Op veler verzoek ... Tommy

Hier nog even twee fotootjes van Tommy, mijn vriendje.

Hij is de eerste week dat hij bij mijn ouders was een beetje ziek geweest,

maar inmiddels weer helemaal opgeknapt.

Als een ware hooligan rent hij door het huis, zet graag zijn kleine

(doch scherpe) tandjes in .. alles!

En doet veel dingen die hij eigenlijk niet mag.

Maar hij kan ook heerlijk met je knuffelen, spelen en bij je komen liggen.

Ik vind hem super!

Dinsdag was hij hier en omdat hij nog niet volledig gevaccineerd is mag hij bij

mijn ouders achter nog niet op het gras.

Maar in mijn achtertuin komen geen andere hondjes dus hier mocht hij

heerlijk ravotten op het gras.

Het regende wel maar dat deerde Tommy totaal niet; helemaal koud en nat

hebben we hem uiteindelijk naar binnen gehaald.

Maar hij bleef maar voor de schuifpui zitten en met mijn pootje tegen het glas aan tikken dus

wij hem weer naar buiten laten.

Hij zag eruit als een verzopen rat, maar het was zo leuk!

Petitie borstkankeronderzoek

Lieve mensen, een lieve vriendin bracht mij deze petitie onder de aandacht en ik wil jullie vragen er ook naar te kijken en als je het ermee eens bent om de petitie te tekenen. (http://borstkankeronderzoek.petities.nl/)
Het is vast een 'kosten-baten-afweging' maar we hebben het hier wel over doodsoorzaak nummer 1 van vrouwen tussen de 30 - 50 jaar!
De cijfers laten inmiddels zien dat in 2008 14.000 (!!) vrouwen de diagnose borstkanker te horen hebben gekregen en dat de groep jonge vrouwen met borstkanker stijgt.
En hopelijk brengt iedereen die de petitie tekent de mogelijkheid om te screenen voor vrouwen vanaf 30 jaar een stukje dichterbij.

Mijn frustratie

Nu alle behandelingen en de grote operaties achter de rug zijn, ligt er hopelijk een hele nieuwe periode voor ons zonder al te veel angsten, spanningen, operaties.
Maar gewoon een heerlijk alledaags leventje, dat lijkt me wel wat.
Ik denk nog wel regelmatig terug en sommige zaken verbazen me wel...
In de tijd dat ik kaal en 1-borstig door het leven ging, vond ik het verbazingwekkend wat sommige mensen deden om in contact te komen. Nu hebben vrij weinig mensen mij kaal en 1-borstig gezien maar in het zwembad was er geen ontkomen aan.
Lekker zwemmen tussen, voornamelijk, oude vrouwen en mannen en vooral de vrouwen zag je wijzen, knikken en praten met andere vrouwen om daarna tegen je aan te lopen of een geweldig onzinnig verhaal tegen je te beginnen om te kijken of ze het verhaal te horen kunnen krijgen.
Volledig vreemde mensen gevoerd door nieuwsgierigheid (niets is een mens vreemd!)

Tegenover deze groep staan de mensen die je al jaren kent, die weten dat je ziek zijn en die ineens de supermarkt uitrennen zodra ze je zien of oudcollega's die acuut wegduiken zodra je eraan komt. Tja, AUW!
Het is vast niet slecht bedoeld en ik snap prima dat het hun onmacht is maar het doet me wel pijn.
Het geeft mij het gevoel dat ik alleen maar 'borstkanker' ben. Maar ik ben Mariska, die toevallig ziek geweest is. En je hoeft helemaal niet met mij te praten over ziektes, hoor. Maar gewoon gedag zeggen is prima, we kennen elkaar dus laten we elkaar groeten en dan zien we wel verder.
Misschien dat ik de volgende keer dat er iemand wegduikt in het gangpad bij de Albert Heijn er achter aan ga? En hem/haar vriendelijk groet en vraag hoe het met hem/haar is?
Of moet ik accepteren dat dit een gevolg is van ziek-zijn? En genieten van de familie en vrienden, oud en nieuw, die nu in mijn leven zijn?

Er komt een vrouw bij de dokter?

Ook ik heb 'Er komt een vrouw bij de dokter' gelezen, dat was in juni 2007.
Ik had toen zelf ook borstkanker alleen wist ik dat nog niet (ontdekt eind juni 2007 en diagnose definitief begin juli 2007).
En ik vond het een vreselijk boek. Ik heb het uitgeleend aan mijn schoonmoeder die het ook wilde lezen. Tegen de tijd dat zij het boek uit had, zat ik in de hele medische molen en wilde ik het boek niet terug hebben! Ik vond het een afschuwelijk boek en nu ik dezelfde ziekte had als 'Carmen' wilde ik het boek helemaal niet in mijn boekenkast hebben.
In de maanden (jaren) die volgde tijdens alle behandelingen heb ik nog geregeld terug gedacht aan het boek en begon ik me steeds meer af te vragen of ik het boek niet in gedachten 'zwarter en zwaarder' gemaakt heb dan het in werkelijkheid was.
Nu de film in première gegaan is, staat het verhaal weer enorm in de belangstelling en als heel vele mensen menen tegen mij te moeten vragen: "Jij gaat de film zeker zien, he?"
En het antwoord is NEE.
In ieder geval voorlopig niet. Het is ongetwijfeld een mooi gemaakte film en ik vind Carice van Houten een fenomenaal actrice maar de slogan die bij de film gebruikt wordt is 'Ode aan de Liefde' en nu zou ik het boek in gedachten zwarter en zwaarder gemaakt kunnen hebben maar een 'Ode aan de Liefde' ga ik het zeker niet vinden. Je zieke vrouw, kotsend en ellendig, alleen thuis laten om in de stad te gaan hoeren en sloeren vind ik geen ode aan de liefde.
En natuurlijk is het super zwaar om een zieke geliefde thuis te hebben en ik snap prima dat er ergens een uitlaadklep nodig kan zijn om alle ziekte, spanningen, verdriet en angsten even op een zijspoor te kunnen zetten. Maar in mijn beleving is de manier van 'Stijn' bijzonder kwetsend voor zijn vrouw.
Zo, en dat is het enige en laatste wat ik er nog over kwijt wil.

En dan heb ik ook nog een leuk nieuwtje: Marc en ik gaan samen met zijn ouders 8 maart twee weekjes naar Florida! Was het maar alvast zover....

Van alles en nog wat en feestje

Allereerst even melden dat het goed met mij gaat.
De pijn wordt steeds minder en het vocht neemt af. Nog twee weekjes rustig aan en dan mag ik voorzichtig aan weer aan het werk.
Dinsdag ga ik even gezellig een bakkie drinken op het werk en (als het aan mij ligt) afspraken maken voor over twee weken.

Gisteren hadden we een etentje van mijn pa & ma, zij zijn deze maand 35 jaar getrouwd en hebben dit gevierd met familie en vrienden. Dat was gezellig & lekker....

En dan hebben we lieve, kleine Tommy nog; het kleine kereltje is ziek geweest afgelopen week. De halve familie in rep en roer, allemaal zorgen en hopen dat het kereltje er weer bovenop zou komen. En dat lijkt nu het geval te zijn, als ik mijn ouders mag geloven sjeest hij weer als een hooligan door de kamer, hij eet weer en ... spuugt niet.

Tommie

Mijn ouders hebben vandaag hun hondje gehaald.

De kleine jongeman is op 15 september geboren en moet

gaan luisteren naar de naar Tommie.

Is het niet een schatje?

Ik hoorde net van mijn ma dat hij hun huis al ingewijd heeft

maar dat hij zich tijdens de autorit naar huis (toch een uur rijden)

prima gedragen heeft.

Mijn ouders hebben nu nog visite, mijn broer en zijn gezin willen het

nieuwe lid van de familie natuurlijk ook even bekijken.

Maar hopelijk krijgt Tommie daarna een beetje rust want het is een

drukke en wilde dag voor het mannetje.

En ik ga aankomende week weer even langs om

hem te knuffelen.