SUPER collaga's

Stapje voor stapje gaat het nu echt steeds beter met mij maar ik ben wel bang dat de artsen gelijk gaan krijgen: herstel duurt minimaal 6 weken. Optimistisch en eigenwijs als ik ben, ging ik er eigenlijk vanuit dat ik wel met een week of 2 herstelt zou zijn. Niet, dus...
Gelukkig gaat het slapen wel steeds beter.

Afgelopen maandag was een leuke dag! Ik kreeg visite van twee lieve collega's en dat was heel gezellig. Heerlijk gekletst en ze hadden lekkere broodjes en vanalles voor op brood meegenomen. Maar ze hadden ook een grote verrassing voor mij meegenomen:

Een giga-doos vol cadeautjes van mijn collega's! Een anti-verveelmand! SUPER!

Ik heb fantastische collega's en kijk er zo naar uit om weer aan het werk te gaan.

Heerlijk op de bank de cadeautjes uitgepakt, alsof ik jarig was en heel veel cadeautjes gekregen had. Ik heb echt vanalles gehad: thee, douche-spullen, tijdschriften, spelletjes, chocola, drop, boeken en nog veel veel meer.

Lieve allemaal, jullie zijn super mensen en geweldige collega's! Bedankt.... en ik hoop jullie snel naast jullie op de werkvloer aanwezig te zijn

Iedere dag een beetje beter

Iedere dag gaat het een beetje beter maar het gaat me veel te langzaam, hoor.
Soms snap ik mijn eigen gedachtenkronkels niet zo goed: ik vind dat ik nog redelijk veel (spier)pijn en last van hematomen heb en daar kan ik best een beetje over klagen. Maar ik gebruik geen pijnstillers meer, ik wil 'die troep' niet meer in mijn lijf. Hhmm, misschien moet ik niet klagen maar dragen of gewoon een paar paracetamollen per dag slikken!
De chirurg belde gisteren dat er gelukkig niets gevonden is in het materiaal van mijn rechter borst en hoewel ik dat ook niet verwachtte was het toch wel een kleine opluchting.
Ook is mijn laatste wonddrain er gisteren uitgehaald dus ik ben eindelijk bevrijdt van alle snoertjes en slangen.
Donderdag ga ik naar het AVL om de tissue expander te vullen. Echt, ik val van de ene verbazing in de andere en ben benieuwd wat nu weer voor ervaring gaat worden. Maar ik maar me wel een beetje zorgen over de enorme hematomen die er nog zitten, als ze daarin moeten gaan prikken om te vullen... We laten ons verrassen...

Afgelopen zaterdag zijn Marc en ik naar onze boot geweest! Mijn geheugen is nog een beetje onder de indruk van de narcose dus ik weet eigenlijk niet meer of ik al over onze boot verteld had dus voor de zekerheid: Marc en ik hebben een zeilboot gekocht.
Ik ben reuze benieuwd want ik heb nog nooit gezeild maar wat niet is kan nog komen. En mocht ik niet niets vinden dan ga ik gewoon leuk liggen zijn in mijn bikini op het dek, haha.
Onze boot ligt al op de werf in Stavoren en gaat de eerste week van april het water in.
Oh ja, voor de kenners, het is een Bénéteau Oceanis 37.
Hier zijn een paar foto's

Onze boot, ik vind hem zo groot en ben erg benieuwd hoe hij er in het water uitziet, maar nog even geduld!

Laat de zomer maar komen, hier kan ik wel een tijdje verblijven!

Dit is de 'eigenaarshut' (ik lach me suf om de 'boottaal') en aan de achterzijde van de boot is nog een grote slaapplaats.

Marc, als onze ervaren zeiler, had een paar eisen waaraan de boot moest voldoen maar ook ik had een eisen-lijst: ik wilde op mijn eigen boot naar het toilet kunnen en WARM kunnen douchen!

Home sweet home

Vanmiddag mag ik naar huis!
Boven verwachting mag ik na 4 nachtjes ziekenhuis weer fijn naar ons eigen huis.
De plastisch chirurgen zijn tevreden over het resultaat en zien absoluut geen reden om mij langer hier te houden.

Tja, en hoe kijk ik terug op de afgelopen dagen...
De aankomst in het ziekenhuis afgelopen donderdag was emotioneel, ik wilde maar 1 ding en dat was naar huis! Ik voelde zoveel stress dat ik alleen maar wilde huilen en ik vroeg me alleen maar af waarom ik dit wilde. Heb had hier per slot van rekening zelf voor gekozen. Waarom?
Maar als een ware Obama heb ik het mezelf voorgehouden: "Can we do this?" "Yes, we can!"
Na de operatie was ik super slaperig van de narcose en dormicum die ze me op de OK gegeven hadden om een beetje te relaxen. Wat een lollig spul is dormicum trouwens. Voordat ik het kreeg was ik gespannen als een veertje maar ik had de dormicum nog niet binnen en ik vond alles goed.
"Jij wil een naald in mijn rug steken? Prrrrrima!!"

Ook de eerste nacht viel me super mee, ik heb nauwelijks geslapen maar wel rustig kunnen liggen en daar was ik al blij mee.
Vrijdag heb ik mezelf op de rand van het bed gewassen, beetje op de stoel gezeten en aangerommeld op de kamer. Ook mocht mijn infuus eruit en 's middags hebben ze epiduraal pomp (pijnbestrijding) verminderd.
's Avonds catheter uit en 's nachts best okay geslapen.

Zaterdag was ook prima, lekker in de badkamer gewassen, op de gang gelopen, ik voelde me prima.
's Middags hebben ze de epiduraal gestopt en dat was 's avonds goed te voelen: AUW! Meer pijn rond het operatiegebied maar vooral ook rugpijn waardoor ik niet kon liggen.
Ik meende een lange nacht voor de boeg te hebben en helaas werd dat de waarheid: pijn, niet kunnen liggen, zitten op stoel, lopen op de gang, zitten in bed en uren die voorbij kropen.

Maar zoals altijd kwam na deze nacht ook weer een dag! En na een lange douche (heerlijk warm water over mijn pijnlijke rug) knapte ik lekker op.
De anesthesist kwam nog even langs en vroeg zich af waarom de epidurale pijnstilling al gestopt was (had volgens hem nog 24 uur 'moeten' lopen) en waarom deze niet herstart was bij de pijn?
Euh, dat weet ik niet....
Zondag ben ik heerlijk verwend met veel bezoek en gezelligheid en ik voelde me steeds beter.

Afgelopen nacht heb ik best goed geslapen, vanochtend heb ik mezelf gedoucht en nu mag ik nog even rusten. Rond 14.00 uur komt Marc me halen.
Ik ben zo blij dat het achter de rug is en dat het goed gegaan is.
Ik ga thuis verder herstellen en opknappen.
Ik heb nog drie wonddrains (dat is best een pijnlijke aangelegenheid) en morgen mogen er waarschijnlijk 2 uit en eentje loopt nog redelijk wat af en moet wat langer blijven zitten.
Home sweet home, here I come....

Oh ja, ik heb werkelijk waar al mijn verpleegkundigen moeten beloven dat ik me echt rustig hou de komende 6 weken. Ze vinden me nogal enthousiast en vooruitstrevend in mijn herstel maar voor de juiste hechting van de prothese moet ik echt een aantal regels in acht nemen.
"Can we do this?" "Yes, we can".

Even een up-date

Inmiddels ben ik weer een beetje opgeknapt en zit ik met mijn laptop in het ziekenhuisbed.
De operatie is goed verlopen maar ik ben helaas nog niet helemaal klaar: ik heb links een tissue expander gekregen omdat er niet genoeg huid zat dus dat moet tzt nog een keer vervangen worden voor een prothese.
De wonden zien er 'mooi' uit volgens alle chirurgen, zaalartsen en verpleegkundigen maar 'mooi' is niet het eerste wat bij mij opkomt als ik erna kijk. Ik zie wel dat het er rustig uitziet en tot op heden mooi geneest.
Verder gaat het wel goed met mij: ik ben mijn infuus al kwijt, de urine catheter mag er straks uit en de epiduraal doet goed zijn werk; de pijn is goed uit te houden. Ook heb ik drie wonddrains en zie blijven minimaal 5 dagen zitten. Ik heb me vanochtend zittend op de rand van het bed gewassen en vanmiddag ruim 2 uur op de stoel gezeten.
Ik moet het een beetje rustig aan doen van de verpleegkundigen maar ... ik verveel me! Gelukkig heb ik nu mijn laptoppie dus kan ik surfen en mailen.
Morgen zal ik nog iets meer vertellen over de operatie zelf, ik ga nu even rusten (wat ben ik toch wijs!)

Kleine terugblik

Ik 'zie' mezelf nog zitten, in de wachtkamer van de chirurg in het UMC Utrecht eind augustus 2007.

Ongeloof is het gevoel wat overheerst samen met een enorme dosis vechtlust. Ik heb borstkanker, ik ben 31 jaar en heb borstkanker. Vorige week zijn mijn linkerborst en okselklieren verwijderd. Ik vind het raar zonder linker borst. Maar als mijn linker arm amputeren mijn prognose zou verbeteren mogen ze die ook hebben, hoor!
Maar als ik onder de douche vandaan kom schrik ik van mijn spiegelbeeld en hoe zou ik er over twee weken uitzien als mijn lange haar eraf is vanwege de chemo?
En weet je wat heel raar aan voelt? Koud drinken! Ik voel het drinken nu echt zakken...
Bij de balie staat een mevrouw met de mammacare verpleegkundige te praten en ik kan ze letterlijk verstaan. Die mevrouw heeft een leuke korte kop haar en vertelt dat de volgende week haar borstreconstructie krijgt. Ppff, was ik maar alvast zover...

En nu is het voor mij zover. Donderdag staat mijn reconstructie gepland samen met een preventieve amputatie en reconstructie aan de rechter kant.
Hoe zou ik er over een paar maanden uitzien...

Voor Marc

Gefelicteerd met je verjaardag, lieve Marc.

Heppie bursdee toe joe....