Hoe is het met je?

"Hoe is het met je?"
Het lijkt een duidelijke en vrij simpele vraag, maar voor mij even niet. En ik krijg de vraag vaker gesteld dan ooit.
Een Maris antwoord is terwijl ik vriendelijk glimlach: "Goed, hoor!" of "Mag gezien de omstandigheden niet klagen!'' en dan denk ik er achteraan alleen jammer dat de omstandigheden ongelooflijk klote zijn.
Want laten we wel zijn als ik heel eerlijk ben kan ik het soms wel uitschreeuwen: "Hoe denk je dat het ermee is? NOU??? Ik ben 31 jaar, heb nog maar één borst, krijg chemo, moet over vijf - zes maanden bestraald worden, ik ben kaal, ik ben bang voor alles wat veranderd is, bang voor wat nog komen gaat en ik ben bang om dood te gaan!"
Oei, ik snap dat een lieve belangstellende daar ook helemaal niets mee kan.

Maar de realiteit is dat ik genoeg van heb! Dit drama duurt nu al ruim drie maanden en ik wil MIJN leven terug. Ik wil niet tussen de middag slapen, ik wil niet bij ieder pijntje 'oh oh' denken, ik wil niet misselijk zijn, ik wil niet bang zijn om dood te gaan, ik wil niet kaal zijn enz.
Ja, de realiteit lijkt eindelijk echt tot me door te dringen, stukje bij beetje. En ik baal ervan maar ik snap dat het erbij hoort.
En de timing verbaasd me ook niet echt: na de diagnose komt er een ongelooflijke overlevingsdrang en je denkt continu "Doe maar, als ik er maar beter van word!"
Dus je rent van afspraak naar afspraak en er worden continu zaken afgenomen en je ondergaat de operaties of het heel natuurlijk is want 'ik moet beter worden'.
En dan ineens een stuk rust en dan kijk je ineens naar je gehavende lijf dat je in de steek heeft gelaten en want nu vreselijk om zijn lazer krijgt met de chemo en dan schrik je je kapot!
Wat is hier verdomme (sorry!) aan de hand?

Ik deze fase zit ik dus! Maar niet continu, hoor. Dit gaat ook met pieken en dalen.
Ik kan ook nog lachen, positief zijn en lol hebben maar ik heb het ook zwaar. Ik lig soms behoorlijk met mezelf in de knoop. Ook dat nog, maar het zal er wel bij horen.

Verder heb ik wel besloten om door te gaan met de fotosessie, ik hoop dat het mooie foto's gaan worden en dat deze ervaring gaat bijdragen aan een stukje positiviteit over mijn lijf.
Ik bedoel, het lijf heeft me in de steek gelaten maar hetzelfde lijf moet nog minstens 50 jaar mee dus ik moet het toch weer gaan accepteren en ervan gaan houden.

Het weekend heb ik weinig gepland staan; lekker een beetje aanrommelen met Marc want volgende week word, denk ik, een redelijk drukke week. Er komen vriendinnetjes langs, ik ga koffie drinken op mijn werk en ik heb een afspraak met de studente over de foto's.
Ben benieuwd hoe het gaat, maar heb er ook zin in.
Ik leef!!