Eerste kuur

En toen kwam toch de maandagochtend in zicht.
Ik voelde me rustig en kalm en zag niet erg op tegen het krijgen van de kuur zelf maar meer tegen wat daarna zou komen.
Gelukkig was Marc bij me.

We moesten op om 08.30 uur melden en dan zou ik eerst een gesprek met een verpleegkundige krijgen zodat ik uitleg kon krijgen over wat er allemaal te gebeuren stond. De kuur met al zijn bijwerkingen zijn doorgenomen en ik heb alles op papier meegekregen om thuis nog eens na te lezen.
Na ongeveer een uurtje was het dan toch zover: in het AVL krijg je de chemo op de dagbehandeling en dat zijn allemaal patiëntenkamers (twee- of vierpersoonskamers) met bedden of riante stoelen. Vervolgens het infuus erin en eerst even spoelen. Omdat ik thuis nog geen medicijnen had tegen de misselijkheid kreeg ik eerst het nodige van hun (Kitril en Dexamethason i.v.).
Daarna eerst de Cyclofosfamide erin (liep in 20 minuten in), nauwelijks last van gehad alleen wat geprikkel in mijn neus en niezen op het eind.
Natuurlijk even spoelen toen het erin zat en daarna de Adriamycine.
Dit geven ze langzaam spuitend en hier voelde ik niets van (terwijl dit smerigere troep schijnt te zijn dan de Cyclofosfamide).
Oh ja, wel alles mee gecontroleerd. Ik wil er zeker van zijn dat ik de juiste medicijnen krijg, ben ik even een neurotische verpleegkundige.
Recepten voor Kitril en Primperan (beide tegen misselijkheid en braken) mee naar huis, nieuwe afspraak gemaakt voor over drie weken en dat was het.

Hoewel?

Dat was het begin van de behandeling met chemotherapie.
Heel vreemd, eigenlijk is er voor mijn gevoel geen weg meer terug. Mijn grootste angst is het uitvallen van mijn haar en hoe ik en mijn naaste omgeving daarop gaat reageren. Daar ben ik echt bang voor. En mijn haar gaat uitvallen! Daar is nu al niets meer aan te doen nu de eerste kuur erin zit.
Waar ik het vooral moeilijk mee heb is dat het dan niet meer onzichtbaar is: met pruik zie je er anders uit dan met eigen haar. Dus ook voor mezelf is er geen ontkomen meer aan: ik heb kanker! En dat accepteren is nog steeds moeilijk.
Natuurlijk realiseerde ik me dat vanaf dat je de diagnose krijgt maar toch.... Tot op heden was het onzichtbaar (in ieder geval in de kleren) maar straks niet meer.

Verder heb ik een twee redelijke zware dagen achter de rug: ik ben erg misselijk (en meer) geweest vanaf maandagmiddag tot aan gisteravond.
Maandagmiddag dacht ik eerst nog dat het psychisch was (ben ik dan niet alleen een neurotische verpleegkundige maar nog een hypochondrische?), maar helaas ik was echt misselijk.
Heb vanaf maandagmiddag niets binnen kunnen houden dus gisterenmiddag toch weer gebeld met het AVL (hebben ze zelf op aangedrongen!).
Ik moet zeggen, ik ben aangenaan verrast door de vriendelijkheid, betrokkenheid en doortastendheid van het AVL. Ik kreeg mijn eigen oncologe te spreken en na een goed gesprekje zij heeft een recept gefaxt naar mijn apotheek.

En daar begon de ellende weer: ik moest Zofran en Dexamethason krijgen. Zofran was niet op voorraad! Moest bestelt worden en zou dan waarschijnlijk aankomende donderdag binnen komen (dan heb ik het niet meer nodig!!). En uiteindelijk kreeg ik de Dexa mee. Ik zal niet overdrijven maar ze zijn zeker 45 minuten bezig geweest met mijn recept. En het was me een partij druk in de apotheek!! En ik maar misselijk zijn...
Maar dat was nog niet alles, toen ik thuis kwam en de Dexa wilde innemen zag ik dat ik twee verschillende pillen had mee gekregen: 2 grote en 4 kleine. Best vreemd als het allemaal dezelfde sterkte zou moeten zijn, toch?
Dus maar weer gebeld met de apotheek en na veel vijven en zessen daar, besloten ze dat ik maar even terug moest komen met de pillen. Jaaaa, gekke Henkie! Jullie komen maar hierheen!
Dus uiteindelijk stond na drie kwartier de apotheker voor de deur en ik had inderdaad vier verkeerde pillen meegekregen.
Nogal slordig, lijkt me.
Dus nu kan ik opgelucht zeggen: dan ben ik maar een neurotische verpleegkundige!