Hoe is het met je?

"Hoe is het met je?"
Het lijkt een duidelijke en vrij simpele vraag, maar voor mij even niet. En ik krijg de vraag vaker gesteld dan ooit.
Een Maris antwoord is terwijl ik vriendelijk glimlach: "Goed, hoor!" of "Mag gezien de omstandigheden niet klagen!'' en dan denk ik er achteraan alleen jammer dat de omstandigheden ongelooflijk klote zijn.
Want laten we wel zijn als ik heel eerlijk ben kan ik het soms wel uitschreeuwen: "Hoe denk je dat het ermee is? NOU??? Ik ben 31 jaar, heb nog maar één borst, krijg chemo, moet over vijf - zes maanden bestraald worden, ik ben kaal, ik ben bang voor alles wat veranderd is, bang voor wat nog komen gaat en ik ben bang om dood te gaan!"
Oei, ik snap dat een lieve belangstellende daar ook helemaal niets mee kan.

Maar de realiteit is dat ik genoeg van heb! Dit drama duurt nu al ruim drie maanden en ik wil MIJN leven terug. Ik wil niet tussen de middag slapen, ik wil niet bij ieder pijntje 'oh oh' denken, ik wil niet misselijk zijn, ik wil niet bang zijn om dood te gaan, ik wil niet kaal zijn enz.
Ja, de realiteit lijkt eindelijk echt tot me door te dringen, stukje bij beetje. En ik baal ervan maar ik snap dat het erbij hoort.
En de timing verbaasd me ook niet echt: na de diagnose komt er een ongelooflijke overlevingsdrang en je denkt continu "Doe maar, als ik er maar beter van word!"
Dus je rent van afspraak naar afspraak en er worden continu zaken afgenomen en je ondergaat de operaties of het heel natuurlijk is want 'ik moet beter worden'.
En dan ineens een stuk rust en dan kijk je ineens naar je gehavende lijf dat je in de steek heeft gelaten en want nu vreselijk om zijn lazer krijgt met de chemo en dan schrik je je kapot!
Wat is hier verdomme (sorry!) aan de hand?

Ik deze fase zit ik dus! Maar niet continu, hoor. Dit gaat ook met pieken en dalen.
Ik kan ook nog lachen, positief zijn en lol hebben maar ik heb het ook zwaar. Ik lig soms behoorlijk met mezelf in de knoop. Ook dat nog, maar het zal er wel bij horen.

Verder heb ik wel besloten om door te gaan met de fotosessie, ik hoop dat het mooie foto's gaan worden en dat deze ervaring gaat bijdragen aan een stukje positiviteit over mijn lijf.
Ik bedoel, het lijf heeft me in de steek gelaten maar hetzelfde lijf moet nog minstens 50 jaar mee dus ik moet het toch weer gaan accepteren en ervan gaan houden.

Het weekend heb ik weinig gepland staan; lekker een beetje aanrommelen met Marc want volgende week word, denk ik, een redelijk drukke week. Er komen vriendinnetjes langs, ik ga koffie drinken op mijn werk en ik heb een afspraak met de studente over de foto's.
Ben benieuwd hoe het gaat, maar heb er ook zin in.
Ik leef!!

Mag niet klagen

Ik moet zeggen, ik mag deze ronde niet klagen. Ik heb maandag mijn tweede AC-kuur gekregen en ben er beter doorheen gekomen dan de eerste keer. Ik was maandagavond wel erg misselijk en akelig, maar heb niet hoeven spugen. Maandag- op dinsdagnacht weinig geslapen en veel liggen draaien in bed (net als mijn maag) maar daarna ging het best aardig.
Mijn eetlust is wel weer verdwenen en ik moet mezelf dwingen om af en toe wat te eten, maar drinken gaat gelukkig goed.
Ik merk wel dat ik meer moe begin te worden, maar ook dat hoort erbij.

De volgende kuur staat gepland voor maandag 15 oktober en die ochtend heb ik nog een aantal andere onderzoeken gepland staan waaronder een ejectiefractie en een ECG. Dit omdat de Herceptin wat ik tzt moet gaan krijgen hartfalen kan geven. En ze willen natuurlijk een uitgangswaarde hebben. Die testen hadden ze eigenlijk voor het starten van de kuren moeten doen, maar dat is er helaas even bij in geschoten.

Gisteren heb ik gezellig bezoek gehad van twee lieve collega's: bedankt lieve meiden, ik vond het heel fijn jullie weer te zien.
Aanstaande dinsdag heb ik een afspraak staan op mijn werk om koffie te gaan drinken en samen met mijn teamleider te kijken welke werkzaamheden ik eventueel zou kunnen uitvoeren een paar uurtjes per week. Ik mis mijn werk en ik merk dat ik een meer zinvollere dagbesteding nodig heb. Ik heb niet echt een doel, een uitdaging (behalve beter worden, maar dat is best een eng doel omdat ik daar zelf niet volledige controle over heb). Ik mis iets..... Maar ik ga het zoeken.

De tweede zit erin

Ik wil alleen even zeggen dat de tweede kuur erin zit!! Mijn leuko's waren weer gestegen tot 3.4 dus da's mooi.
En nu begint het afwachten om te kijken hoe ik reageer en ik moet zeggen 'so far so good!'

Rustig dagje

Vandaag doe ik het lekker rustig aan. Ik voel me wat beter (minder keelpijn) dan gisteren en ga genieten van het lekkere weer.

Vandaag even geen zorgen voor de dag van morgen!

Heb er goed de pest in....

De huisarts heeft terug gebeld en mijn leukocyten (witte bloedlichaampjes; zorgen voor de afweer tegen infecties) zijn 1.7!!!!
Voor de mensen die er geen verstand van hebben, ze horen tussen de 4 - 11 te zijn. Conclusie mijn afweer is nihil op het moment.
En met deze waarde kan ik de volgende kuur maandag wel op mijn buik schrijven.

De huisarts heeft met mijn oncoloog overlegt en ik heb antibiotica gehaald bij de apotheek, die moet ik van de oncoloog gaan slikken zodra ik koorts krijg.
En maandag moet ik gewoon naar het AVL, nemen ze opnieuw bloed af en dan word het opnieuw bekeken. Dus ... of iedereen het weekend wil duimen dat ik maandag gewoon mijn kuur kan krijgen! Ik kan wel een klein wondertje gebruiken.
Het zou nog een rebound van de operatie van dinsdag kunnen zijn.

Maar ja, voorlopig zit ik ermee.
Er is niets van ik er zelf aan kan doen om die dingen te laten groeien, het enige wat ik kan doen is extra op de hygiëne zijn in de hoop dat ik niet ziek word.
Er is wel een medicijn wat gegeven kan worden om de groei van leuko's te stimuleren, dus als ze maandag nog zo laag zijn zal ik dat eens aankaarten met de oncoloog.

FF bloed laten prikken

Ik heb zojuist even bloed laten prikken: na de operatie van dinsdag heb ik keelpijn. Niet heel erg, maar wel zeurderig. Op zich natuurlijk logisch van de beademing.
Maar toen ik gisterenavond even met een lampje achter in mijn keel keek vond ik deze wel erg rood en kleine plekjes wit beslag. Hhmmm, wat moet ik hier nu weer mee?
Ben maar gewoon gaan slapen en had besloten de huisarts te bellen als het er 's ochtends nog zat. En natuurlijk zat het er nog. Dus de huisarts is langs geweest (had best daarheen gekund, trouwens) en die wilde voor de zekerheid bloed laten prikken. Het zou een beginnende keelontsteking kunnen zijn en dan zou mijn kuur van maandag in gevaar komen.
Heb dus net bloed laten prikken en als daar bijzonderheden in te zien zijn overlegt hij met mijn oncoloog over het beleid.
Ik denk dat het wel mee valt want ik voel me verder prima.
Maar toch, ik zie als een berg op tegen maandag maar uitstel is geen afstel dus ik hoop dat het gewoon door kan gaan...

Mijn haar is er nu echt helemaal af. Ik kan niet zo goed de woorden vinden om te beschrijven wat het met me doet.
Weet je wat ik wel raar vind? Dat mijn spiegelbeeld er zo anders uitziet dan ik verwacht.
Als ik zonder pruik langs een spiegel loop herken ik mezelf niet. Ik bedoel, ik kan het plaatje wat ik zie niet rijmen met hoe ik me voel. Ik 'weet' dat ik kanker heb, maar ik voel me (nog??) geen kanker-patiënte maar als ik langs de spiegel loop dan zie ik wel een jonge vrouw die overduidelijk kanker heeft. Er klopt iets niet.
Snap je me nog?

Die zit

De port-a-cath zit erin.
Dinsdagochtend heel vroeg opgestaan en richting het AVL vertrokken waar we om 07.00 uur verwacht werden. Wat een drukte op de weg! Dus waren we 5 minuutjes te laat.
Ik werd opgenomen op een verpleegafdeling, twee persoonskamer en vertrok rond 07.50 uur richting de OK. Marc mocht mee (lees: moest aan het werk en meerijden met het bed, dat scheelde weer een verpleegkundige die mee moest!).
Eenmaal daar was ik snel aan de beurt en de hele ingreep duurde kort, met anesthesie erbij zijn ze een uurtje bezig geweest.
Op de uitslaapkamer was ik de enige patiënt, dus dat was lekker rustig. Hoewel?? Ze gingen dozen uitpakken en het is me opgevallen dat ik heel gevoelig ben voor geluid na zo'n narcose, dus ik vond het een herrie. Niet normaal.

Rond een uurtje kwart over 10 mocht ik weer naar de afdeling maar ze lieten behoorlijk op zich wachten, dus na 45 minuten belde de recovery verpleegkundige nogmaals naar de afdeling en ze konden me niet halen omdat ze koffie aan het drinken waren, maar ze kwamen er zo aan.
Okidoki...

Eenmaal weer op de afdeling was Marc weer bij me en heb ik nog een uurtje of twee liggen doezelen en daarna heb ik me aangekleed en zijn we naar huis gegaan.
Oh ja, spierpijn! Wat een spierpijn aan mijn rechter kant (daar zit de PAC). Wat hebben ze met me gedaan?
Oh ja, ik hem een zuigzoen van de anesthesist in mijn nek, haha.
Er zit een plek die wel wat weg heeft van een zuigzoen in mijn nek, ik denk dat we daar steriele doeken geplakt hebben en met het eraf halen ...... zuigzoen!
Had ik na de amputatie ook op mijn linker arm van de doeken, maar ik geef toe: in mijn nek is verdacht!
En ... wat een dorst!! Ik hoorde ook net voor ik in slaap viel dat ze me atropine wilde geven en ik had me een droge mond.

Maar ik moet toegeven: ze waren erg lief en voorkomend in het AVL en ook de kamer waarop de daarna nog even mag bijkomen voor het naar huis gaan is top!
Maar: ik vind het vreselijk in het ziekenhuis, ik voel me er heel naar en onrustig. Vreemd voor een verpleegkundige, nietwaar?

Woensdag was een nare mopper-dag: moe, spierpijn, keelpijn en weer een zakje met vocht onder mijn linker arm van het gepruts om de PAC erin te krijgen.
Heel oneerlijk want ik voelde me voor de OK zo goed en nu niet meer. Maar in de loop van de dag ging het steeds beter en ook vandaag (donderdag) voel ik me weer okay.
Wat een bikkel ben ik toch.
Ik was vanmiddag ook voor mijn eerste lymfdrainage behandeling bij de fysio, echt heel bijzonder dat die kleine zachte aanrakingen mijn lymfevocht naar andere stations moeten sturen.

Wel is er nog een ander klein dingetje: het kleine laagje haar dat ik nog heb valt uit sinds vandaag! Echt, heel bijzonder: ik weet dat het komt, ik zat erop te wachten en toch ... tranen! Ben toch niet zo'n bikkel als ik dacht.
Ik ga straks naar de kapper en dan halen we de tondeuse erover en dan is het echt klaar.
Gelukkig gaat de moeder van Marc even met me mij, voor de morele support. Ik heb echt mazzel met al die lieve mensen om me heen!

De tijd vliegt..

De dagen vliegen aan me voorbij.....
Morgen moet ik al voor de PAC en volgende week maandag al de tweede kuur. Waar blijft de tijd?
Afgelopen week heb ik samen met mijn ouders geklust en ik moet zeggen de buitenboel is er goed van opgeknapt. Marc was vrijdag ook vrij en hij heeft fatsoenlijke verlichting in de schuur gemaakt, ook heel handig. Maar Marc is ook heel handig, hij kan alles maken! Maar hij heeft aan een aantal zaken echt een hekel, waaronder verven. Dus de hulp van pa en ma was geweldig.
Zaterdag hebben we ook nog geklust en zondag vooral even bijgekomen. En 's avonds zijn we heerlijk uit eten geweest.
Vandaag was het voor mij dus tijd om te gaan schoonmaken: na een week nauwelijks iets doen behalve schuren en verven kan je je vast wel voorstellen hoe dat eruit gezien heeft...
Poetsen, dus!

Afgelopen zaterdag heb ik een bijzonder verzoek gekregen: een studente van de Koninklijke Academie voor de Beeldende Kunsten heeft me gevraagd om mee te werken aan een project voor haar opleiding waarin zij wil onderzoeken wat het voor een vrouw betekent als er iets mis is met haar borst(en). Mijn verhaal samen met foto's als onderdeel van een tentoonstelling en een boek.
Ik heb haar even de tijd gevraagd om erover te denken want echt en eerlijk toegeven wat deze ziekte en de verminkende operaties met mij doen is meer dan alleen "deze borst maakt me ziek, haal er maar af!" Dat meen ik wel, maar dat is zakelijk en op korte termijn denken.
De amputatie is blijvend net als de littekens, die zal ik altijd meedragen en hebben grote emotionele gevolgen voor mij als jonge vrouw.
Ik moet er dus nog even over denken en bij mezelf nagaan of ik er 'klaar' voor ben om erover te praten, maar ik sluit het zeker niet uit.
Ik kom er deze week nog op terug.

Head of hair

Vanaf dinsdag had ik het moeilijk als ik in de spiegel keek. Ik was me er heel erg van bewust dat mijn spiegelbeeld zou veranderen, vanaf woensdag zou ik er anders uitzien.
Dat vind ik moeilijk, ik vind eigenlijk dat er al veel te veel veranderd was de afgelopen maanden. En ook al zijn de pruiken mooi en staan ze me echt goed (haha, wat een eigendunk!) ik realiseer me prima dat ik niet dag en nacht met die dingen op kan lopen en dat ik daar ook geen zin in heb als ik me niet zo top voel.
En de spiegel is onverbiddelijk .... ik zie er anders uit, dit is niet de Maris die ik ken. En natuurlijk ben ik nog steeds Maris, maar dan wel een zieke Maris. En dat vind ik erg moeilijk.

Ik was uiteindelijk wel blij dat het woensdagmiddag was, het er tegenaan hikken is namelijk nog veel erger. Dus woensdagmiddag naar Head of Hair in Soest vertrokken en daar heeft Tineke mijn haar afgeknipt. Heel rustig, kalm en alle tijd ervoor genomen. Heel fijn!
Mijn ouders zijn meegegaan en dat was fijn om er bekenden bij te hebben. Samen lachen, samen huilen, zeg maar.
Ik heb nu nog wel wat haar, ben nog niet kaal maar mijn haar is zo kort geknipt als met kam en schaar mogelijk is. En volgende week zal ik wel even de tondeuse erover halen als ik kale plekken begin te krijgen.
Weer een hobbel genomen.

Verder voel ik me wel goed. Heb minder last van mijn linker arm dan vorige week en kan verder lekker mijn gangetje gaan.
Oh ja, ben dinsdag nog naar de andere fysio geweest die gespecialiseerd in lymfoedeem en toch besloten over te stappen naar haar. Mijn oude fysio (een ontzettende leuke, lieve meid, btw) had deze specialisatie niet en ik had toch wel veel last van vocht na de behandelingen.
Hopelijk kan mijn nieuwe fysio mijn lymfevocht via massage naar andere lymfestations sturen en neemt het vocht af.
Wat ik wel ontzettend balen vind is dat de belasting van de arm nog echt minimaal is! Verder voel ik me goed dus ik zou meer willen maar die arm houdt me echt tegen.

Vanmiddag naar de anesthesist in het AVL voor de PAC en dat was het dan met de ziekte gerelateerde bezoekjes deze week.

Verder ben ik samen met mijn ouders een gedeelte van de buitenboel van ons huis aan het verven. Oaky, het zijn voornamelijk mijn ouders die het werk doen en ik dartel er een beetje omheen.
Lieve pa en ma, bedankt! Voor alles. X

Afspraak

Vanochtend belde het AVL, de datum van het plaatsen van de port-a-cath is bekend.
Dinsdag 18 september 2007 word ik om 07.00 uur (!!!!) verwacht en ben ik als eerste aan de beurt.
Aankomende donderdag moet ik nog even langs de anesthesist om de narcose door te praten en te kijken of ik 'gezond' genoeg ben voor de algehele anesthesie.
Wat een gedoe allemaal, hè?
Maar dan is het maar geregeld en hopelijk ben ik dan van een hoop gedoe (geprik) af.

Verder een prima dagje gehad, voel me goed. Lekker veel buiten geweest ondanks het droevige weer.
En morgen aan het werk: mijn pa komt morgen de buitenboel verven en ik ga hem helpen.

Toch een zwaar weekje

Ik moet eerlijk bekennen: het viel de afgelopen week niet mee! Ik heb het best moeilijk gehad maar vooral psychisch. Ik heb veel last van: ik wil dit niet, ik wil mijn leven terug en ik wil onbezorgd kunnen genieten. Vele mooie herinneringen aan vorig jaar rond deze tijd toen we op vakantie waren in Florida maken me echt emotioneel: ik zou er zoveel voor over hebben om me nog een keertje zo onbezorgd te voelen.
Met daarbij een aanhoudend vleugje misselijkheid en veel last van mijn linker arm stond dat toch garant voor een baal-week.
Maar die mag ik toch wel een keertje hebben?

Vandaag voel ik me weer een stuk beter, heb minder last van mijn arm en voel me een stuk opgeruimder in mijn hoofd.

Heb ook een aantal andere knopen doorgehakt: ik maak me toch veel zorgen over mijn arm qua beweging en vocht dus ik heb een afspraak gemaakt met een fysiotherapeut gespecialiseerd in lymfedrainage om er naar te laten kijken.
Verder staat het litteken zo strak dat het soms echt beknellend voelt en daar komt de bewegingsbeperking vandaag. Maar als mijn 'gewone' fysio oefent heb ik daarna direct een zak vocht op mijn schouderblad hangen, misschien heeft deze specialiste nog goede tips?

Vrijdagmiddag is de haarwerk-meneer thuis geweest en hij had drie haarwerken laten maken in mijn kleuren-tinten. Samen met het korte rooie koppie wat ik apart had laten leggen waren er dus vier mogelijkheden. Uiteindelijk bleven er twee over die me goed stonden en daar moet ik nu uit kiezen.
En woensdag is het zover: dan ga ik naar hem toe en word ik gekortwiekt en knipt hij het uitgekozen haarwerk in model.
Het zal vast huilen worden, maar ik begin er steeds meer vrede mee te krijgen. We (Marc, mijn ouders en ik) vinden dat de haarwerken me goed staan en mijn eigen haar is ook niet meer wat het geweest is. Ik vind het erg slap, droog en vaal geworden na alle troep die ze me gegeven hebben de afgelopen weken. Bovendien is het ook een beetje gevoelig; haarpijn.
Oh ja, ook nog even gekeken naar petjes, hoedjes en sjaaltjes.

Eerste kuur

En toen kwam toch de maandagochtend in zicht.
Ik voelde me rustig en kalm en zag niet erg op tegen het krijgen van de kuur zelf maar meer tegen wat daarna zou komen.
Gelukkig was Marc bij me.

We moesten op om 08.30 uur melden en dan zou ik eerst een gesprek met een verpleegkundige krijgen zodat ik uitleg kon krijgen over wat er allemaal te gebeuren stond. De kuur met al zijn bijwerkingen zijn doorgenomen en ik heb alles op papier meegekregen om thuis nog eens na te lezen.
Na ongeveer een uurtje was het dan toch zover: in het AVL krijg je de chemo op de dagbehandeling en dat zijn allemaal patiëntenkamers (twee- of vierpersoonskamers) met bedden of riante stoelen. Vervolgens het infuus erin en eerst even spoelen. Omdat ik thuis nog geen medicijnen had tegen de misselijkheid kreeg ik eerst het nodige van hun (Kitril en Dexamethason i.v.).
Daarna eerst de Cyclofosfamide erin (liep in 20 minuten in), nauwelijks last van gehad alleen wat geprikkel in mijn neus en niezen op het eind.
Natuurlijk even spoelen toen het erin zat en daarna de Adriamycine.
Dit geven ze langzaam spuitend en hier voelde ik niets van (terwijl dit smerigere troep schijnt te zijn dan de Cyclofosfamide).
Oh ja, wel alles mee gecontroleerd. Ik wil er zeker van zijn dat ik de juiste medicijnen krijg, ben ik even een neurotische verpleegkundige.
Recepten voor Kitril en Primperan (beide tegen misselijkheid en braken) mee naar huis, nieuwe afspraak gemaakt voor over drie weken en dat was het.

Hoewel?

Dat was het begin van de behandeling met chemotherapie.
Heel vreemd, eigenlijk is er voor mijn gevoel geen weg meer terug. Mijn grootste angst is het uitvallen van mijn haar en hoe ik en mijn naaste omgeving daarop gaat reageren. Daar ben ik echt bang voor. En mijn haar gaat uitvallen! Daar is nu al niets meer aan te doen nu de eerste kuur erin zit.
Waar ik het vooral moeilijk mee heb is dat het dan niet meer onzichtbaar is: met pruik zie je er anders uit dan met eigen haar. Dus ook voor mezelf is er geen ontkomen meer aan: ik heb kanker! En dat accepteren is nog steeds moeilijk.
Natuurlijk realiseerde ik me dat vanaf dat je de diagnose krijgt maar toch.... Tot op heden was het onzichtbaar (in ieder geval in de kleren) maar straks niet meer.

Verder heb ik een twee redelijke zware dagen achter de rug: ik ben erg misselijk (en meer) geweest vanaf maandagmiddag tot aan gisteravond.
Maandagmiddag dacht ik eerst nog dat het psychisch was (ben ik dan niet alleen een neurotische verpleegkundige maar nog een hypochondrische?), maar helaas ik was echt misselijk.
Heb vanaf maandagmiddag niets binnen kunnen houden dus gisterenmiddag toch weer gebeld met het AVL (hebben ze zelf op aangedrongen!).
Ik moet zeggen, ik ben aangenaan verrast door de vriendelijkheid, betrokkenheid en doortastendheid van het AVL. Ik kreeg mijn eigen oncologe te spreken en na een goed gesprekje zij heeft een recept gefaxt naar mijn apotheek.

En daar begon de ellende weer: ik moest Zofran en Dexamethason krijgen. Zofran was niet op voorraad! Moest bestelt worden en zou dan waarschijnlijk aankomende donderdag binnen komen (dan heb ik het niet meer nodig!!). En uiteindelijk kreeg ik de Dexa mee. Ik zal niet overdrijven maar ze zijn zeker 45 minuten bezig geweest met mijn recept. En het was me een partij druk in de apotheek!! En ik maar misselijk zijn...
Maar dat was nog niet alles, toen ik thuis kwam en de Dexa wilde innemen zag ik dat ik twee verschillende pillen had mee gekregen: 2 grote en 4 kleine. Best vreemd als het allemaal dezelfde sterkte zou moeten zijn, toch?
Dus maar weer gebeld met de apotheek en na veel vijven en zessen daar, besloten ze dat ik maar even terug moest komen met de pillen. Jaaaa, gekke Henkie! Jullie komen maar hierheen!
Dus uiteindelijk stond na drie kwartier de apotheker voor de deur en ik had inderdaad vier verkeerde pillen meegekregen.
Nogal slordig, lijkt me.
Dus nu kan ik opgelucht zeggen: dan ben ik maar een neurotische verpleegkundige!

Goede tijden

We hebben een heerlijk weekend gehad in Scheveningen!
Vrijdagochtend lekker relaxed in de trein gestapt naar Den Haag en ons lekker laten rijden.
Eenmaal in Den Haag de koffer in een kluis gestopt en gaan shoppen in Den Haag. Leuke kleren gezien maar nog even niets gekocht.
Eind van de middag met de tram naar Scheveningen, naar het hotel.
We hadden een mooie ruime kamer met uitzicht op zee, helemaal goed.
's Avond hadden we een diner in het restaurant van het hotel maar we hebben eerst even een beetje uitgerust. Zo'n dagje hakt er nog wel een beetje in (even voor de duidelijkheid: ik heb op bed een boekje gelezen en Marc heeft liggen slapen, haha).
Het diner was heerlijk en erg gezellig en daarna toch ietwat teut (1 bruisende witte wijn met aardbeien smaak en 1 witte wijn) naar bedje en lekker slapen.

Zaterdagochtend ging de wekker om 7 uur want we wilde om 8 uur ontbijten om daarna naar het Omniversum en Madurodam te gaan.
Het ontbijt was ook erg lekker en uitgebreid, van gezond tot wat minder gezond. Smullen!
Met de tram naar het Omniversum maar we waren zo vroeg dat ze nog niet open waren.
Uiteindelijk iets voor tienen gingen ze open en hebben we twee films bekeken: eentje over dolfijnen en een over (stunt)vliegtuigen.
Vervolgens naar Madurodam en daar hebben we ook lekker een paar uur rond gewandeld.
Daarna weer naar Scheveningen: beetje winkelen, op de pier geweest, beetje gelopen langs het strand en uiteindelijk gegeten aan het strand.
Daarna nog even wat te drinken gehaald voor op de hotelkamer en naar het hotel vertrokken.
We waren van plan om 's avonds naar het casino te gaan, maar dat kwam er niet van. We hadden beide niet zo zin.

Zondagochtend uitgeslapen, weer ontbeten en daarna shoppen in Den Haag. Vrijdag hadden we hele mooie kleren voor mij gezien en die heb ik zondag van Marc gekregen! Wat een lieffie, hè?
Voor hem hebben we uiteindelijk ook nog wat nieuwe kleren gekocht dus uiteindelijk bepakt en bezakt terug naar Scheveningen om de koffer op te halen.
En .... een broodje te eten bij Subway! Jammie, jammie.
En toen toch weer richting huis.
Ik ben zo blij dat we dit toch gedaan hebben: we hebben het HEERLIJK gehad!