Wat een dag had ik gisteren. Na mijn nachtje werken, zag ik 's ochtends thuis dat mijn huisarts gebeld had. De dag ervoor had ik bloed laten prikken omdat ik nog vrij moe blijf na de operatie en ook wat toenemende benauwdheidsklachten had. De dag ervoor (bij de chirurg) was er al een longfoto gemaakt maar daar had ik nog geen uitslagen van.
Ik heb de huisarts terug gebeld en hij vertelde dat mijn bloedwaarden niet bijzonder afwijkend waren behalve dat mijn D-dimeer verhoogd was. Volgens de huisarts zou dit nog door de operatie kunnen komen vanwege de hematomen die ik daar had. Maar het zou ook bij een longembolie passen. Hij had al met de SEH-arts van het St. Jansdal in Harderwijk gebeld en daar moest ik naar toe om een longembolie uit te sluiten.
Eenmaal daar gemeld en na 20 minuten in de wachtkamer kwam de triage-verpleegkundige mij ophalen. Even een kort praatje over de klachten en toen moest ik naar een kamertje. Daar ging ik op de stoel zitten maar dat mocht niet, ik moest gaan liggen en mocht niet meer opstaan! Zelfs niet om te plassen! Want als ik een embolie had, zou deze weleens los kunnen schieten.
Vergeet niet dat ik toen al ruim 24 uur wakker was, maar ik vond het raar. Eerst laten ze me 20 minuten wachten in de wachtruimte en daar mocht ik me amper bewegen.
Nogmaals bloed afgenomen, bloedgas geprikt (auw, vervelende prik) en een thoraxfoto gemaakt. Ik lag tegenover de centrale post en de SEH stroomde aardig vol. Diagnoses, namen, details over de aard van alle verwondingen van mijn mede-SEH-patienten vlogen over en weer maar ik hoorde mezelf maar niet langs komen. De SEH verpleegkundige was al een paar keer langs gelopen en vond dat ik moest gaan slapen. Nou, ik was doodop maar slapen zat er echt niet in. Dat brandcard-ding was snoeihard en de stress gierde als een bezettene door het lijf...
De artsen maken zich zorgen over een embolie maar mijn grootste angst zijn uitzaaiingen.
Bbrr, ik moest er niet aan denken.
Na een uurtje of anderhalf was ik het zat, ik ben moe en wil naar huis! Dus ... tranen! En ineens waren de uitslagen er, ze konden een embolie niet uitsluiten nog bevestigen dus ik werd opgenomen. Okay, nu kwamen de tranen dus echt.
Hallooooo, ik wil naar HUIS!
Ik wat telefoontjes gedaan. Dat mocht van de ene verpleegkundige, komt de volgende langs en die werd heel kwaad op mij. Dus heb ik haar even vertelt over de toestemming om te bellen gekregen van haar college en gelijk maar even vertelt wat ik ervan dacht....
Hoe komen verpleegkundigen toch aan de naam dat ze lastige en moeilijke patiënten zijn? Ik heb wel een idee...
Oh ja, op de longfoto konden ze wel uitzaaiingen zo goed als uitsluiten dus ik was ook nog blij maar dat maakte alleen maar dat ik nog meer naar huis wilde.
Marc was in vergadering maar zijn ma was wel toevallig in de buurt dus die is naar mij toe gekomen.
Ik was inmiddels op de afdeling en had Marc gesproken, die zou na de vergadering ook komen.
Het plan voor de opname was dat ik nog een duplex van mijn benen (trombose?) moest krijgen en een CT scan om naar mijn longen te kijken. Deze onderzoeken zouden waarschijnlijk niet vandaag plaats konden vinden en als dat al wel zou was zouden de uitslagen pas morgen komen. Dus ik moest een nachtje blijven.
Ik had een oude, aardige maar mega reutelende, pruttelende en hoestende kamergenote en keek met angst en beven uit naar de nacht. Ik heb zo'n hekel aan ziekenhuizen en het St. Jansdal is oud, toiletten op de gang, strenge regels en ... ik wil naar HUIS!
Met Marc zijn ma die inmiddels gearriveerd was, werd ik wel kalmer. En toch nog goed nieuws, ik mocht vandaag voor CT! Om 15.25 uur maar dat werd nog ruim een uurtje eerder.
Ik kreeg gelijk hoop dat ik vanavond toch in mijn eigen bedje kon slapen.
De mevrouw van de CT vertelde dat na een kwartiertje de uitslagen bekend zouden zijn, maar dan moest de arts wel ff bellen want het verslag zou waarschijnlijk morgen pas in de computer staan.
Okay, ik weet niet eens wie mijn arts is... Ik dus naar de verpleegkundige en gevraagd of zij mijn arts ff wilde bellen. Nou, dat doen ze niet. De arts zou nog wel op de afdeling komen maar die had het veel te druk om naar uitslagen te kijken dus ik moest gewoon een nachtje blijven.
Okay, daar zijn ze weer ... tranen! Verpleegkundigen lastige patiënten? Inderdaad! Maar de verpleegkundige met wie ik een discussie kreeg ging ook helemaal los. Het enige wat ik vertelde was dat ik moet moeilijk vond om te accepteren dat er uitslagen over mij bekend zijn en dat ik die niet weet. Nu is dit ook een dingetje van mij maar dat kan ik moeilijk accepteren.
Ging zij even helemaal los over dat juist ik moest weten hoe een ziekenhuis werkt (dat weet ik inderdaad en dat is des te frusterender) en dat ik niet naar het ziekenhuis had moeten komen als ik me niet bij het beleid neer wilde leggen.
Nou, beste pleeg, ik heb al het nodige achter de rug en weet uit ervaring dat niet iedereen mijn belang voorop kan stellen dus moet ik dat zelf doen! Ten tweede, als ik echt een longembolie heb, dan ga ik in dat bed liggen en hoor je me niet meer. Maar misschien is er ook helemaal niets aan de hand en als ik de mogelijkheid zie om die informatie boven water te krijgen en mezelf een nacht in een ziekenhuisbed te besparen en pak ik die kans. Desnoods drijf ik je tot wanhoop, dat zal me een zorg zijn. Gelukkig had deze verpleegkundige een dagdienst en ging ze lekker naar huis. Shit, weer geen vrienden gemaakt...
De verpleegkundige van de avonddienst begreep me een stuk beter en zou e.e.a. met de arts bespreken zodra hij op de afdeling kwam, maar ze kon niets beloven. Dank je wel, dat is alles wat ik van je vraag!
Na nog een poosje wachten, kwam ze vertellen dat ze CT goed was (zoooo blij) maar dat ze nog wel de duplex wilde en dat kon nu. Als die ook goed was, mocht ik naar huis.
Zoooo blij......
Nog even met de longarts gesproken; ik heb geen embolie of uitzaaiingen maar op mijn CT zijn wel longbeschadigingen gezien. Deze zijn ten gevolge van de bestraling. Ik heb een bestralingspneumonitis! That's all!
Midden april heb ik weer wat longonderzoeken om te kijken waar we staan en een afspraak met de longarts om e.e.a. door te nemen. Ik vrees dat ik niet aan de steroïden ga ontkomen maar na alle stress van vandaag is dat peanuts (zeg ik nu. Oohh, verpleegkundigen zijn lastige patiënten!).
3 opmerkingen:
Diepe zucht, wat een verhaal en wat heb je weer verschrikkelijk goed voor jezelf op moeten komen.
Niets dan sterkte en hopelijk valt het mee met de bestralingspneumonitis (mooi woord voor scrabbel overigens)
Jeetje wat maak je weer mee. Gelukkig geen embolie! Maar hemel, ik zou ervan huiveren om in een Nederlands ziekenhuis terecht te komen! Moet je zelf nou zo hard er achteraan om een uitslag van een CT te krijgen? Als het een embolie was geweest moest de behandeling toch meteen gestart. Nee, ik snap er niks van dat het zo moet gaan. En een verpleegkundige die een patient kwaad toespreekt hoef je ook niet te pikken.
Sterkte weer de komende tijd hoor!
Hé lieve Maris,
Wat een verhaal,zeg! Het is toch eigenlijk ongelofelijk dat je zo voor jezelf moet opkomen! Heel herkenbaar! Je hebt het goed gedaan. Blij dat het geen uitzaaiingen zijn, da's het belangrijkste. En natuurlijk is zo'n bestralingspneumonitis heel vervelend. Is dat blijvend, trouwens? Meid, heel veel sterkte!
Een reactie posten