Die zit

De port-a-cath zit erin.
Dinsdagochtend heel vroeg opgestaan en richting het AVL vertrokken waar we om 07.00 uur verwacht werden. Wat een drukte op de weg! Dus waren we 5 minuutjes te laat.
Ik werd opgenomen op een verpleegafdeling, twee persoonskamer en vertrok rond 07.50 uur richting de OK. Marc mocht mee (lees: moest aan het werk en meerijden met het bed, dat scheelde weer een verpleegkundige die mee moest!).
Eenmaal daar was ik snel aan de beurt en de hele ingreep duurde kort, met anesthesie erbij zijn ze een uurtje bezig geweest.
Op de uitslaapkamer was ik de enige patiënt, dus dat was lekker rustig. Hoewel?? Ze gingen dozen uitpakken en het is me opgevallen dat ik heel gevoelig ben voor geluid na zo'n narcose, dus ik vond het een herrie. Niet normaal.

Rond een uurtje kwart over 10 mocht ik weer naar de afdeling maar ze lieten behoorlijk op zich wachten, dus na 45 minuten belde de recovery verpleegkundige nogmaals naar de afdeling en ze konden me niet halen omdat ze koffie aan het drinken waren, maar ze kwamen er zo aan.
Okidoki...

Eenmaal weer op de afdeling was Marc weer bij me en heb ik nog een uurtje of twee liggen doezelen en daarna heb ik me aangekleed en zijn we naar huis gegaan.
Oh ja, spierpijn! Wat een spierpijn aan mijn rechter kant (daar zit de PAC). Wat hebben ze met me gedaan?
Oh ja, ik hem een zuigzoen van de anesthesist in mijn nek, haha.
Er zit een plek die wel wat weg heeft van een zuigzoen in mijn nek, ik denk dat we daar steriele doeken geplakt hebben en met het eraf halen ...... zuigzoen!
Had ik na de amputatie ook op mijn linker arm van de doeken, maar ik geef toe: in mijn nek is verdacht!
En ... wat een dorst!! Ik hoorde ook net voor ik in slaap viel dat ze me atropine wilde geven en ik had me een droge mond.

Maar ik moet toegeven: ze waren erg lief en voorkomend in het AVL en ook de kamer waarop de daarna nog even mag bijkomen voor het naar huis gaan is top!
Maar: ik vind het vreselijk in het ziekenhuis, ik voel me er heel naar en onrustig. Vreemd voor een verpleegkundige, nietwaar?

Woensdag was een nare mopper-dag: moe, spierpijn, keelpijn en weer een zakje met vocht onder mijn linker arm van het gepruts om de PAC erin te krijgen.
Heel oneerlijk want ik voelde me voor de OK zo goed en nu niet meer. Maar in de loop van de dag ging het steeds beter en ook vandaag (donderdag) voel ik me weer okay.
Wat een bikkel ben ik toch.
Ik was vanmiddag ook voor mijn eerste lymfdrainage behandeling bij de fysio, echt heel bijzonder dat die kleine zachte aanrakingen mijn lymfevocht naar andere stations moeten sturen.

Wel is er nog een ander klein dingetje: het kleine laagje haar dat ik nog heb valt uit sinds vandaag! Echt, heel bijzonder: ik weet dat het komt, ik zat erop te wachten en toch ... tranen! Ben toch niet zo'n bikkel als ik dacht.
Ik ga straks naar de kapper en dan halen we de tondeuse erover en dan is het echt klaar.
Gelukkig gaat de moeder van Marc even met me mij, voor de morele support. Ik heb echt mazzel met al die lieve mensen om me heen!