Foutje

Ik zit in de nachtdienst (leuk schaatsen kijken tussen de werkzaamheden!!) en ben vanochtend wakker gebleven om te bellen met het KLPD over mijn vermeende misstap.
En, gelukkig, na het opgeven van mijn 'casenummer' bleek dat er een foutje gemaakt is met de verwerking van gegevens en ik ben niet -al slaaprijdend?- geflitst op de A12.
Excuses gekregen van de mevrouw en zij heeft beloofd het Centraal Justieel Incasso Bureau opdracht te geven mijn beschikking nietig te laten verklaren.
Ook zou zij mij nog een brief sturen waarin vermeld staat dat de beschikking nietig verklaard is.
Ik ben benieuwd maar hou het zeker nog even in de gaten.
Ik heb geen zin in een deurwaarder op de stoep.....

Hoe verward ben ik eigenlijk?

Help! Ik ben - hoe dan ook- in de war.
Ik kreeg vandaag een brief van mijn vrienden van het Centraal Justitieel Incasso Bureau.
En ik moet zeggen dat het even geleden was dat ik post van ze gehad heb. Maar dat is meer geluk dan wijsheid, hoor.
Maar nu even 'to the point', ik heb een bekeuring gekregen omdat ik te hard gereden heb, dat is niet verrassend.
Wat wel verrassend is dat het op de A12 bij Bunnik geweest zou zijn, dinsdag 9 februari om 09.21 uur. Ben ik daar geweest? Wat ging ik doen? Waar kwam ik vandaan? Help!
Ik weet het niet.

Maar dan nu het volgende vervelende punt, ik weet ook niet wat ik wel gedaan heb die dag.
En mijn agenda geeft me ook geen enkele aanwijzing, evenals mijn mail/hyves, rekeningafschriften enz.
Oftewel, ik loop me al vanaf vanmiddag 12.30 uur af te vragen wat ik die dag gedaan heb en ik kan dus ook nog steeds niet met zekerheid zeggen of ik vorige week dinsdagochtend te hard gereden heb op de A12.
Heel frusterend, ik kan dit soort dingen niet uitstaan.

Dan lijkt de oplossing simpel; even bellen met het KLPD en je foto opvragen.
Helaas, die kan je alleen bellen van maandag tot vrijdag tot 12.30 uur.
AAAAAHHHHHGGGGGRRRRR!!!!!

Nu maar hopen dat het geheugen van mijn echtgenoot beter werkt, misschien weet hij nog waar ik geweest ben?

Dit is heel erg, zou ik echt tot maandag moeten wachten of zou het toch nog te binnen schieten?

Het herinnert me wel weer aan een college van een psycholoog tijdens mijn opleiding; je brein/geheugen werkt als een bureau met heel veel laatjes en soms krijg je een laatje gewoon even niet open! Zelfs niet met een koevoet...

Late termijn effecten Herceptin

Ik ga meedoen met een onderzoek in het AVL over de lange termijn effecten van Herceptin.
Er is al bekend van Herceptin dat het o.a. de pompfunctie van je hart kan doen verslechteren tijdens het gebruik van Herceptin maar ze weten niet of deze schade zich weer kan herstellen of dat dit blijvend is.
In mijn geval is de pompfunctie van mijn hart zeker aangetast geweest tijdens het gebruik van Herceptin; ik heb daardoor ergens in het traject van de Herceptin een paar weken uitstel gekregen. Gelukkig was mijn hart daarna weer goed hersteld en hebben we de Herceptin kunnen herstarten.
Maar hoe het nu is met de pompfunctie van mijn hart? Geen idee!
Na het stoppen is er nooit meer onderzoek gedaan naar mijn hart.
Ik vind het in eerste instantie belangrijk om mee te doen aan dit onderzoek om de behandeling van (borst)kanker in de toekomst te kunnen verbeteren. Vele zijn mij hierin natuurlijk voorgegaan en mede dankzij hun heb ik Herceptin kunnen krijgen wat mijn prognose aanzienlijk verbeterd heeft.
Maar daarnaast voel ik ook een persoonlijk belang hierin, ik vind het een fijn idee dat er nogmaals naar mijn hartfunctie gekeken gaat worden.

Grenzen?

Ik heb een redelijk vol programma: huishouden, 32 uur per week werken (nog 2 uur per week erbij en dan werk ik weer volledig), 3 x per week sporten, fysiotherapie, gezellige afspraken met vrienden, boodschapjes enz.
En eigenlijk ben ik best een beetje moe af en toe...
Verrassend? Nee!
Lastig? Ja!
Teleurstellend? Ja!
Oplossing? Geen idee!

Okay, ik ben bij de huisarts geweest en laat aankomende week even bloed prikken om wat standaard zaken even te checken.
Ik ben bij de ARBO arts geweest om te praten over mijn werk en afspraken te maken maar dat verliep voor mij vrij teleurstellend. Ik had het idee dat zij mij niet begreep en ze bleef maar hammeren om Werk en Balans te gaan volgen. Dat is een programma dat op mijn werk gevolgd kan worden om weer aan het werk te komen en hierbij krijg je begeleiding van een psycholoog en bedrijfsmaatschappelijk werkster.
Hier zit ik dus totaal niet op de wachten; ik zou mijn agenda graag wat leger willen zien en niet nog meer afspraken...
Zij bleef maar aandringen, waardoor ik met de hakken in het zand ging en drukker ging doen waardoor zij nog meer ging aandringen enz.
Ik 'moet' praten over wat mij 'overkomen' is terwijl ik juist het gevoel heb dat het in mijn hoofd lekker rustig is en dat ik dat goed op een rijtje heb. Het is mijn lijf dat even niet mee wil zoals ik graag zou willen.
Ik hoopte praktisch meedenken over hoe ik mijn werk beter in zou kunnen richten (dienstrooster, dichterbij werk parkeren, misschien tips voor op de werkvloer?).

Grenzen, wat is dat nou precies en waarom blijf ik ze overschrijden? Maar ja, ik kan niet 2 uur voor het eindigen van mijn dienst zeggen dat ik naar huis ga omdat ik moe ben.
Ik ben wel blij dat ik mijn grens voel maar ik moet nog een manier vinden om ze te hanteren/respecteren.
En moet ik ze ook niet af en toe overschrijden om sterker te worden? Of juist niet?
Het is allemaal niet dramatisch, hoor. Als ik een nachtje geslapen heb ben ik de vermoeidheid ook weer kwijt.
Ik zou alleen graag willen dat mijn energie wat gelijkmatiger was; zonder de dippen.
Voor het weekend zat ik in de nachtdienst met een collega en hadden wij het hierover en zij wees mij erop dat voor ik ziek werd ik ook weleens moe was. Is er echt zoveel verschil met voor de borstkanker?
Ik weet het niet, misschien ben ik me er wel meer bewust van?
Vermoeidheid na kanker is natuurlijk een 'big issue' waardoor ik me er extra van bewust ben.

En misschien voel ik de vermoeidheid ook wel even iets meer omdat de marathon gelopen is; toen ik 2,5 jaar geleden ziek werd, lag er een flink traject voor mij; operaties, chemo, Herceptin, bestralen, herstel-operaties. En nu is dat klaar. Heerlijk! Ik kan ook niet zeggen dat ik in een gat val want ik heb meer dan genoeg te doen.
Maar het is wel klaar, einddoel succesvol bereikt! En ik kan me eerlijk gezegd ook voorstellen dat dit even met wat extra vermoeidheid gepaard gaat.

Al met al, best wat redenen om moe te zijn en nu nog de balans zien te vinden.
Klinkt simpel, maar vind ik moeilijk....
Maar ik ga het wel proberen.

Over grenzen gesproken, ben er afgelopen weekend weer snoeihard overheen gewalst en betaal nu de prijs.
Zaterdag uit de nachtdienst gekomen en bizar slecht geslapen. Zaterdagavond had ik een feestje van een collega en dat was gezellig! Helemaal leuk, lekker (veel) dansen, kletsen, hapje, drankje....
Zaterdag op zondagnacht; hoge koorts, overal spierpijn en ellendig.
Zondag een dagje op de bank doorgebracht slapend onder een dekentje.
En vandaag? Nog beetje koorts maar wel beter dan gisteren.
Griepje, voedselvergiftiging, vermoeidheid? Wie zal het zeggen, maar ik had het feestje zaterdag niet willen missen!