gaat het een beetje beter maar het gaat me veel te langzaam, hoor.
Soms snap ik mijn eigen gedachtenkronkels niet zo goed: ik vind dat ik nog redelijk veel (spier)pijn en last van hematomen heb en daar kan ik best een beetje over klagen. Maar ik gebruik geen pijnstillers meer, ik wil 'die troep' niet meer in mijn lijf. Hhmm, misschien moet ik niet klagen maar dragen of gewoon een paar paracetamollen per dag slikken!
De chirurg belde gisteren dat er gelukkig niets gevonden is in het materiaal van mijn rechter borst en hoewel ik dat ook niet verwachtte was het toch wel een kleine opluchting.
Ook is mijn laatste wonddrain er gisteren uitgehaald dus ik ben eindelijk bevrijdt van alle snoertjes en slangen.
Donderdag ga ik naar het AVL om de tissue expander te vullen. Echt, ik val van de ene verbazing in de andere en ben benieuwd wat nu weer voor ervaring gaat worden. Maar ik maar me wel een beetje zorgen over de enorme hematomen die er nog zitten, als ze daarin moeten gaan prikken om te vullen... We laten ons verrassen...
Afgelopen zaterdag zijn Marc en ik naar onze boot geweest! Mijn geheugen is nog een beetje onder de indruk van de narcose dus ik weet eigenlijk niet meer of ik al over onze boot verteld had dus voor de zekerheid: Marc en ik hebben een zeilboot gekocht.
Ik ben reuze benieuwd want ik heb nog nooit gezeild maar wat niet is kan nog komen. En mocht ik niet niets vinden dan ga ik gewoon leuk liggen zijn in mijn bikini op het dek, haha.
Onze boot ligt al op de werf in Stavoren en gaat de eerste week van april het water in.
Oh ja, voor de kenners, het is een Bénéteau Oceanis 37.
Hier zijn een paar foto's
Onze boot, ik vind hem zo groot en ben erg benieuwd hoe hij er in het water uitziet, maar nog even geduld! 
Laat de zomer maar komen, hier kan ik wel een tijdje verblijven!
Dit is de 'eigenaarshut' (ik lach me suf om de 'boottaal') en aan de achterzijde van de boot is nog een grote slaapplaats.
Soms snap ik mijn eigen gedachtenkronkels niet zo goed: ik vind dat ik nog redelijk veel (spier)pijn en last van hematomen heb en daar kan ik best een beetje over klagen. Maar ik gebruik geen pijnstillers meer, ik wil 'die troep' niet meer in mijn lijf. Hhmm, misschien moet ik niet klagen maar dragen of gewoon een paar paracetamollen per dag slikken!
De chirurg belde gisteren dat er gelukkig niets gevonden is in het materiaal van mijn rechter borst en hoewel ik dat ook niet verwachtte was het toch wel een kleine opluchting.
Ook is mijn laatste wonddrain er gisteren uitgehaald dus ik ben eindelijk bevrijdt van alle snoertjes en slangen.
Donderdag ga ik naar het AVL om de tissue expander te vullen. Echt, ik val van de ene verbazing in de andere en ben benieuwd wat nu weer voor ervaring gaat worden. Maar ik maar me wel een beetje zorgen over de enorme hematomen die er nog zitten, als ze daarin moeten gaan prikken om te vullen... We laten ons verrassen...
Afgelopen zaterdag zijn Marc en ik naar onze boot geweest! Mijn geheugen is nog een beetje onder de indruk van de narcose dus ik weet eigenlijk niet meer of ik al over onze boot verteld had dus voor de zekerheid: Marc en ik hebben een zeilboot gekocht.
Ik ben reuze benieuwd want ik heb nog nooit gezeild maar wat niet is kan nog komen. En mocht ik niet niets vinden dan ga ik gewoon leuk liggen zijn in mijn bikini op het dek, haha.
Onze boot ligt al op de werf in Stavoren en gaat de eerste week van april het water in.
Oh ja, voor de kenners, het is een Bénéteau Oceanis 37.
Hier zijn een paar foto's
Onze boot, ik vind hem zo groot en ben erg benieuwd hoe hij er in het water uitziet, maar nog even geduld! 
Laat de zomer maar komen, hier kan ik wel een tijdje verblijven!
Dit is de 'eigenaarshut' (ik lach me suf om de 'boottaal') en aan de achterzijde van de boot is nog een grote slaapplaats.
Marc, als onze ervaren zeiler, had een paar eisen waaraan de boot moest voldoen maar ook ik had een eisen-lijst: ik wilde op mijn eigen boot naar het toilet kunnen en WARM kunnen douchen!
maandag 12 januari 2009
Home sweet home
Vanmiddag mag ik naar huis!
Boven verwachting mag ik na 4 nachtjes ziekenhuis weer fijn naar ons eigen huis.
De plastisch chirurgen zijn tevreden over het resultaat en zien absoluut geen reden om mij langer hier te houden.
Tja, en hoe kijk ik terug op de afgelopen dagen...
De aankomst in het ziekenhuis afgelopen donderdag was emotioneel, ik wilde maar 1 ding en dat was naar huis! Ik voelde zoveel stress dat ik alleen maar wilde huilen en ik vroeg me alleen maar af waarom ik dit wilde. Heb had hier per slot van rekening zelf voor gekozen. Waarom?
Maar als een ware Obama heb ik het mezelf voorgehouden: "Can we do this?" "Yes, we can!"
Na de operatie was ik super slaperig van de narcose en dormicum die ze me op de OK gegeven hadden om een beetje te relaxen. Wat een lollig spul is dormicum trouwens. Voordat ik het kreeg was ik gespannen als een veertje maar ik had de dormicum nog niet binnen en ik vond alles goed.
"Jij wil een naald in mijn rug steken? Prrrrrima!!"
Ook de eerste nacht viel me super mee, ik heb nauwelijks geslapen maar wel rustig kunnen liggen en daar was ik al blij mee.
Vrijdag heb ik mezelf op de rand van het bed gewassen, beetje op de stoel gezeten en aangerommeld op de kamer. Ook mocht mijn infuus eruit en 's middags hebben ze epiduraal pomp (pijnbestrijding) verminderd.
's Avonds catheter uit en 's nachts best okay geslapen.
Zaterdag was ook prima, lekker in de badkamer gewassen, op de gang gelopen, ik voelde me prima.
's Middags hebben ze de epiduraal gestopt en dat was 's avonds goed te voelen: AUW! Meer pijn rond het operatiegebied maar vooral ook rugpijn waardoor ik niet kon liggen.
Ik meende een lange nacht voor de boeg te hebben en helaas werd dat de waarheid: pijn, niet kunnen liggen, zitten op stoel, lopen op de gang, zitten in bed en uren die voorbij kropen.
Maar zoals altijd kwam na deze nacht ook weer een dag! En na een lange douche (heerlijk warm water over mijn pijnlijke rug) knapte ik lekker op.
De anesthesist kwam nog even langs en vroeg zich af waarom de epidurale pijnstilling al gestopt was (had volgens hem nog 24 uur 'moeten' lopen) en waarom deze niet herstart was bij de pijn?
Euh, dat weet ik niet....
Zondag ben ik heerlijk verwend met veel bezoek en gezelligheid en ik voelde me steeds beter.
Afgelopen nacht heb ik best goed geslapen, vanochtend heb ik mezelf gedoucht en nu mag ik nog even rusten. Rond 14.00 uur komt Marc me halen.
Ik ben zo blij dat het achter de rug is en dat het goed gegaan is.
Ik ga thuis verder herstellen en opknappen.
Ik heb nog drie wonddrains (dat is best een pijnlijke aangelegenheid) en morgen mogen er waarschijnlijk 2 uit en eentje loopt nog redelijk wat af en moet wat langer blijven zitten.
Home sweet home, here I come....
Oh ja, ik heb werkelijk waar al mijn verpleegkundigen moeten beloven dat ik me echt rustig hou de komende 6 weken. Ze vinden me nogal enthousiast en vooruitstrevend in mijn herstel maar voor de juiste hechting van de prothese moet ik echt een aantal regels in acht nemen.
"Can we do this?" "Yes, we can".
Boven verwachting mag ik na 4 nachtjes ziekenhuis weer fijn naar ons eigen huis.
De plastisch chirurgen zijn tevreden over het resultaat en zien absoluut geen reden om mij langer hier te houden.
Tja, en hoe kijk ik terug op de afgelopen dagen...
De aankomst in het ziekenhuis afgelopen donderdag was emotioneel, ik wilde maar 1 ding en dat was naar huis! Ik voelde zoveel stress dat ik alleen maar wilde huilen en ik vroeg me alleen maar af waarom ik dit wilde. Heb had hier per slot van rekening zelf voor gekozen. Waarom?
Maar als een ware Obama heb ik het mezelf voorgehouden: "Can we do this?" "Yes, we can!"
Na de operatie was ik super slaperig van de narcose en dormicum die ze me op de OK gegeven hadden om een beetje te relaxen. Wat een lollig spul is dormicum trouwens. Voordat ik het kreeg was ik gespannen als een veertje maar ik had de dormicum nog niet binnen en ik vond alles goed.
"Jij wil een naald in mijn rug steken? Prrrrrima!!"
Ook de eerste nacht viel me super mee, ik heb nauwelijks geslapen maar wel rustig kunnen liggen en daar was ik al blij mee.
Vrijdag heb ik mezelf op de rand van het bed gewassen, beetje op de stoel gezeten en aangerommeld op de kamer. Ook mocht mijn infuus eruit en 's middags hebben ze epiduraal pomp (pijnbestrijding) verminderd.
's Avonds catheter uit en 's nachts best okay geslapen.
Zaterdag was ook prima, lekker in de badkamer gewassen, op de gang gelopen, ik voelde me prima.
's Middags hebben ze de epiduraal gestopt en dat was 's avonds goed te voelen: AUW! Meer pijn rond het operatiegebied maar vooral ook rugpijn waardoor ik niet kon liggen.
Ik meende een lange nacht voor de boeg te hebben en helaas werd dat de waarheid: pijn, niet kunnen liggen, zitten op stoel, lopen op de gang, zitten in bed en uren die voorbij kropen.
Maar zoals altijd kwam na deze nacht ook weer een dag! En na een lange douche (heerlijk warm water over mijn pijnlijke rug) knapte ik lekker op.
De anesthesist kwam nog even langs en vroeg zich af waarom de epidurale pijnstilling al gestopt was (had volgens hem nog 24 uur 'moeten' lopen) en waarom deze niet herstart was bij de pijn?
Euh, dat weet ik niet....
Zondag ben ik heerlijk verwend met veel bezoek en gezelligheid en ik voelde me steeds beter.
Afgelopen nacht heb ik best goed geslapen, vanochtend heb ik mezelf gedoucht en nu mag ik nog even rusten. Rond 14.00 uur komt Marc me halen.
Ik ben zo blij dat het achter de rug is en dat het goed gegaan is.
Ik ga thuis verder herstellen en opknappen.
Ik heb nog drie wonddrains (dat is best een pijnlijke aangelegenheid) en morgen mogen er waarschijnlijk 2 uit en eentje loopt nog redelijk wat af en moet wat langer blijven zitten.
Home sweet home, here I come....
Oh ja, ik heb werkelijk waar al mijn verpleegkundigen moeten beloven dat ik me echt rustig hou de komende 6 weken. Ze vinden me nogal enthousiast en vooruitstrevend in mijn herstel maar voor de juiste hechting van de prothese moet ik echt een aantal regels in acht nemen.
"Can we do this?" "Yes, we can".
vrijdag 9 januari 2009
Even een up-date
Inmiddels ben ik weer een beetje opgeknapt en zit ik met mijn laptop in het ziekenhuisbed.
De operatie is goed verlopen maar ik ben helaas nog niet helemaal klaar: ik heb links een tissue expander gekregen omdat er niet genoeg huid zat dus dat moet tzt nog een keer vervangen worden voor een prothese.
De wonden zien er 'mooi' uit volgens alle chirurgen, zaalartsen en verpleegkundigen maar 'mooi' is niet het eerste wat bij mij opkomt als ik erna kijk. Ik zie wel dat het er rustig uitziet en tot op heden mooi geneest.
Verder gaat het wel goed met mij: ik ben mijn infuus al kwijt, de urine catheter mag er straks uit en de epiduraal doet goed zijn werk; de pijn is goed uit te houden. Ook heb ik drie wonddrains en zie blijven minimaal 5 dagen zitten. Ik heb me vanochtend zittend op de rand van het bed gewassen en vanmiddag ruim 2 uur op de stoel gezeten.
Ik moet het een beetje rustig aan doen van de verpleegkundigen maar ... ik verveel me! Gelukkig heb ik nu mijn laptoppie dus kan ik surfen en mailen.
Morgen zal ik nog iets meer vertellen over de operatie zelf, ik ga nu even rusten (wat ben ik toch wijs!)
De operatie is goed verlopen maar ik ben helaas nog niet helemaal klaar: ik heb links een tissue expander gekregen omdat er niet genoeg huid zat dus dat moet tzt nog een keer vervangen worden voor een prothese.
De wonden zien er 'mooi' uit volgens alle chirurgen, zaalartsen en verpleegkundigen maar 'mooi' is niet het eerste wat bij mij opkomt als ik erna kijk. Ik zie wel dat het er rustig uitziet en tot op heden mooi geneest.
Verder gaat het wel goed met mij: ik ben mijn infuus al kwijt, de urine catheter mag er straks uit en de epiduraal doet goed zijn werk; de pijn is goed uit te houden. Ook heb ik drie wonddrains en zie blijven minimaal 5 dagen zitten. Ik heb me vanochtend zittend op de rand van het bed gewassen en vanmiddag ruim 2 uur op de stoel gezeten.
Ik moet het een beetje rustig aan doen van de verpleegkundigen maar ... ik verveel me! Gelukkig heb ik nu mijn laptoppie dus kan ik surfen en mailen.
Morgen zal ik nog iets meer vertellen over de operatie zelf, ik ga nu even rusten (wat ben ik toch wijs!)
maandag 5 januari 2009
Kleine terugblik
Ik 'zie' mezelf nog zitten, in de wachtkamer van de chirurg in het UMC Utrecht eind augustus 2007.
Ongeloof is het gevoel wat overheerst samen met een enorme dosis vechtlust. Ik heb borstkanker, ik ben 31 jaar en heb borstkanker. Vorige week zijn mijn linkerborst en okselklieren verwijderd. Ik vind het raar zonder linker borst. Maar als mijn linker arm amputeren mijn prognose zou verbeteren mogen ze die ook hebben, hoor!
Maar als ik onder de douche vandaan kom schrik ik van mijn spiegelbeeld en hoe zou ik er over twee weken uitzien als mijn lange haar eraf is vanwege de chemo?
En weet je wat heel raar aan voelt? Koud drinken! Ik voel het drinken nu echt zakken...
Bij de balie staat een mevrouw met de mammacare verpleegkundige te praten en ik kan ze letterlijk verstaan. Die mevrouw heeft een leuke korte kop haar en vertelt dat de volgende week haar borstreconstructie krijgt. Ppff, was ik maar alvast zover...
En nu is het voor mij zover. Donderdag staat mijn reconstructie gepland samen met een preventieve amputatie en reconstructie aan de rechter kant.
Hoe zou ik er over een paar maanden uitzien...
Ongeloof is het gevoel wat overheerst samen met een enorme dosis vechtlust. Ik heb borstkanker, ik ben 31 jaar en heb borstkanker. Vorige week zijn mijn linkerborst en okselklieren verwijderd. Ik vind het raar zonder linker borst. Maar als mijn linker arm amputeren mijn prognose zou verbeteren mogen ze die ook hebben, hoor!
Maar als ik onder de douche vandaan kom schrik ik van mijn spiegelbeeld en hoe zou ik er over twee weken uitzien als mijn lange haar eraf is vanwege de chemo?
En weet je wat heel raar aan voelt? Koud drinken! Ik voel het drinken nu echt zakken...
Bij de balie staat een mevrouw met de mammacare verpleegkundige te praten en ik kan ze letterlijk verstaan. Die mevrouw heeft een leuke korte kop haar en vertelt dat de volgende week haar borstreconstructie krijgt. Ppff, was ik maar alvast zover...
En nu is het voor mij zover. Donderdag staat mijn reconstructie gepland samen met een preventieve amputatie en reconstructie aan de rechter kant.
Hoe zou ik er over een paar maanden uitzien...
donderdag 1 januari 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)