Lieve allemaal
Marc & ik wensen jullie een mooie Kerst en een 2011
vol liefde, geluk, gezelligheid en gezondheid!
zaterdag 25 december 2010
zondag 19 december 2010
Tommy in de sneeuw
Is het niet een schatje?
Tommy vindt sneeuw leuk en heeft het niet koud.
Het ijsbeertje...
donderdag 2 december 2010
Laatste nieuws
Zo, inmiddels kan ik vertellen dat ik weer 'drain-loos' door het leven ga. Mijn eigenste dokter Bibber (Marc dus) heeft gisteravond op uiterst professionele wijze mijn drain verwijderd. Handig zo'n man. Dus ik sleur niet meer zo'n pot mee en hoef ook niet steeds te kijken of de slang niet achter een tafel, stoel, deurkruk ed blijft hangen. Inderdaad AUW!
Verder blijft het nog even hangen en wurgen, vooral het slapen is lastig... Vorige keer is mijn prothese aan de wandel gegaan dus ik vermoed dat de chirurg deze keer geen enkel risico heeft genomen en de prothese met solide en strakke hechtingen heeft bevestigt aan het borstvlies (heb ik me laten vertellen). En borstvlies is zoals alle vliezen om bot lekker gevoelig, denk maar een je scheenbeen.
Dus als ik ga liggen en voel ik een enorme strakke pijn aan de linker zijde. Lastig....
Vannacht dus heerlijk liggen draaien, ik zeer matig geslapen, Marc wakker gehouden.
Maar ja, het gaat met kleine stapjes vooruit dus geduld (AAAAHHHH) zal wel weer het sleutelwoord zijn.
Verder blijft het nog even hangen en wurgen, vooral het slapen is lastig... Vorige keer is mijn prothese aan de wandel gegaan dus ik vermoed dat de chirurg deze keer geen enkel risico heeft genomen en de prothese met solide en strakke hechtingen heeft bevestigt aan het borstvlies (heb ik me laten vertellen). En borstvlies is zoals alle vliezen om bot lekker gevoelig, denk maar een je scheenbeen.
Dus als ik ga liggen en voel ik een enorme strakke pijn aan de linker zijde. Lastig....
Vannacht dus heerlijk liggen draaien, ik zeer matig geslapen, Marc wakker gehouden.
Maar ja, het gaat met kleine stapjes vooruit dus geduld (AAAAHHHH) zal wel weer het sleutelwoord zijn.
maandag 29 november 2010
Even een update
Zo daar ben ik weer even.
Afgelopen vrijdag heeft de plastisch chirurg mijn prothese weer rechtgezet en de boel weer dicht gemaakt.
Eenmaal weer wakker en op de afdeling was Marc snel bij me en toen ik steeds beter mijn ogen open kon houden kon ik maar aan 1 ding denken: ik wil naar huis!
Maar ik viel steeds weer in slaap...
Rond een uurtje of half acht (Marc was er gelukkig nog) wist ik het zeker, ik ga naar huis.
De rit naar huis was zwaar en zeer vermoeiend, mijn ogen vielen steeds dicht, maar ik was zo blij thuis te zijn.
En nu breng ik al dagen door op de bank.
En vooral de nachten zijn zwaar; pijn en ongemak. Maar het is maar tijdelijk dus hopelijk wordt het de komende dagen steeds beter.
Mijn ribben doen enorm zeer en ook de drain is behoorlijk gevoelig.
Echt slapen zit er dus niet in maar als ik bedenk dat ik eigenlijk voor morgen op het programma stond ben ik blij dat het achter de rug is.
To be continued.
Afgelopen vrijdag heeft de plastisch chirurg mijn prothese weer rechtgezet en de boel weer dicht gemaakt.
Eenmaal weer wakker en op de afdeling was Marc snel bij me en toen ik steeds beter mijn ogen open kon houden kon ik maar aan 1 ding denken: ik wil naar huis!
Maar ik viel steeds weer in slaap...
Rond een uurtje of half acht (Marc was er gelukkig nog) wist ik het zeker, ik ga naar huis.
De rit naar huis was zwaar en zeer vermoeiend, mijn ogen vielen steeds dicht, maar ik was zo blij thuis te zijn.
En nu breng ik al dagen door op de bank.
En vooral de nachten zijn zwaar; pijn en ongemak. Maar het is maar tijdelijk dus hopelijk wordt het de komende dagen steeds beter.
Mijn ribben doen enorm zeer en ook de drain is behoorlijk gevoelig.
Echt slapen zit er dus niet in maar als ik bedenk dat ik eigenlijk voor morgen op het programma stond ben ik blij dat het achter de rug is.
To be continued.
zondag 28 november 2010
donderdag 25 november 2010
Surprise....
Kreeg ik vorige week de verrassing dat ik al 30 november geopereerd zou worden, werd ik gisteren 'verrast' dat ik al voor morgen (vrijdag) op het programma sta.
Hhmm, had ik alles geregeld en gepland voor de komende dagen; op het werk, huis schoonmaken, nog een dagje Efteling, bij Marc zijn ma in Duitsland kerst knutselen, boodschappen, boot leeghalen. Staat alles weer even op zijn kop, dus.... Geen Efteling, geen boodschappen, geen boot, niet schoonmaken en het weekend niet werken. Wel naar Duitsland om te knutselen maar die trip korten we in.
Dus ik ga nu nog even snel wat knutselen en mijn gedachten afleiden en morgen????
Dat zien we morgen wel....
Hhmm, had ik alles geregeld en gepland voor de komende dagen; op het werk, huis schoonmaken, nog een dagje Efteling, bij Marc zijn ma in Duitsland kerst knutselen, boodschappen, boot leeghalen. Staat alles weer even op zijn kop, dus.... Geen Efteling, geen boodschappen, geen boot, niet schoonmaken en het weekend niet werken. Wel naar Duitsland om te knutselen maar die trip korten we in.
Dus ik ga nu nog even snel wat knutselen en mijn gedachten afleiden en morgen????
Dat zien we morgen wel....
zondag 14 november 2010
Negeren of opereren
Afgelopen maandag ben ik op controle geweest bij de plastisch chirurg omdat mijn linker borst er wat bijzonder uitziet. Bij de controle van afgelopen januari zei hij dat hij dacht dat zich kapsel vormde in mijn borst maar dat bleek nu toch niet het geval.
Mijn linker prothese zit 'gewoon' een kwartslag gedraaid!
Dus......
Twee opties: negeren of opereren.
Nu erger ik me er behoorlijk aan (anders was ik ook niet terug gegaan naar de chirurg), ik heb me na de amputatie laten opereren om weer dubbelborstig en enigzins symmetrisch door het leven te gaan.
Maar nogmaals opereren is ook geen aantrekkelijke optie met alle risico's: infectie, lymfoedeem, enz.
Ppff, maar ik heb toch besloten me te laten opereren.
Ben met 6 -8 weken aan de beurt.
Oh ja, de plastisch chirurg had dit nog nooit meegenaakt en achtte de kans op herhaling van dit scenario bijzonder klein.
Mijn linker prothese zit 'gewoon' een kwartslag gedraaid!
Dus......
Twee opties: negeren of opereren.
Nu erger ik me er behoorlijk aan (anders was ik ook niet terug gegaan naar de chirurg), ik heb me na de amputatie laten opereren om weer dubbelborstig en enigzins symmetrisch door het leven te gaan.
Maar nogmaals opereren is ook geen aantrekkelijke optie met alle risico's: infectie, lymfoedeem, enz.
Ppff, maar ik heb toch besloten me te laten opereren.
Ben met 6 -8 weken aan de beurt.
Oh ja, de plastisch chirurg had dit nog nooit meegenaakt en achtte de kans op herhaling van dit scenario bijzonder klein.
maandag 8 november 2010
Pieken en dalen
Afgelopen twee weken waren met ups & downs!
Ik ben twee weken geleden naar de poli Werk & Borstkanker geweest van het AVL omdat ik maar niet volledig (34 uur in mijn geval) aan het werk kom.
Ik ben sinds juli voor 1 dag per week ziek en ook nu kom ik maar moeizaam op gang.
Er is een dienst die mij nekt.... Maar dezelfde dienst doe ik ook graag....
Nachtdienst! Ik werk ze veel en graag, ik slaap prima voor, tijdens en na de nachtdienst maar ik ben zo moe als ik uit de nachtdienst kom. En niet een dagje maar dagen.
Energie-vretend en is dat het waard? Verstandelijk gezien niet maar gevoelsmatig voelt het als falen. Toegeven dat ik niets niet kan.
Ppff, maar na het bezoek aan de poli heb ik besloten mijn 'nederlaag' te nemen (is dan toch ook weer een overwinning, toch?) en te stoppen met nachten.
Verstandig (eugh, verstandig!!) maar ook verdrietig.
Dezelfde week kwam ook het nieuws over mijn lotgenootje. De sluipmoordenaar heeft zijn kop weer opgestoken en wederom een prachtig mens getroffen. Ongelooflijke klote kanker!
Op mijn werk nam ik veel hooi op mijn vork en ondanks dat mijn collega's getracht hebben mij te sparen was ik toch eigenwijs.
Ik heb, denk ik, vind ik, goed werk afgeleverd maar het was emotioneel heel zwaar.
Maar er waren ook leuke dingen, hoor!
Uit eten met vrienden.
Heerlijk avondje bij vrienden doorgebracht; lekker kletsen, heerlijk eten en drinken tot in de late uurtjes.
Quality time met Marc.
En niet te vergeten, een super leuke dag bij Studio Bellezza voor een haar- en make up workshop.
Leuke visagiste, veel geleerd, leuke groepsgenootjes, mooie materialen om mee te werken. Superdag!
Echt een aanrader.
(Ik heb geboekt via vakantieveilingen.nl, scheelde aan aardig moppie geld)
Maar daarna de rekening voor alle emoties, slaapgebrek en zorgen.
Een blaasontsteking met een heftig randje; koorts, buikpijn, pijn in flanken, 'scheermesjes plassen', en zo moe.
In de loop van vorige week opgeknapt en weer aan het werk gegaan. Am I ever gonna learn?
Dus weer opnieuw ziek geworden met hoge koorts.
En nu? Echt herstellende.
Ik ben twee weken geleden naar de poli Werk & Borstkanker geweest van het AVL omdat ik maar niet volledig (34 uur in mijn geval) aan het werk kom.
Ik ben sinds juli voor 1 dag per week ziek en ook nu kom ik maar moeizaam op gang.
Er is een dienst die mij nekt.... Maar dezelfde dienst doe ik ook graag....
Nachtdienst! Ik werk ze veel en graag, ik slaap prima voor, tijdens en na de nachtdienst maar ik ben zo moe als ik uit de nachtdienst kom. En niet een dagje maar dagen.
Energie-vretend en is dat het waard? Verstandelijk gezien niet maar gevoelsmatig voelt het als falen. Toegeven dat ik niets niet kan.
Ppff, maar na het bezoek aan de poli heb ik besloten mijn 'nederlaag' te nemen (is dan toch ook weer een overwinning, toch?) en te stoppen met nachten.
Verstandig (eugh, verstandig!!) maar ook verdrietig.
Dezelfde week kwam ook het nieuws over mijn lotgenootje. De sluipmoordenaar heeft zijn kop weer opgestoken en wederom een prachtig mens getroffen. Ongelooflijke klote kanker!
Op mijn werk nam ik veel hooi op mijn vork en ondanks dat mijn collega's getracht hebben mij te sparen was ik toch eigenwijs.
Ik heb, denk ik, vind ik, goed werk afgeleverd maar het was emotioneel heel zwaar.
Maar er waren ook leuke dingen, hoor!
Uit eten met vrienden.
Heerlijk avondje bij vrienden doorgebracht; lekker kletsen, heerlijk eten en drinken tot in de late uurtjes.
Quality time met Marc.
En niet te vergeten, een super leuke dag bij Studio Bellezza voor een haar- en make up workshop.
Leuke visagiste, veel geleerd, leuke groepsgenootjes, mooie materialen om mee te werken. Superdag!
Echt een aanrader.
(Ik heb geboekt via vakantieveilingen.nl, scheelde aan aardig moppie geld)
Maar daarna de rekening voor alle emoties, slaapgebrek en zorgen.
Een blaasontsteking met een heftig randje; koorts, buikpijn, pijn in flanken, 'scheermesjes plassen', en zo moe.
In de loop van vorige week opgeknapt en weer aan het werk gegaan. Am I ever gonna learn?
Dus weer opnieuw ziek geworden met hoge koorts.
En nu? Echt herstellende.
woensdag 27 oktober 2010
Herinneringen, verdriet en chaos in mijn hoofd
Vandaag had ik een afspraak op de poli Werk en Borstkanker van het AVL.
Ik moest lang wachten en mijn gedachten dwaalden af.
Rondkijkend vroeg ik me af hoeveel mensen hier en in andere ziekenhuizen vandaag de boodschap zouden krijgen: "Meneer/Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u ..."
Hoeveel levens zouden vandaag volledig overhoop gehaald worden?
Voor hoeveel mensen zou het leven, na vandaag, nooit meer hezelfde zijn?
Dat greep me enorm aan, terugdenkend aan mijn eigen diagnose en alle emoties (en soms ook gebrek aan emotie) die daarbij kwamen kijken.
Het wachten duurde lang op de poli en na overleg met de verpleegkundige bleek het nog wel even te gaan duren.
Ik besloot even langs de dagbehandeling te gaan, ik had een kaartje geschreven voor een verpleegkundige R., die veel voor mij gezorgd heeft, en wilde deze voor haar achterlaten.
De secretaresse van de dagbehandeling reageerde enthousiast en riep: "Loop de afdeling maar op, ze is aan het werk, dan kan je de kaart zelf geven."
Met dat ik de afdeling opliep werd ik overvallen door de lucht die daar hangt, de patiënten die daar rondliepen, het optimisme en de pijn/angst/verdriet dat daar rondhangt, infuuspalen, kale mensen en mijn herinneringen aan de uren die ik daar doorgebracht heb.
Zeker niet allemaal slechte herinneringen, hoor, maar het was wel een zeer ingrijpende periode in mijn leven.
Het kletsen met R. was fijn: ze kende me nog en vertelde het leuk te vinden me even weer te zien. De dingen die zij nog over mij wist verbaasde me: de namen van mij en Marc, waar we woonde, dat we een boot gekocht hadden. Wow, wat een geheugen!
Maar ik was vooral blij om weer van de afdeling af te lopen. Ik vond het heel fijn om R. even gezien te hebben maar ik had van te voren niet bedacht dat een bezoekje aan de afdeling zoveel los zou maken bij mij.
Oud zeer! Het leek ver weg te zitten maar het zit toch veel meer aan de oppervlakte dan ik dacht.
Deze week hebben twee mensen die ik ken, persoonlijk of via via, te horen gekregen dat de (borst)kanker terug is. Het kankerspook, het monster is terug in hun leven.
En vanavond las ik een berichtje dat er een derde persoon aan dit, oh zo en immer gevreesde, horrorlijstje toegevoegd is. Drie prachtige mensen, mijn hart krimpt ineen en huilt voor deze lieve mensen (en hun dierbaren) en alle anderen wiens leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Ik moest werken vanavond en na mijn dienst stapte ik in de auto en op de radio speelde nummer "The Living Years" van Mike & The Mechanics.
Voor mij een breekpunt vanwege het nummer en de tekst maar ook vanwege de herinneringen aan mijn opa.
Net nadat mijn opa overleden was gingen mijn vader, Marc en ik naar een concert en Paul Carrack stond in het voorprogramma. Hij zong oa dit nummer en sindsdien is dit nummer onlosmakelijk verbonden met mijn opa, het verlies en enorme verdriet wat ik nog steeds voel als ik aan hem denk.
Ik hoop zo dat mijn opa weet hoeveel ik van hem hou en hoe belangrijk is (geweest) voor mij.
Tranen met tuiten!
Het is chaotisch in mijn hoofd, er loopt veel emoties door elkaar.
En hoewel mijn hart, eerlijk en oprecht, uitgaat naar de mensen wiens leven nu volledig overhoopt ligt is er nog een vraag die door mijn hoofd rondspookt....
Een vraag waar ik helemaal geen antwoord op wil hebben!
Een vraag die helemaal niet relevant is op dit moment!
Een vraag waar ik me echt voor schaam want deze vraag voelt voor mij alsof ik mezelf in de belangstelling wil zetten en aandacht naar mij wil toetrekken. En niets is minder waar en bovendien wil niemand deze vorm van belangstelling, lijkt me.
Een vraag die wel vaker even door mijn hoofd spookt maar dan ook weer naar de achtergrond verdwijnt.
Maar ook een vraag die me angst inboezemt tot de diepste laag van mijn bestaan.
En de vraag is: "Wanneer krijg ik een recidief?"
Lieve mensen, ik denk aan jullie!!!! X
Ik moest lang wachten en mijn gedachten dwaalden af.
Rondkijkend vroeg ik me af hoeveel mensen hier en in andere ziekenhuizen vandaag de boodschap zouden krijgen: "Meneer/Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u ..."
Hoeveel levens zouden vandaag volledig overhoop gehaald worden?
Voor hoeveel mensen zou het leven, na vandaag, nooit meer hezelfde zijn?
Dat greep me enorm aan, terugdenkend aan mijn eigen diagnose en alle emoties (en soms ook gebrek aan emotie) die daarbij kwamen kijken.
Het wachten duurde lang op de poli en na overleg met de verpleegkundige bleek het nog wel even te gaan duren.
Ik besloot even langs de dagbehandeling te gaan, ik had een kaartje geschreven voor een verpleegkundige R., die veel voor mij gezorgd heeft, en wilde deze voor haar achterlaten.
De secretaresse van de dagbehandeling reageerde enthousiast en riep: "Loop de afdeling maar op, ze is aan het werk, dan kan je de kaart zelf geven."
Met dat ik de afdeling opliep werd ik overvallen door de lucht die daar hangt, de patiënten die daar rondliepen, het optimisme en de pijn/angst/verdriet dat daar rondhangt, infuuspalen, kale mensen en mijn herinneringen aan de uren die ik daar doorgebracht heb.
Zeker niet allemaal slechte herinneringen, hoor, maar het was wel een zeer ingrijpende periode in mijn leven.
Het kletsen met R. was fijn: ze kende me nog en vertelde het leuk te vinden me even weer te zien. De dingen die zij nog over mij wist verbaasde me: de namen van mij en Marc, waar we woonde, dat we een boot gekocht hadden. Wow, wat een geheugen!
Maar ik was vooral blij om weer van de afdeling af te lopen. Ik vond het heel fijn om R. even gezien te hebben maar ik had van te voren niet bedacht dat een bezoekje aan de afdeling zoveel los zou maken bij mij.
Oud zeer! Het leek ver weg te zitten maar het zit toch veel meer aan de oppervlakte dan ik dacht.
Deze week hebben twee mensen die ik ken, persoonlijk of via via, te horen gekregen dat de (borst)kanker terug is. Het kankerspook, het monster is terug in hun leven.
En vanavond las ik een berichtje dat er een derde persoon aan dit, oh zo en immer gevreesde, horrorlijstje toegevoegd is. Drie prachtige mensen, mijn hart krimpt ineen en huilt voor deze lieve mensen (en hun dierbaren) en alle anderen wiens leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Ik moest werken vanavond en na mijn dienst stapte ik in de auto en op de radio speelde nummer "The Living Years" van Mike & The Mechanics.
Voor mij een breekpunt vanwege het nummer en de tekst maar ook vanwege de herinneringen aan mijn opa.
Net nadat mijn opa overleden was gingen mijn vader, Marc en ik naar een concert en Paul Carrack stond in het voorprogramma. Hij zong oa dit nummer en sindsdien is dit nummer onlosmakelijk verbonden met mijn opa, het verlies en enorme verdriet wat ik nog steeds voel als ik aan hem denk.
Ik hoop zo dat mijn opa weet hoeveel ik van hem hou en hoe belangrijk is (geweest) voor mij.
Tranen met tuiten!
Het is chaotisch in mijn hoofd, er loopt veel emoties door elkaar.
En hoewel mijn hart, eerlijk en oprecht, uitgaat naar de mensen wiens leven nu volledig overhoopt ligt is er nog een vraag die door mijn hoofd rondspookt....
Een vraag waar ik helemaal geen antwoord op wil hebben!
Een vraag die helemaal niet relevant is op dit moment!
Een vraag waar ik me echt voor schaam want deze vraag voelt voor mij alsof ik mezelf in de belangstelling wil zetten en aandacht naar mij wil toetrekken. En niets is minder waar en bovendien wil niemand deze vorm van belangstelling, lijkt me.
Een vraag die wel vaker even door mijn hoofd spookt maar dan ook weer naar de achtergrond verdwijnt.
Maar ook een vraag die me angst inboezemt tot de diepste laag van mijn bestaan.
En de vraag is: "Wanneer krijg ik een recidief?"
Lieve mensen, ik denk aan jullie!!!! X
zondag 24 oktober 2010
Oktober ... daar is 'tie weer!
Bij collega bloggers heb ik er ook al over gelezen en in de voorgaande jaren heb ik er ook al over geschreven maar het is weer oktober 'borstkankermaand'.
De maand waarin er veel aandacht is voor borstkanker maar de maand waarin ik weer bijzonder vaak gecomplimenteerd word over hoe sterk en positief ik ben en dat ik dankzij mijn 'vechtersmentaliteit' (what ever that may be!) de kanker overwonnen (????) heb.
Dus....
Inmiddels heb ik weer de nodige mensen vertelt dat je kanker ten eerste niet overwint en al helemaal niet met 'vechten' en positief blijven.
Sterker nog, ik vind het een ernstige belediging voor mensen die wel overleden aan aan kanker; hebben zij niet zij niet 'gevochten'? Hebben zij hun hoofd laten hangen?
In mijn beleving overkomt kanker je, dan laat je je behandelen en daarna is het spannend en afwachten of de behandeling aanslaat en de kanker verdwijnt en wegblijft! Voor mij is het niets meer en niets minder dan dat.
Je krijgt geen kanker van doemdenken of stress en de kanker verdwijnt ook niet bij positief in het leven staan.
En wat ik ook al eerder geschreven heb; de borstkankermaand geeft me een dubbel gevoel. De vele aandacht voor de ziekte genereerd veel geld wat ten goede komt aan onderzoeken en behandelingen waar ook ik van geprofiteerd heb.
Maar ergens is er ook een gevoel van schaamte; er zijn zoveel aandoeningen waar veel minder aandacht voor is en die mensen verdienen natuurlijk dezelfde inzet en financiële middelen om voor hun ziekte tot behandelingen danwel genezing te komen.
Dat blijf ik lastig vinden, hoor.
Maar waar ik me dan ook weer aan erger is het feit dat mensen het als 'geluk' bestempelen dat ik borstkanker heb gehad. Want het krijgen van borstkanker (op jonge leeftijd, in mijn geval) kan ik met veel woorden bestempelen maar waar geluk is daar zeker niet eentje van is.
De maand waarin er veel aandacht is voor borstkanker maar de maand waarin ik weer bijzonder vaak gecomplimenteerd word over hoe sterk en positief ik ben en dat ik dankzij mijn 'vechtersmentaliteit' (what ever that may be!) de kanker overwonnen (????) heb.
Dus....
Inmiddels heb ik weer de nodige mensen vertelt dat je kanker ten eerste niet overwint en al helemaal niet met 'vechten' en positief blijven.
Sterker nog, ik vind het een ernstige belediging voor mensen die wel overleden aan aan kanker; hebben zij niet zij niet 'gevochten'? Hebben zij hun hoofd laten hangen?
In mijn beleving overkomt kanker je, dan laat je je behandelen en daarna is het spannend en afwachten of de behandeling aanslaat en de kanker verdwijnt en wegblijft! Voor mij is het niets meer en niets minder dan dat.
Je krijgt geen kanker van doemdenken of stress en de kanker verdwijnt ook niet bij positief in het leven staan.
En wat ik ook al eerder geschreven heb; de borstkankermaand geeft me een dubbel gevoel. De vele aandacht voor de ziekte genereerd veel geld wat ten goede komt aan onderzoeken en behandelingen waar ook ik van geprofiteerd heb.
Maar ergens is er ook een gevoel van schaamte; er zijn zoveel aandoeningen waar veel minder aandacht voor is en die mensen verdienen natuurlijk dezelfde inzet en financiële middelen om voor hun ziekte tot behandelingen danwel genezing te komen.
Dat blijf ik lastig vinden, hoor.
Maar waar ik me dan ook weer aan erger is het feit dat mensen het als 'geluk' bestempelen dat ik borstkanker heb gehad. Want het krijgen van borstkanker (op jonge leeftijd, in mijn geval) kan ik met veel woorden bestempelen maar waar geluk is daar zeker niet eentje van is.
maandag 4 oktober 2010
Tommy gaat kamperen!
Mijn ouders hebben een ondeugende mop van een hond, Tommy.
Tommy is vorige maand een jaar oud geworden en het meneertje geniet met volle teugen van het leven.
Mijn ouders hebben een caravan gekocht en deze begin september opgehaald en ze zijn daarna nog een paar dagen gaan kamperen.
Volgens mij heeft Tom het meest genoten van deze dagen....
Tommy is vorige maand een jaar oud geworden en het meneertje geniet met volle teugen van het leven.
Mijn ouders hebben een caravan gekocht en deze begin september opgehaald en ze zijn daarna nog een paar dagen gaan kamperen.
Volgens mij heeft Tom het meest genoten van deze dagen....
zaterdag 2 oktober 2010
Trailer Cirque Stiletto
Gisteren naar Cirque Stiletto geweest in Apeldoorn.
Wat een bijzondere show met bijzondere artiesten.
Ik vond het super....
woensdag 29 september 2010
Bijkletsen
Zo, inmiddels zijn we weer een paar weekjes verder. Wat vliegt de tijd, toch?
Er is niet zoveel gebeurd spannends gebeurd, hoor.
We hebben een feestje gehad bij de ouders van Marc; zij zijn of worden binnenkort 65 jaar oud en zijn bijna 40 jaar getrouwd en zij hebben besloten dat te vieren met familie en vrienden. Eerst even bij hun thuis met koffie en gebak, daarna met een bezoek aan het textielmuseum en afgesloten met een etentje.
Het was even een geregel want Marc zijn ma had veel mensen uitgenodigd, en iedereen kwam bijna tegelijk binnen, dus iedereen van koffie/thee met gebak voorzien was een flinke uitdaging. Maar daar hebben Marc en ik ons op gestort.
Als cadeau hebben we, samen met zijn broer en zijn gezin, de jubilearissen een mini vakantie aangeboden op het Cruise Hotel in Rotterdam. Sterker nog, daar zijn ze op dit moment!
Ik hoop dat ze een leuke tijd hebben.
Al met al een geslaagd feestje.
Mijn collecteweek voor het Prinses Beatrix Fonds zit erop en de opbrengst was wel okay, het is natuurlijk altijd te weinig....
Ik heb eind van de week nog even gelopen en ook daar waren er weer een paar memorabele reacties.
Een mevrouw ging behoorlijk uit haar dak en riep dat ik maar lekker bij de beschermvrouw van "mijn fondsje" om geld moest gaan vragen.
Okay....
Ook werd ik aangesproken door een postbode en al met al liep dat uit tot een lang gesprek waarin deze meneer zeer geëmotioneerd vertelde over mijn recent overleden vrouw.
Bijzonder, toch?
Verder gaat het allemaal zijn gangetje.
Mijn lijf gedraagt zich weer netjes dus mijn hoofd is ook gelijk rustiger.
Ik heb momenteel nachtdienst dus ga zo weer aan het werk. Twee gehad en nog twee te gaan.
Er is niet zoveel gebeurd spannends gebeurd, hoor.
We hebben een feestje gehad bij de ouders van Marc; zij zijn of worden binnenkort 65 jaar oud en zijn bijna 40 jaar getrouwd en zij hebben besloten dat te vieren met familie en vrienden. Eerst even bij hun thuis met koffie en gebak, daarna met een bezoek aan het textielmuseum en afgesloten met een etentje.
Het was even een geregel want Marc zijn ma had veel mensen uitgenodigd, en iedereen kwam bijna tegelijk binnen, dus iedereen van koffie/thee met gebak voorzien was een flinke uitdaging. Maar daar hebben Marc en ik ons op gestort.
Als cadeau hebben we, samen met zijn broer en zijn gezin, de jubilearissen een mini vakantie aangeboden op het Cruise Hotel in Rotterdam. Sterker nog, daar zijn ze op dit moment!
Ik hoop dat ze een leuke tijd hebben.
Al met al een geslaagd feestje.
Mijn collecteweek voor het Prinses Beatrix Fonds zit erop en de opbrengst was wel okay, het is natuurlijk altijd te weinig....
Ik heb eind van de week nog even gelopen en ook daar waren er weer een paar memorabele reacties.
Een mevrouw ging behoorlijk uit haar dak en riep dat ik maar lekker bij de beschermvrouw van "mijn fondsje" om geld moest gaan vragen.
Okay....
Ook werd ik aangesproken door een postbode en al met al liep dat uit tot een lang gesprek waarin deze meneer zeer geëmotioneerd vertelde over mijn recent overleden vrouw.
Bijzonder, toch?
Verder gaat het allemaal zijn gangetje.
Mijn lijf gedraagt zich weer netjes dus mijn hoofd is ook gelijk rustiger.
Ik heb momenteel nachtdienst dus ga zo weer aan het werk. Twee gehad en nog twee te gaan.
donderdag 16 september 2010
Alert of hypochonder?
Ik voel me niet slecht maar ook niet helemaal fit en heb de afgelopen weken geregeld wat vage klachten.
En ik kan daar niet al te goed mee omgaan. Bekende pijntjes/klachten zijn geen probleem maar onbekende pijntjes/klachten zijn een probleem!
Ik kan het niet uitstaan van mezelf maar die maken me toch wat bang. Ik wil het niet maar het gebeurd toch.
Ik heb dit met mijn huisarts besproken en hij heeft me verzekerd dat hij het geen probleem en alleen maar prettig vindt dat ik mijn deze klachten bij hem kom en dat ik dat zeker moet blijven doen.
Maar ik wil niet veranderen in een hypochonder die gelijk het ergste denkt en bij de huisarts zit maar ik weet ook dat ik mezelf serieus moet nemen. Ik heb wel een serieuze ziektegeschiednis en het is niet ondenkbaar .... en dan wil ik er snel bij zijn!
Iemand goede ideeën?
Zo, en dan nu even over naar de happy modus!
Zaterdag hebben we een feestje van Marc zijn ouders (40 jaar getrouwd en worden beide 65) dat lijkt me een mooie gelegenheid om mijn nieuwe kleren te showen, toch?
En ik ben vandaag, geheel onverwacht, nog een dagje vrij dus ga dadelijk eens kijken of ik mijn jeugdfoto's kan scannen zodat ze bewaard blijven.
En ik kan daar niet al te goed mee omgaan. Bekende pijntjes/klachten zijn geen probleem maar onbekende pijntjes/klachten zijn een probleem!
Ik kan het niet uitstaan van mezelf maar die maken me toch wat bang. Ik wil het niet maar het gebeurd toch.
Ik heb dit met mijn huisarts besproken en hij heeft me verzekerd dat hij het geen probleem en alleen maar prettig vindt dat ik mijn deze klachten bij hem kom en dat ik dat zeker moet blijven doen.
Maar ik wil niet veranderen in een hypochonder die gelijk het ergste denkt en bij de huisarts zit maar ik weet ook dat ik mezelf serieus moet nemen. Ik heb wel een serieuze ziektegeschiednis en het is niet ondenkbaar .... en dan wil ik er snel bij zijn!
Iemand goede ideeën?
Zo, en dan nu even over naar de happy modus!
Zaterdag hebben we een feestje van Marc zijn ouders (40 jaar getrouwd en worden beide 65) dat lijkt me een mooie gelegenheid om mijn nieuwe kleren te showen, toch?
En ik ben vandaag, geheel onverwacht, nog een dagje vrij dus ga dadelijk eens kijken of ik mijn jeugdfoto's kan scannen zodat ze bewaard blijven.
maandag 13 september 2010
Collecteren
Vandaag ben ik een paar uurtjes van deur tot deur gegaan om te collecteren.
Voor het Prinses Beatrix Fonds 'DAADKRACHT voor SPIERKRACHT'
De reacties van de mensen bij wie ik langs geweest ben wisselde nog al. Het merendeel van de mensen is vriendelijk en beleefd en stopte een bijdrage in de bus.
Anderen luisterde beleefd maar wenste niet te geven, wat natuurlijk ook goed is.
Maar je hebt natuurlijk altijd extremen.....
Extreem vriendelijke mensen die een gesprek met je aanknopen en vragen of er een bizondere reden is dat je voor het Beatrix Fonds collecteert.
En de extreem onbeschofte mensen die zodra ze de deur open doen, je bus zien zo de deur weer dicht smijten. Ja, in ons vriendelijke gemoedelijke Ermelo wonen ook draakjes!
Echt, helemaal prima als je niets wenst te geven, hoor. Eerlijkheidshalve moet ik ook bekennen dat ik niet overal aan geef, maar ik laat mensen wel hun verhaal vertellen en laat ze dan eerlijk en op vriendelijke toon weten dat ik geen interesse heb.
Maar dan nu de reden waarom ik voor het Beatrix Fonds loop.
Mijn ziekte is een bekende ziekte, het overkomt veel mensen en 'we' hebben ons zelfs een hele maand toegeëigend om aandacht de vragen voor onze ziekte.
Soms op het vermoeiende af maar het werkt. Aandacht leidt tot geld waarmee onderzoek gedaan kan worden wat leidt tot behandelingen en meer.
Maar een jongetje die ik ken heeft een ziekte waar gelukkig niet zoveel kinderen aan lijden want kinderen horen natuurlijk gezond te zijn, rond te rennen en een onbezorgde toekomst voor zich te hebben!
De keerzijde voor hem is dat wanneer weinig mensen deze ziekte hebben er weinig aandacht vanuit de farmaceutische industrie voor is waardoor onderzoek, behandeling en genezing mijlenver is.
Nu hoorde ik van zijn moeder dat er vrij recentelijk mede vanuit het Beatix Fonds geld vrij gekomen is waarmee Prof. Smeitink onderzoek kan doen naar mitochondriële myopathie.
Toen ik van zijn moeder hoorde dat er nauwelijks collectanten waren voor Ermelo besloot ik mijn steentje bij te dragen.
Dus lieve mensen, geef als de collectant van het Prinses Beatrix Fonds bij je aan de deur komt!
Voor het Prinses Beatrix Fonds 'DAADKRACHT voor SPIERKRACHT'
De reacties van de mensen bij wie ik langs geweest ben wisselde nog al. Het merendeel van de mensen is vriendelijk en beleefd en stopte een bijdrage in de bus.
Anderen luisterde beleefd maar wenste niet te geven, wat natuurlijk ook goed is.
Maar je hebt natuurlijk altijd extremen.....
Extreem vriendelijke mensen die een gesprek met je aanknopen en vragen of er een bizondere reden is dat je voor het Beatrix Fonds collecteert.
En de extreem onbeschofte mensen die zodra ze de deur open doen, je bus zien zo de deur weer dicht smijten. Ja, in ons vriendelijke gemoedelijke Ermelo wonen ook draakjes!
Echt, helemaal prima als je niets wenst te geven, hoor. Eerlijkheidshalve moet ik ook bekennen dat ik niet overal aan geef, maar ik laat mensen wel hun verhaal vertellen en laat ze dan eerlijk en op vriendelijke toon weten dat ik geen interesse heb.
Maar dan nu de reden waarom ik voor het Beatrix Fonds loop.
Mijn ziekte is een bekende ziekte, het overkomt veel mensen en 'we' hebben ons zelfs een hele maand toegeëigend om aandacht de vragen voor onze ziekte.
Soms op het vermoeiende af maar het werkt. Aandacht leidt tot geld waarmee onderzoek gedaan kan worden wat leidt tot behandelingen en meer.
Maar een jongetje die ik ken heeft een ziekte waar gelukkig niet zoveel kinderen aan lijden want kinderen horen natuurlijk gezond te zijn, rond te rennen en een onbezorgde toekomst voor zich te hebben!
De keerzijde voor hem is dat wanneer weinig mensen deze ziekte hebben er weinig aandacht vanuit de farmaceutische industrie voor is waardoor onderzoek, behandeling en genezing mijlenver is.
Nu hoorde ik van zijn moeder dat er vrij recentelijk mede vanuit het Beatix Fonds geld vrij gekomen is waarmee Prof. Smeitink onderzoek kan doen naar mitochondriële myopathie.
Toen ik van zijn moeder hoorde dat er nauwelijks collectanten waren voor Ermelo besloot ik mijn steentje bij te dragen.
Dus lieve mensen, geef als de collectant van het Prinses Beatrix Fonds bij je aan de deur komt!
zaterdag 4 september 2010
Weer thuis
Ik schaam me bijna om het te zeggen maar het dagje Artis is ingewisseld voor nog meer ... shoppen!
Marc heeft mij gisteren schandalig verwend met prachtige kleren van La Ligna. Hij is zo'n schatje.
En 's avonds hebben we gedineerd bij Yamazato in het Okura Hotel in Amsterdam.
Dat was lekker!!!!
En voor iemand die nog nooit met stokjes gegeten had, vond ik mezelf redelijk handig met die dingen (aan het eind van de avond).
Bij de apatizer kregen we van de serveerster de 'easy sticks' nadat ze ons zag aanrommelen met de stokjes. Maar we hebben een korte les met stokjes eten gehad van haar en daarna werd ik steeds handiger.
Maar vandaag eet ik weer gewoon met mes & vork, hoor.
En nu weer thuis; wassen, opruimen, gras maaien, boodschappen doen..... En vooral vroeg naar bed, ik val om van de slaap.
Morgen nog een dagje rust en dan moet Marc weer aan het werk en ik begin donderdag in de nachtdienst.
Back to life, back to reality.
Marc heeft mij gisteren schandalig verwend met prachtige kleren van La Ligna. Hij is zo'n schatje.
En 's avonds hebben we gedineerd bij Yamazato in het Okura Hotel in Amsterdam.
Dat was lekker!!!!
En voor iemand die nog nooit met stokjes gegeten had, vond ik mezelf redelijk handig met die dingen (aan het eind van de avond).
Bij de apatizer kregen we van de serveerster de 'easy sticks' nadat ze ons zag aanrommelen met de stokjes. Maar we hebben een korte les met stokjes eten gehad van haar en daarna werd ik steeds handiger.
Maar vandaag eet ik weer gewoon met mes & vork, hoor.
En nu weer thuis; wassen, opruimen, gras maaien, boodschappen doen..... En vooral vroeg naar bed, ik val om van de slaap.
Morgen nog een dagje rust en dan moet Marc weer aan het werk en ik begin donderdag in de nachtdienst.
Back to life, back to reality.
donderdag 2 september 2010
Ik word oud....
Vandaag hebben we flink gewinkeld!
De opbrengst? Laarzen (inderdaad meervoud), jurkje, blouse, jeans, lekkere smeersels voor tijdens en na het douchen en voor Marc schoenen en een blouse.
Tja, Marc is er wat bekaaid vanaf gekomen maar ja.....
Ik heb me vandaag wel weer verbaasd over het asociale gedrag van mensen.
Tegelijk vraag ik me ook af of ik nu echt oud(er) aan het worden ben dat ik me hieraan stoor.
Mensen die zich niets aan trekken van een rij van een NS loket maar gelijk naar voren lopen en hun vraag stellen; winkelpersoneel die terwijl ze met jou aan het afrekenen zijn met collega's praten, bellen e.d. en ook daadwerkelijk niet verder gaan met waar ze mee bezig zijn; mensen die niet kunnen wachten tot de anderen uit de trein of van de pont gekomen zijn maar direct in- dan wel opstappen en daarbij iedereen omver of in de weglopen; mensen die op de pont nog even extra gas geven met hun scooter; mensen die zich niets aantrekken van een rookverbod en vrolijk hun sigaret onder jouw neus houden......
Tja, eigenlijk weet ik het antwoord op mijn vraag wel: ik word oud! En hoop nog veel ouder te worden.
De opbrengst? Laarzen (inderdaad meervoud), jurkje, blouse, jeans, lekkere smeersels voor tijdens en na het douchen en voor Marc schoenen en een blouse.
Tja, Marc is er wat bekaaid vanaf gekomen maar ja.....
Ik heb me vandaag wel weer verbaasd over het asociale gedrag van mensen.
Tegelijk vraag ik me ook af of ik nu echt oud(er) aan het worden ben dat ik me hieraan stoor.
Mensen die zich niets aan trekken van een rij van een NS loket maar gelijk naar voren lopen en hun vraag stellen; winkelpersoneel die terwijl ze met jou aan het afrekenen zijn met collega's praten, bellen e.d. en ook daadwerkelijk niet verder gaan met waar ze mee bezig zijn; mensen die niet kunnen wachten tot de anderen uit de trein of van de pont gekomen zijn maar direct in- dan wel opstappen en daarbij iedereen omver of in de weglopen; mensen die op de pont nog even extra gas geven met hun scooter; mensen die zich niets aantrekken van een rookverbod en vrolijk hun sigaret onder jouw neus houden......
Tja, eigenlijk weet ik het antwoord op mijn vraag wel: ik word oud! En hoop nog veel ouder te worden.
woensdag 1 september 2010
Tweede week
De tweede week vakantie is al ingegaan en vliegt voorbij.
Op dit moment liggen we met de boot achter het Centraal in Amsterdam in de Sixhaven.
Ideaal, even met het pont oversteken en we staan in hartje Amsterdam.
Vandaag zijn we met de Fast Flying Ferry naar de Hiswa te water in IJmuiden geweest.
Heerlijk bootjes kijken en de conclusie is dat je een vermogen uit kan geven aan een boot.
Het kan altijd nog gekker, mooier, duurder, luxueuzer, exclusiever of groter.
Het was heerlijk weer met een fantastisch zonnetje en dat was vorig jaar wel anders, toen scheen de zon niet en stond er een windkrachtje 8 tot 9! Was helemaal niet leuk, niet voor de bezoekers maar ook niet voor de exposanten. Je moest je op de steigers overal aan vasthouden om niet weg te waaien, de boten gingen als een gek heen en weer en je werd volledig gezandstraald.
Maar zoals gezegd, dat was vandaag wel anders: lekker zonnetje en een aangename temperatuur.
Nu hebben wij een mooie boot maar, toegeven, er zijn nog veel mooiere bootjes.
Maar dan hangt er ook een ander prijskaartje aan.
Ik vond zelf de zeilboten van Hanse erg mooi maar, na vandaag, staan de boten van Moody ook op mijn lijstje. Prachtige boten, zowel binnen als buiten. Echt, beauty's!
Morgen gaan we, denk ik, maar eens een dagje lekker shoppen in het Amsterdamse om vrijdag naar Artis te gaan. En vrijdagavond gaan we, als afsluiter, eten bij de Yamazato.... Jammie, jammie.
En zaterdag weer retour naar Lelystad want zondag gaan we op de koffie bij mijn pa & ma op ... De camping! Pa & ma hebben een caravan gekocht en gaan die morgen ophalen en een weekje kamperen.
Op dit moment liggen we met de boot achter het Centraal in Amsterdam in de Sixhaven.
Ideaal, even met het pont oversteken en we staan in hartje Amsterdam.
Vandaag zijn we met de Fast Flying Ferry naar de Hiswa te water in IJmuiden geweest.
Heerlijk bootjes kijken en de conclusie is dat je een vermogen uit kan geven aan een boot.
Het kan altijd nog gekker, mooier, duurder, luxueuzer, exclusiever of groter.
Het was heerlijk weer met een fantastisch zonnetje en dat was vorig jaar wel anders, toen scheen de zon niet en stond er een windkrachtje 8 tot 9! Was helemaal niet leuk, niet voor de bezoekers maar ook niet voor de exposanten. Je moest je op de steigers overal aan vasthouden om niet weg te waaien, de boten gingen als een gek heen en weer en je werd volledig gezandstraald.
Maar zoals gezegd, dat was vandaag wel anders: lekker zonnetje en een aangename temperatuur.
Nu hebben wij een mooie boot maar, toegeven, er zijn nog veel mooiere bootjes.
Maar dan hangt er ook een ander prijskaartje aan.
Ik vond zelf de zeilboten van Hanse erg mooi maar, na vandaag, staan de boten van Moody ook op mijn lijstje. Prachtige boten, zowel binnen als buiten. Echt, beauty's!
Morgen gaan we, denk ik, maar eens een dagje lekker shoppen in het Amsterdamse om vrijdag naar Artis te gaan. En vrijdagavond gaan we, als afsluiter, eten bij de Yamazato.... Jammie, jammie.
En zaterdag weer retour naar Lelystad want zondag gaan we op de koffie bij mijn pa & ma op ... De camping! Pa & ma hebben een caravan gekocht en gaan die morgen ophalen en een weekje kamperen.
zaterdag 28 augustus 2010
Foto's Europapark
 |
   |
 |
| Wie wil er in het stapelbed? |
 |
| Nog een achtbaan! Er zijn er tien in totaal |
 |
| In de rij voor een crepe.... |
 |
| Ons bedje |
 |
Treintje! |
Vakantie
Marc en ik hebben vakantie!
Afgelopen week zijn we naar Europapark in Duitsland geweest; een leuk park!
We waren en in 2005 ook al eens geweest. Het is wel een eindje rijden (vooral met de enorme file op de heenweg) daarom hadden we een hotel bij het park bijgeboekt en konden we daar een nachtje blijven slapen in het Colleseo Hotel.
De achtbanen waren nog super, vooral de Silver Star en de Blue Fire.
Het liefste zou ik de hele dag heen en weer lopen tussen die twee achtbanen....
Maar er zijn ook vele vele andere leuke attracties voor jong en oud.
Er was ook een super ijsshow...
's Avonds lekker gegeten in het hotel en daarna diep diep diep in slaap gevallen.
De volgende dag nogmaals het park in, weer vele attracties gedaan. Het was de tweede dag wel een stuk drukker. Maar het weer was dan ook vele malen beter en de rijen voor de attracties dus ook vele malen langer. Maar het zonnetje scheen....
Rond een uurtje of half zes zijn we richting huis gaan rijden en iets over 23.00 uur lagen we weer in ons eigen bedje.
Marc en ik hebben al aardig wat attractieparken bezocht in Nederland, Duitsland, Frankrijk en vooral de USA en de conclusie is toch dat alle parken (en attracties) behoorlijk op elkaar lijken. Hoewel er over Amerika wel gezegd moet worden dat de attracties daar sneller gaan en langer zijn.
Maar qua entourage lijkt het allemaal wel behoorlijk op elkaar, hoor.
Het weer in Nederland zit nog niet echt mee dus we hebben de tripjes die we met de boot in gedachten hadden iets aangepast en we zijn nu van plan om vanaf dinsdag met de boot naar Amsterdam te gaan; shoppen, naar de Hiswa en lekker eten.
En tot die tijd? We vermaken ons wel, hoor.
Hapje, drankje, computeren, spelen met mijn nieuwe IPAD, rommelen in huis, filmpje
Afgelopen week zijn we naar Europapark in Duitsland geweest; een leuk park!
We waren en in 2005 ook al eens geweest. Het is wel een eindje rijden (vooral met de enorme file op de heenweg) daarom hadden we een hotel bij het park bijgeboekt en konden we daar een nachtje blijven slapen in het Colleseo Hotel.
De achtbanen waren nog super, vooral de Silver Star en de Blue Fire.
Het liefste zou ik de hele dag heen en weer lopen tussen die twee achtbanen....
Maar er zijn ook vele vele andere leuke attracties voor jong en oud.
Er was ook een super ijsshow...
's Avonds lekker gegeten in het hotel en daarna diep diep diep in slaap gevallen.
De volgende dag nogmaals het park in, weer vele attracties gedaan. Het was de tweede dag wel een stuk drukker. Maar het weer was dan ook vele malen beter en de rijen voor de attracties dus ook vele malen langer. Maar het zonnetje scheen....
Rond een uurtje of half zes zijn we richting huis gaan rijden en iets over 23.00 uur lagen we weer in ons eigen bedje.
Marc en ik hebben al aardig wat attractieparken bezocht in Nederland, Duitsland, Frankrijk en vooral de USA en de conclusie is toch dat alle parken (en attracties) behoorlijk op elkaar lijken. Hoewel er over Amerika wel gezegd moet worden dat de attracties daar sneller gaan en langer zijn.
Maar qua entourage lijkt het allemaal wel behoorlijk op elkaar, hoor.
Het weer in Nederland zit nog niet echt mee dus we hebben de tripjes die we met de boot in gedachten hadden iets aangepast en we zijn nu van plan om vanaf dinsdag met de boot naar Amsterdam te gaan; shoppen, naar de Hiswa en lekker eten.
En tot die tijd? We vermaken ons wel, hoor.
Hapje, drankje, computeren, spelen met mijn nieuwe IPAD, rommelen in huis, filmpje
donderdag 19 augustus 2010
OEPS!
Afgelopen dinsdag heeft (in windkracht 7!) een binnenvaartschip van 60 meter getracht te keren.
De wind stond vol op stijger en toen het schip met zijn neus recht voor de stijger lag werd het schip gepakt door de wind en heeft de stijger geramt.
Met volgend resultaat!
GELUKKIG waren onze 'buren' weg met hun boot en ook de box daarnaast was leeg.
En gelukkig voor ons vond dit plaats bij de box naast ons...
We komen hier goed weg met onze Eagle, we hebben alleen geen walstroom meer
totdat de stijger gerepareerd is.
maandag 16 augustus 2010
Na maanden van radiostilte ... I'm back!
Na maanden niets geschreven te hebben heb ik besloten nu echt mijn leven te gaan beteren.
Ook ga ik de komende dagen mijn blog wat aanpassen bij wijze van een hernieuwde start.
Even een korte samenvatting van de afgelopen maanden: euhhhhh....
- Het gaat best goed met mij maar ik werk even een dag per week minder omdat ik flink vermoeid ben en geen zin om straks helemaal uitgeblust thuis te zitten
- We hebben heerlijke weekenden om het water gehad, samen en met vrienden
- Mijn oma is naar een gesloten afdeling in een verzorgingshuis verhuisd. Heel vreemd hoe het leven van een 85-jarige vrouw gereduceerd wordt tot een kamertje van 3 bij 4 vierkante meter.
Met een gezamelijke huiskamer, toilet en douche.
Maar het lijkt erop dat ik er meer moeite mee heb dan oma. Oma zegt dat ze er best gelukkig is en blij is dat ze niet meer alleen is
- Nog een paar dagen werken en dan hebben we twee weekjes vakantie!!
- De volgende vakantie naar de USA zit in de planning; we willen graag september 2011 de hele maand naar Californie, Arizona, Utah, Nevada met een klein stukje New Mexico en Colorado
Nu al zin in!
Ook ga ik de komende dagen mijn blog wat aanpassen bij wijze van een hernieuwde start.
Even een korte samenvatting van de afgelopen maanden: euhhhhh....
- Het gaat best goed met mij maar ik werk even een dag per week minder omdat ik flink vermoeid ben en geen zin om straks helemaal uitgeblust thuis te zitten
- We hebben heerlijke weekenden om het water gehad, samen en met vrienden
- Mijn oma is naar een gesloten afdeling in een verzorgingshuis verhuisd. Heel vreemd hoe het leven van een 85-jarige vrouw gereduceerd wordt tot een kamertje van 3 bij 4 vierkante meter.
Met een gezamelijke huiskamer, toilet en douche.
Maar het lijkt erop dat ik er meer moeite mee heb dan oma. Oma zegt dat ze er best gelukkig is en blij is dat ze niet meer alleen is
- Nog een paar dagen werken en dan hebben we twee weekjes vakantie!!
- De volgende vakantie naar de USA zit in de planning; we willen graag september 2011 de hele maand naar Californie, Arizona, Utah, Nevada met een klein stukje New Mexico en Colorado
Nu al zin in!
zaterdag 17 april 2010
Ppff, nachtdienst
Ik wil even beginnen met de mededeling dat ik in de nachtdienst zit en dat ik het zwaar heb....
Het is pas kwart voor drie en ik wil slapen.
Maar ja, pech!
Mijn onderzoeksuitslagen naar aanleiding van het Herceptin onderzoek waren goed; de pompfunctie van mijn linkerhartkamer is weer zoals voor het starten met de Herceptin.
En daar was ik zelf wel blij mee, mijn pompfunctie was tijdens de Herceptin behoorlijk gedaald, zelfs tot een waarde waarmee ik geen Herceptin meer mocht krijgen.
Mijn bloedwaarden en ECG waren ook prima.
Het nagesprek met over mijn opa was met de chirurg die hem geopereerd heeft en hij heeft ons verhaal aangehoord en leek zich wel betrokken te voelen bij ons verhaal. Zoals heel veel zaken was hier ook een hoop terug te leiden op communicatie en de vele lijnen binnen het ziekenhuis.
Hij gaf toe dat de informatie vooraf gaande aan de operatie te beperkt en zeker niet volledig geweest is. (De cardioloog van het ene ziekenhuis heeft de voorlichting gedaan de chirurg van het andere ziekenhuis geopereerd)
De operatie zelf is wel goed verlopen maar mijn opa heeft een longontsteking gekregen, daarop een bloedvergiftiging gekregen en vervolgens zijn een aantal organen ermee opgehouden.
Zelf hadden we dat vermoeden natuurlijk ook maar op de IC is dat nooit uitgesproken.
Conclusie; ik heb me gehoord gevoeld tijdens het gesprek en ik hoop van harte dat de patiënten na ons betere voorlichting krijgen.
Maar nu is nog steeds de miscommunicatie met de IC niet besproken.
Voorafgaande aan het gesprek van afgelopen donderdag heb ik wel een brief geschreven; om alles goed op een rijtje te zetten en ook om evt. achter te laten.
Nu heb ik de brief niet achtergelaten omdat sommige zaken absoluut verhelderd zijn maar ik ga de brief wel bewerken zodat ik die alsnog kan versturen.
En daarmee ga ik het ook proberen af te sluiten; gedane zaken nemen geen keer maar dan heb ik wel mijn feedback geven en dan is de keus aan het ziekenhuis/lezers of ze er iets mee doen.
Hey, tijd om een kind te gaan verzorgen!
Het is pas kwart voor drie en ik wil slapen.
Maar ja, pech!
Mijn onderzoeksuitslagen naar aanleiding van het Herceptin onderzoek waren goed; de pompfunctie van mijn linkerhartkamer is weer zoals voor het starten met de Herceptin.
En daar was ik zelf wel blij mee, mijn pompfunctie was tijdens de Herceptin behoorlijk gedaald, zelfs tot een waarde waarmee ik geen Herceptin meer mocht krijgen.
Mijn bloedwaarden en ECG waren ook prima.
Het nagesprek met over mijn opa was met de chirurg die hem geopereerd heeft en hij heeft ons verhaal aangehoord en leek zich wel betrokken te voelen bij ons verhaal. Zoals heel veel zaken was hier ook een hoop terug te leiden op communicatie en de vele lijnen binnen het ziekenhuis.
Hij gaf toe dat de informatie vooraf gaande aan de operatie te beperkt en zeker niet volledig geweest is. (De cardioloog van het ene ziekenhuis heeft de voorlichting gedaan de chirurg van het andere ziekenhuis geopereerd)
De operatie zelf is wel goed verlopen maar mijn opa heeft een longontsteking gekregen, daarop een bloedvergiftiging gekregen en vervolgens zijn een aantal organen ermee opgehouden.
Zelf hadden we dat vermoeden natuurlijk ook maar op de IC is dat nooit uitgesproken.
Conclusie; ik heb me gehoord gevoeld tijdens het gesprek en ik hoop van harte dat de patiënten na ons betere voorlichting krijgen.
Maar nu is nog steeds de miscommunicatie met de IC niet besproken.
Voorafgaande aan het gesprek van afgelopen donderdag heb ik wel een brief geschreven; om alles goed op een rijtje te zetten en ook om evt. achter te laten.
Nu heb ik de brief niet achtergelaten omdat sommige zaken absoluut verhelderd zijn maar ik ga de brief wel bewerken zodat ik die alsnog kan versturen.
En daarmee ga ik het ook proberen af te sluiten; gedane zaken nemen geen keer maar dan heb ik wel mijn feedback geven en dan is de keus aan het ziekenhuis/lezers of ze er iets mee doen.
Hey, tijd om een kind te gaan verzorgen!
maandag 12 april 2010
Nagesprek opa
Vorig jaar juli is mijn opa overleden op de IC.
Begin dit jaar zijn we uitgenodigd voor een nagesprek en na er even over nagedacht hebben, heb ik besloten dit toch te doen. Er stond een gesprek gepland in februari maar deze is door de betreft arts afgezegd en nu staat het gesprek voor aankomende donderdag op de agenda.
Ik heb zo mijn vraagtekens over sommige beslissingen maar vooral de communicatie is niet optimaal geweest. En als ik midden in een dergelijke intensieve periode zit, vind ik het heel moeilijk om direct te reageren maar ik merk dat een aantal zaken me nog steeds dwarszitten dus lijkt een nagesprek me bijzonder zinvol.
Mijn vader heeft aangeven er geen behoefte aan te hebben en dat is natuurlijk helemaal prima, mijn moeder gaat wel met mij mee.
Ik kan natuurlijk niets meer aan de uitkomst veranderen en daar heb ik ook vrede mee maar de gang van zaken had op een aantal punten anders gekund en dat zou voor ons, als familie, prettiger geweest zijn.
Ik ben nu dus bezig om een lijst te maken van zaken waarin ik (of wij, als familie) niet gehoord of gepasseerd zijn terwijl wij onze wensen wel kenbaar gemaakt hebben.
Nu klinkt dit misschien wat zwaar maar om een paar voorbeelden te geven:
Er kwam een punt dat mijn opa zijn nier niet meer goed werkte (de andere nier was al verschrompeld door de suikerziekte) en de optie van dialyse ter sprake kwam. Dat was op dat moment nog niet actueel maar zou de komende dagen wel actueel kunnen worden. Wij hebben toen met de arts afgesproken dat zodra dialyse actueel zou worden, wij graag op de hoogte gesteld wilde worden. Wij wilden voorkomen dat opa alsmaar behandelingen zou moeten ondergaan zonder kans op goed herstel. Opa is altijd een grote sterke man geweest en was nu suikerpatiënt en hartpatiënt en dat had zijn sporen nagelaten in zijn lijf zo was bv. zijn onderbeen geamputeerd maar daar heeft hij mee leren leven.
Maar voor hem was er wel een grens over wat hij wilde en steeds afhankelijker worden van medische zorg was een grote angst van hem.
Wij wilden op het moment dat er gedialyseerd moest gaan worden alsnog een gesprek met de arts om naar de rest van zijn toestand te kijken om dan te beoordelen of we hem dit moesten laten ondergaan. Wij wilden een stuk kwaliteit van leven bewaken voor opa en misschien dan tot de conclusie komen dat zijn kwaliteit van leven te laag zou zijn en dan de consequenties van zijn overlijden accepteren.
Opa lag geïntubeerd en slapend aan de beademing dus kon zelf geen beslissingen nemen.
De arts vertelde zich hier in te kunnen vinden en het fijn te vinden om te merken dat wij hier open voor stonden omdat hij kwaliteit van leven ook erg belangrijk vond.
Een week later komen mijn ouders op bezoek en ligt mijn opa niet zo zijn plek, hij blijkt weg te zijn voor een lijn die nodig is voor dialyse.
Mijn ouders boos, dit was niet afgesproken en om een lang verhaal kort te maken: de arts ‘dacht’ dat het al met mijn ouders besproken was (yeah, right!), mijn opa lag al –min of meer- aan de dialyse en even kort door de bocht ze wilde hem wel van de dialyse halen maar dan zou hij dood gaan dus mijn ouders moesten maar even zeggen wat ze wilde….
Tja, dat is niet weloverwogen een beslissing nemen, lijkt me dus hebben we besloten de dialyse door te laten gaan.
Een ander voorbeeld, mijn oma leeft ook nog maar is beginnend aan het dementeren maar kan nog best leuk reageren terwijl ze er niets van snapt en het zeker ook niet kan doorvertellen. Dus werd er besloten toen opa op de IC lag dat oma geen contactpersoon is en dat ze geen info aan oma moeten geven want ze snapt het niet, raakt in paniek en dan zijn de poppen aan het dansen.
De verpleging vond dat blijkbaar een beetje onzinnig en hebben (toen ik weg was) toch oma het telefoonnummer geven zodat ze kon bellen over hoe het gaat met opa.
Dus oma bellen en bellen en als ik daarna dan belde naar het ziekenhuis kreeg ik, als daadwerkelijk contactpersoon, de volle laag! Het was niet de bedoeling dat ‘iedereen’ zomaar belde, alleen de contactpersoon mocht bellen.
Ja, inderdaad! En ik ben de contactpersoon. Het was hun keus om oma het nummer te geven terwijl ik gevraagd had haar door te verwijzen naar mij en nu zitten hun en ik met de gebakken peren. Oma belt hun (vaak), luistert braaf, hangt op en schiet in de paniek.
Waarom luisteren verpleegkundigen niet? Ben ik ook zo eigenwijs in mijn eigen zorg naar patiënten en hun familie?
En zo is de lijst nog veel langer en langer. Ik weet (zelf maar al te best als zorgverleners en zorgontvanger) dat ik het systeem niet kan veranderen, dat het mensenwerk is maar ik hoop dat het gesprek ervoor zorgt dat wij ons hart gelucht hebben en misschien, als we geluk hebben, neemt het ziekenhuis iets aan en proberen ze het in de toekomst anders te doen.
Als we niets zeggen, gebeurd er zeker niets, toch?
Om deze dag helemaal compleet te maken moet ik eerst naar de tandarts omdat ik een gaatje vermoed en ik vind mijn tandarts aardig maar gruwel bij de gedachte aan zijn werkzaamheden, zelfs een controle vind ik al bijna traumatisch.
Was het maar vast vrijdag….
Begin dit jaar zijn we uitgenodigd voor een nagesprek en na er even over nagedacht hebben, heb ik besloten dit toch te doen. Er stond een gesprek gepland in februari maar deze is door de betreft arts afgezegd en nu staat het gesprek voor aankomende donderdag op de agenda.
Ik heb zo mijn vraagtekens over sommige beslissingen maar vooral de communicatie is niet optimaal geweest. En als ik midden in een dergelijke intensieve periode zit, vind ik het heel moeilijk om direct te reageren maar ik merk dat een aantal zaken me nog steeds dwarszitten dus lijkt een nagesprek me bijzonder zinvol.
Mijn vader heeft aangeven er geen behoefte aan te hebben en dat is natuurlijk helemaal prima, mijn moeder gaat wel met mij mee.
Ik kan natuurlijk niets meer aan de uitkomst veranderen en daar heb ik ook vrede mee maar de gang van zaken had op een aantal punten anders gekund en dat zou voor ons, als familie, prettiger geweest zijn.
Ik ben nu dus bezig om een lijst te maken van zaken waarin ik (of wij, als familie) niet gehoord of gepasseerd zijn terwijl wij onze wensen wel kenbaar gemaakt hebben.
Nu klinkt dit misschien wat zwaar maar om een paar voorbeelden te geven:
Er kwam een punt dat mijn opa zijn nier niet meer goed werkte (de andere nier was al verschrompeld door de suikerziekte) en de optie van dialyse ter sprake kwam. Dat was op dat moment nog niet actueel maar zou de komende dagen wel actueel kunnen worden. Wij hebben toen met de arts afgesproken dat zodra dialyse actueel zou worden, wij graag op de hoogte gesteld wilde worden. Wij wilden voorkomen dat opa alsmaar behandelingen zou moeten ondergaan zonder kans op goed herstel. Opa is altijd een grote sterke man geweest en was nu suikerpatiënt en hartpatiënt en dat had zijn sporen nagelaten in zijn lijf zo was bv. zijn onderbeen geamputeerd maar daar heeft hij mee leren leven.
Maar voor hem was er wel een grens over wat hij wilde en steeds afhankelijker worden van medische zorg was een grote angst van hem.
Wij wilden op het moment dat er gedialyseerd moest gaan worden alsnog een gesprek met de arts om naar de rest van zijn toestand te kijken om dan te beoordelen of we hem dit moesten laten ondergaan. Wij wilden een stuk kwaliteit van leven bewaken voor opa en misschien dan tot de conclusie komen dat zijn kwaliteit van leven te laag zou zijn en dan de consequenties van zijn overlijden accepteren.
Opa lag geïntubeerd en slapend aan de beademing dus kon zelf geen beslissingen nemen.
De arts vertelde zich hier in te kunnen vinden en het fijn te vinden om te merken dat wij hier open voor stonden omdat hij kwaliteit van leven ook erg belangrijk vond.
Een week later komen mijn ouders op bezoek en ligt mijn opa niet zo zijn plek, hij blijkt weg te zijn voor een lijn die nodig is voor dialyse.
Mijn ouders boos, dit was niet afgesproken en om een lang verhaal kort te maken: de arts ‘dacht’ dat het al met mijn ouders besproken was (yeah, right!), mijn opa lag al –min of meer- aan de dialyse en even kort door de bocht ze wilde hem wel van de dialyse halen maar dan zou hij dood gaan dus mijn ouders moesten maar even zeggen wat ze wilde….
Tja, dat is niet weloverwogen een beslissing nemen, lijkt me dus hebben we besloten de dialyse door te laten gaan.
Een ander voorbeeld, mijn oma leeft ook nog maar is beginnend aan het dementeren maar kan nog best leuk reageren terwijl ze er niets van snapt en het zeker ook niet kan doorvertellen. Dus werd er besloten toen opa op de IC lag dat oma geen contactpersoon is en dat ze geen info aan oma moeten geven want ze snapt het niet, raakt in paniek en dan zijn de poppen aan het dansen.
De verpleging vond dat blijkbaar een beetje onzinnig en hebben (toen ik weg was) toch oma het telefoonnummer geven zodat ze kon bellen over hoe het gaat met opa.
Dus oma bellen en bellen en als ik daarna dan belde naar het ziekenhuis kreeg ik, als daadwerkelijk contactpersoon, de volle laag! Het was niet de bedoeling dat ‘iedereen’ zomaar belde, alleen de contactpersoon mocht bellen.
Ja, inderdaad! En ik ben de contactpersoon. Het was hun keus om oma het nummer te geven terwijl ik gevraagd had haar door te verwijzen naar mij en nu zitten hun en ik met de gebakken peren. Oma belt hun (vaak), luistert braaf, hangt op en schiet in de paniek.
Waarom luisteren verpleegkundigen niet? Ben ik ook zo eigenwijs in mijn eigen zorg naar patiënten en hun familie?
En zo is de lijst nog veel langer en langer. Ik weet (zelf maar al te best als zorgverleners en zorgontvanger) dat ik het systeem niet kan veranderen, dat het mensenwerk is maar ik hoop dat het gesprek ervoor zorgt dat wij ons hart gelucht hebben en misschien, als we geluk hebben, neemt het ziekenhuis iets aan en proberen ze het in de toekomst anders te doen.
Als we niets zeggen, gebeurd er zeker niets, toch?
Om deze dag helemaal compleet te maken moet ik eerst naar de tandarts omdat ik een gaatje vermoed en ik vind mijn tandarts aardig maar gruwel bij de gedachte aan zijn werkzaamheden, zelfs een controle vind ik al bijna traumatisch.
Was het maar vast vrijdag….
zaterdag 10 april 2010
Late termijn effecten Herceptin
Ik had al eerder vermeld dat ik meewerk aan een onderzoek van het NKI-AVL naar de late termijn effecten van Herceptin.
Vorige week ben ik naar het AVL geweest voor lichamelijk onderzoek en een vragenlijst en gisteren waren de rest van de onderzoeken: een ECG, bloedonderzoek en een Ejectie Fractie.
Aankomende dinsdag krijg ik uitslagen en ik ben benieuwd.
Zeker ook naar de pompfunctie van mijn linker harthelft, deze was tijdens de behandeling met Herceptin behoorlijk achteruit gegaan...
De mevrouw die mee werkt aan het onderzoek vertelde dat ze inderdaad juist bij de mensen van wie ze het niet verwacht hadden (jong, slank, lage bloeddruk) problemen in de pompfunctie zien tijdens de behandeling.
Maar of dit ook blijft of dat het zich weer herstelt weten ze niet vandaag dit onderzoek.
Ik ben nog bezig met een Florida verslag maar schiet niet op!
Vorige week ben ik naar het AVL geweest voor lichamelijk onderzoek en een vragenlijst en gisteren waren de rest van de onderzoeken: een ECG, bloedonderzoek en een Ejectie Fractie.
Aankomende dinsdag krijg ik uitslagen en ik ben benieuwd.
Zeker ook naar de pompfunctie van mijn linker harthelft, deze was tijdens de behandeling met Herceptin behoorlijk achteruit gegaan...
De mevrouw die mee werkt aan het onderzoek vertelde dat ze inderdaad juist bij de mensen van wie ze het niet verwacht hadden (jong, slank, lage bloeddruk) problemen in de pompfunctie zien tijdens de behandeling.
Maar of dit ook blijft of dat het zich weer herstelt weten ze niet vandaag dit onderzoek.
Ik ben nog bezig met een Florida verslag maar schiet niet op!
zaterdag 3 april 2010
donderdag 1 april 2010
Slimme kerel!
Dat Marc een slimme kerel is, dat wist ik natuurlijk allang.
Maar nu heeft hij een prijs gewonnen door mee te doen aan een wedstrijd is het blad 'Zeilen'.
De vragen waren best ingewikkeld en hij heeft gewonnen!
De derde prijs was voor hem en die prijs is ...... (trommel-geroffel.....) .........................................
Gisteren afgeleverd door UPS, en dit is 'em.
Nu stonden vouwfietsen nog op een wensenlijsten dus het is voor ons helemaal een leuke, superprijs.
Zeilen, bedankt!
Een ander iets wat nog op ons wensenlijsten stond en waar Marc al tijden naar op zoek en naar aan het kijken was zijn zeilpakken. En die hebben we inmiddels ook aangeschaft.
De donkere is voor Marc en de lichte voor mij.
Maar nu heeft hij een prijs gewonnen door mee te doen aan een wedstrijd is het blad 'Zeilen'.
De vragen waren best ingewikkeld en hij heeft gewonnen!
De derde prijs was voor hem en die prijs is ...... (trommel-geroffel.....) .........................................
Een vouwfiets!
Gisteren afgeleverd door UPS, en dit is 'em.Nu stonden vouwfietsen nog op een wensenlijsten dus het is voor ons helemaal een leuke, superprijs.
Zeilen, bedankt!
Een ander iets wat nog op ons wensenlijsten stond en waar Marc al tijden naar op zoek en naar aan het kijken was zijn zeilpakken. En die hebben we inmiddels ook aangeschaft.
De donkere is voor Marc en de lichte voor mij.
Dus wat ons betreft kan het zeilseizoen beginnen. Hoewel? We missen nog 1 essentieel onderdeel: een zeilboot. Onze Eagle ligt nog steeds in Stavoren (al vanaf midden november) om de teakvloer in de kuip te repareren, de ankerkluis beter te maken (nu slaat het anker de kluis stuk als we met de punt op een golf kletsen) en naar het grootzeil te kijken want deze plooit iets. Nu hebben we gisteren weer contact gehad met Nautisch Kwartier en alle punten schijnen opgelost te zijn behalve de kuipvloer. De kitnaden waren lek en zodoende kon er water onder komen en dan gaat de vloer natuurlijk rotten. Afgelopen winter was te nat en te koud om te repareren en nu is het dus wachten op een paar droge dagen zodat het hout mooi droog is en er gekit kan worden en dan kan de Eagle weer naar Lelystad.
zaterdag 27 maart 2010
Long time, no see
Joehoe, we zijn er weer.
Na een heerlijke vakantie in Florida zijn we weer terug in Nederland.
Over de vakantie zal ik ergens de komende dagen wat schrijven en foto's publiceren (want het was weer super!) maar ik wil nu even iets vertellen over onze logeetje...
Tommy is te gast in huize Van Bommel.
Mijn ouders zijn een paar daagjes naar Sevilla en Tommy is dus bij ons.
Ppff, wat een handenbindertje. Vooral de eerste dagen, maar de arme schat is pas 6 maandjes oud en dit is zijn eerste logeerpartijtje. Hij snapte er eerst helemaal niets van, hij bleef maar kijken naar de deur waardoor mijn pa vertrokken was.
Maar een pup is ook lekker flexibel dus een wandelingetje, even met een bal spelen en een lekker hondenkoekje en Tom was weer helemaal happy.
Mijn pa heeft Tom dinsdagochtend gebracht en zelf vertrokken ze woensdagochtend en dinsdagavond belde ze nog even: "Hoe is het met Tom?" En ook: "Heeft hij gegeten vanavond?"
Tja, zo'n beestje wordt duidelijk een beetje je kind dus even met de oppas bellen of alles goed is.
Tommy vermaakt zich prima hier, lekker wandelen (rennen!) in het bos of lopen (rennen!) op de hei. Zeker in het bos gaat hij op zoek naar een tak van minstens anderhalf keer zijn lichaamslengte om daarmee in zijn bek rond te gaan rennen. Erg grappig om te zien.
Maar Tommy is ook een boefje: stiekem op de bank gaan liggen als er niemand beneden is en meneer weigert 's nachts ook in zijn bench te slapen. Ja, hij wil er best in liggen maar gaat volledig uit zijn plaat als we het deurtje dicht doen. En een bench met de deur open is niet effectief om de meubels te beschermen.Nu sloopt het niets bij mijn ouders maar ons huis is nieuw speelterrein voor meneer dus het was even spannend. Maar (behalve op de bank willen liggen, ggrrr) gedraagt hij zich voorbeeldig.
Het is heel gezellig om Tommy hier te hebben maat het kost me veel energie!
Er is ook nog een andere mindere kant; we zijn er achter gekomen dat we allebei toch nog flink allergisch zijn voor Tommy. Dus ik gebruik even flink wat extra medicatie en ook Marc snottert, niest en pruttelt er flink op los en is aan de medicijnen om de allergie een beetje te onderdrukken.
Dus een eigen hond kunnen we wel vergeten.
Even wat foto's van mijn vriendje:
Gaan we naar buiten? Ik heb zin om te rennen!
Tommy na een uurtje rennen in het bos.
Kijk, ik wil best in de bench!
Even lekker liggen, hoor.
Ben ik niet een moppie? maandag 22 februari 2010
Foutje
Ik zit in de nachtdienst (leuk schaatsen kijken tussen de werkzaamheden!!) en ben vanochtend wakker gebleven om te bellen met het KLPD over mijn vermeende misstap.
En, gelukkig, na het opgeven van mijn 'casenummer' bleek dat er een foutje gemaakt is met de verwerking van gegevens en ik ben niet -al slaaprijdend?- geflitst op de A12.
Excuses gekregen van de mevrouw en zij heeft beloofd het Centraal Justieel Incasso Bureau opdracht te geven mijn beschikking nietig te laten verklaren.
Ook zou zij mij nog een brief sturen waarin vermeld staat dat de beschikking nietig verklaard is.
Ik ben benieuwd maar hou het zeker nog even in de gaten.
Ik heb geen zin in een deurwaarder op de stoep.....
En, gelukkig, na het opgeven van mijn 'casenummer' bleek dat er een foutje gemaakt is met de verwerking van gegevens en ik ben niet -al slaaprijdend?- geflitst op de A12.
Excuses gekregen van de mevrouw en zij heeft beloofd het Centraal Justieel Incasso Bureau opdracht te geven mijn beschikking nietig te laten verklaren.
Ook zou zij mij nog een brief sturen waarin vermeld staat dat de beschikking nietig verklaard is.
Ik ben benieuwd maar hou het zeker nog even in de gaten.
Ik heb geen zin in een deurwaarder op de stoep.....
vrijdag 19 februari 2010
Hoe verward ben ik eigenlijk?
Help! Ik ben - hoe dan ook- in de war.
Ik kreeg vandaag een brief van mijn vrienden van het Centraal Justitieel Incasso Bureau.
En ik moet zeggen dat het even geleden was dat ik post van ze gehad heb. Maar dat is meer geluk dan wijsheid, hoor.
Maar nu even 'to the point', ik heb een bekeuring gekregen omdat ik te hard gereden heb, dat is niet verrassend.
Wat wel verrassend is dat het op de A12 bij Bunnik geweest zou zijn, dinsdag 9 februari om 09.21 uur. Ben ik daar geweest? Wat ging ik doen? Waar kwam ik vandaan? Help!
Ik weet het niet.
Maar dan nu het volgende vervelende punt, ik weet ook niet wat ik wel gedaan heb die dag.
En mijn agenda geeft me ook geen enkele aanwijzing, evenals mijn mail/hyves, rekeningafschriften enz.
Oftewel, ik loop me al vanaf vanmiddag 12.30 uur af te vragen wat ik die dag gedaan heb en ik kan dus ook nog steeds niet met zekerheid zeggen of ik vorige week dinsdagochtend te hard gereden heb op de A12.
Heel frusterend, ik kan dit soort dingen niet uitstaan.
Dan lijkt de oplossing simpel; even bellen met het KLPD en je foto opvragen.
Helaas, die kan je alleen bellen van maandag tot vrijdag tot 12.30 uur.
AAAAAHHHHHGGGGGRRRRR!!!!!
Nu maar hopen dat het geheugen van mijn echtgenoot beter werkt, misschien weet hij nog waar ik geweest ben?
Dit is heel erg, zou ik echt tot maandag moeten wachten of zou het toch nog te binnen schieten?
Het herinnert me wel weer aan een college van een psycholoog tijdens mijn opleiding; je brein/geheugen werkt als een bureau met heel veel laatjes en soms krijg je een laatje gewoon even niet open! Zelfs niet met een koevoet...
Ik kreeg vandaag een brief van mijn vrienden van het Centraal Justitieel Incasso Bureau.
En ik moet zeggen dat het even geleden was dat ik post van ze gehad heb. Maar dat is meer geluk dan wijsheid, hoor.
Maar nu even 'to the point', ik heb een bekeuring gekregen omdat ik te hard gereden heb, dat is niet verrassend.
Wat wel verrassend is dat het op de A12 bij Bunnik geweest zou zijn, dinsdag 9 februari om 09.21 uur. Ben ik daar geweest? Wat ging ik doen? Waar kwam ik vandaan? Help!
Ik weet het niet.
Maar dan nu het volgende vervelende punt, ik weet ook niet wat ik wel gedaan heb die dag.
En mijn agenda geeft me ook geen enkele aanwijzing, evenals mijn mail/hyves, rekeningafschriften enz.
Oftewel, ik loop me al vanaf vanmiddag 12.30 uur af te vragen wat ik die dag gedaan heb en ik kan dus ook nog steeds niet met zekerheid zeggen of ik vorige week dinsdagochtend te hard gereden heb op de A12.
Heel frusterend, ik kan dit soort dingen niet uitstaan.
Dan lijkt de oplossing simpel; even bellen met het KLPD en je foto opvragen.
Helaas, die kan je alleen bellen van maandag tot vrijdag tot 12.30 uur.
AAAAAHHHHHGGGGGRRRRR!!!!!Nu maar hopen dat het geheugen van mijn echtgenoot beter werkt, misschien weet hij nog waar ik geweest ben?
Dit is heel erg, zou ik echt tot maandag moeten wachten of zou het toch nog te binnen schieten?
Het herinnert me wel weer aan een college van een psycholoog tijdens mijn opleiding; je brein/geheugen werkt als een bureau met heel veel laatjes en soms krijg je een laatje gewoon even niet open! Zelfs niet met een koevoet...
dinsdag 16 februari 2010
Late termijn effecten Herceptin
Ik ga meedoen met een onderzoek in het AVL over de lange termijn effecten van Herceptin.
Er is al bekend van Herceptin dat het o.a. de pompfunctie van je hart kan doen verslechteren tijdens het gebruik van Herceptin maar ze weten niet of deze schade zich weer kan herstellen of dat dit blijvend is.
In mijn geval is de pompfunctie van mijn hart zeker aangetast geweest tijdens het gebruik van Herceptin; ik heb daardoor ergens in het traject van de Herceptin een paar weken uitstel gekregen. Gelukkig was mijn hart daarna weer goed hersteld en hebben we de Herceptin kunnen herstarten.
Maar hoe het nu is met de pompfunctie van mijn hart? Geen idee!
Na het stoppen is er nooit meer onderzoek gedaan naar mijn hart.
Ik vind het in eerste instantie belangrijk om mee te doen aan dit onderzoek om de behandeling van (borst)kanker in de toekomst te kunnen verbeteren. Vele zijn mij hierin natuurlijk voorgegaan en mede dankzij hun heb ik Herceptin kunnen krijgen wat mijn prognose aanzienlijk verbeterd heeft.
Maar daarnaast voel ik ook een persoonlijk belang hierin, ik vind het een fijn idee dat er nogmaals naar mijn hartfunctie gekeken gaat worden.
Er is al bekend van Herceptin dat het o.a. de pompfunctie van je hart kan doen verslechteren tijdens het gebruik van Herceptin maar ze weten niet of deze schade zich weer kan herstellen of dat dit blijvend is.
In mijn geval is de pompfunctie van mijn hart zeker aangetast geweest tijdens het gebruik van Herceptin; ik heb daardoor ergens in het traject van de Herceptin een paar weken uitstel gekregen. Gelukkig was mijn hart daarna weer goed hersteld en hebben we de Herceptin kunnen herstarten.
Maar hoe het nu is met de pompfunctie van mijn hart? Geen idee!
Na het stoppen is er nooit meer onderzoek gedaan naar mijn hart.
Ik vind het in eerste instantie belangrijk om mee te doen aan dit onderzoek om de behandeling van (borst)kanker in de toekomst te kunnen verbeteren. Vele zijn mij hierin natuurlijk voorgegaan en mede dankzij hun heb ik Herceptin kunnen krijgen wat mijn prognose aanzienlijk verbeterd heeft.
Maar daarnaast voel ik ook een persoonlijk belang hierin, ik vind het een fijn idee dat er nogmaals naar mijn hartfunctie gekeken gaat worden.
maandag 15 februari 2010
Grenzen?
Ik heb een redelijk vol programma: huishouden, 32 uur per week werken (nog 2 uur per week erbij en dan werk ik weer volledig), 3 x per week sporten, fysiotherapie, gezellige afspraken met vrienden, boodschapjes enz.
En eigenlijk ben ik best een beetje moe af en toe...
Verrassend? Nee!
Lastig? Ja!
Teleurstellend? Ja!
Oplossing? Geen idee!
Okay, ik ben bij de huisarts geweest en laat aankomende week even bloed prikken om wat standaard zaken even te checken.
Ik ben bij de ARBO arts geweest om te praten over mijn werk en afspraken te maken maar dat verliep voor mij vrij teleurstellend. Ik had het idee dat zij mij niet begreep en ze bleef maar hammeren om Werk en Balans te gaan volgen. Dat is een programma dat op mijn werk gevolgd kan worden om weer aan het werk te komen en hierbij krijg je begeleiding van een psycholoog en bedrijfsmaatschappelijk werkster.
Hier zit ik dus totaal niet op de wachten; ik zou mijn agenda graag wat leger willen zien en niet nog meer afspraken...
Zij bleef maar aandringen, waardoor ik met de hakken in het zand ging en drukker ging doen waardoor zij nog meer ging aandringen enz.
Ik 'moet' praten over wat mij 'overkomen' is terwijl ik juist het gevoel heb dat het in mijn hoofd lekker rustig is en dat ik dat goed op een rijtje heb. Het is mijn lijf dat even niet mee wil zoals ik graag zou willen.
Ik hoopte praktisch meedenken over hoe ik mijn werk beter in zou kunnen richten (dienstrooster, dichterbij werk parkeren, misschien tips voor op de werkvloer?).
Grenzen, wat is dat nou precies en waarom blijf ik ze overschrijden? Maar ja, ik kan niet 2 uur voor het eindigen van mijn dienst zeggen dat ik naar huis ga omdat ik moe ben.
Ik ben wel blij dat ik mijn grens voel maar ik moet nog een manier vinden om ze te hanteren/respecteren.
En moet ik ze ook niet af en toe overschrijden om sterker te worden? Of juist niet?
Het is allemaal niet dramatisch, hoor. Als ik een nachtje geslapen heb ben ik de vermoeidheid ook weer kwijt.
Ik zou alleen graag willen dat mijn energie wat gelijkmatiger was; zonder de dippen.
Voor het weekend zat ik in de nachtdienst met een collega en hadden wij het hierover en zij wees mij erop dat voor ik ziek werd ik ook weleens moe was. Is er echt zoveel verschil met voor de borstkanker?
Ik weet het niet, misschien ben ik me er wel meer bewust van?
Vermoeidheid na kanker is natuurlijk een 'big issue' waardoor ik me er extra van bewust ben.
En misschien voel ik de vermoeidheid ook wel even iets meer omdat de marathon gelopen is; toen ik 2,5 jaar geleden ziek werd, lag er een flink traject voor mij; operaties, chemo, Herceptin, bestralen, herstel-operaties. En nu is dat klaar. Heerlijk! Ik kan ook niet zeggen dat ik in een gat val want ik heb meer dan genoeg te doen.
Maar het is wel klaar, einddoel succesvol bereikt! En ik kan me eerlijk gezegd ook voorstellen dat dit even met wat extra vermoeidheid gepaard gaat.
Al met al, best wat redenen om moe te zijn en nu nog de balans zien te vinden.
Klinkt simpel, maar vind ik moeilijk....
Maar ik ga het wel proberen.
Over grenzen gesproken, ben er afgelopen weekend weer snoeihard overheen gewalst en betaal nu de prijs.
Zaterdag uit de nachtdienst gekomen en bizar slecht geslapen. Zaterdagavond had ik een feestje van een collega en dat was gezellig! Helemaal leuk, lekker (veel) dansen, kletsen, hapje, drankje....
Zaterdag op zondagnacht; hoge koorts, overal spierpijn en ellendig.
Zondag een dagje op de bank doorgebracht slapend onder een dekentje.
En vandaag? Nog beetje koorts maar wel beter dan gisteren.
Griepje, voedselvergiftiging, vermoeidheid? Wie zal het zeggen, maar ik had het feestje zaterdag niet willen missen!
En eigenlijk ben ik best een beetje moe af en toe...
Verrassend? Nee!
Lastig? Ja!
Teleurstellend? Ja!
Oplossing? Geen idee!
Okay, ik ben bij de huisarts geweest en laat aankomende week even bloed prikken om wat standaard zaken even te checken.
Ik ben bij de ARBO arts geweest om te praten over mijn werk en afspraken te maken maar dat verliep voor mij vrij teleurstellend. Ik had het idee dat zij mij niet begreep en ze bleef maar hammeren om Werk en Balans te gaan volgen. Dat is een programma dat op mijn werk gevolgd kan worden om weer aan het werk te komen en hierbij krijg je begeleiding van een psycholoog en bedrijfsmaatschappelijk werkster.
Hier zit ik dus totaal niet op de wachten; ik zou mijn agenda graag wat leger willen zien en niet nog meer afspraken...
Zij bleef maar aandringen, waardoor ik met de hakken in het zand ging en drukker ging doen waardoor zij nog meer ging aandringen enz.
Ik 'moet' praten over wat mij 'overkomen' is terwijl ik juist het gevoel heb dat het in mijn hoofd lekker rustig is en dat ik dat goed op een rijtje heb. Het is mijn lijf dat even niet mee wil zoals ik graag zou willen.
Ik hoopte praktisch meedenken over hoe ik mijn werk beter in zou kunnen richten (dienstrooster, dichterbij werk parkeren, misschien tips voor op de werkvloer?).
Grenzen, wat is dat nou precies en waarom blijf ik ze overschrijden? Maar ja, ik kan niet 2 uur voor het eindigen van mijn dienst zeggen dat ik naar huis ga omdat ik moe ben.
Ik ben wel blij dat ik mijn grens voel maar ik moet nog een manier vinden om ze te hanteren/respecteren.
En moet ik ze ook niet af en toe overschrijden om sterker te worden? Of juist niet?
Het is allemaal niet dramatisch, hoor. Als ik een nachtje geslapen heb ben ik de vermoeidheid ook weer kwijt.
Ik zou alleen graag willen dat mijn energie wat gelijkmatiger was; zonder de dippen.
Voor het weekend zat ik in de nachtdienst met een collega en hadden wij het hierover en zij wees mij erop dat voor ik ziek werd ik ook weleens moe was. Is er echt zoveel verschil met voor de borstkanker?
Ik weet het niet, misschien ben ik me er wel meer bewust van?
Vermoeidheid na kanker is natuurlijk een 'big issue' waardoor ik me er extra van bewust ben.
En misschien voel ik de vermoeidheid ook wel even iets meer omdat de marathon gelopen is; toen ik 2,5 jaar geleden ziek werd, lag er een flink traject voor mij; operaties, chemo, Herceptin, bestralen, herstel-operaties. En nu is dat klaar. Heerlijk! Ik kan ook niet zeggen dat ik in een gat val want ik heb meer dan genoeg te doen.
Maar het is wel klaar, einddoel succesvol bereikt! En ik kan me eerlijk gezegd ook voorstellen dat dit even met wat extra vermoeidheid gepaard gaat.
Al met al, best wat redenen om moe te zijn en nu nog de balans zien te vinden.
Klinkt simpel, maar vind ik moeilijk....
Maar ik ga het wel proberen.
Over grenzen gesproken, ben er afgelopen weekend weer snoeihard overheen gewalst en betaal nu de prijs.
Zaterdag uit de nachtdienst gekomen en bizar slecht geslapen. Zaterdagavond had ik een feestje van een collega en dat was gezellig! Helemaal leuk, lekker (veel) dansen, kletsen, hapje, drankje....
Zaterdag op zondagnacht; hoge koorts, overal spierpijn en ellendig.
Zondag een dagje op de bank doorgebracht slapend onder een dekentje.
En vandaag? Nog beetje koorts maar wel beter dan gisteren.
Griepje, voedselvergiftiging, vermoeidheid? Wie zal het zeggen, maar ik had het feestje zaterdag niet willen missen!
zondag 31 januari 2010
Lekker weekje
We hebben een gezellige maar drukke week achter de rug.
Dinsdag zijn Marc en ik naar Boot Dusseldorf geweest; de grootste watersportbeurs van Europa.
Marc was daar vorig jaar al geweest, maar ik was toen net geopereerd dus ben thuis gebleven. Dus ik had mijn première afgelopen dinsdag en groot vond ik het zeker; 17 hallen vol met boten, accessoires, vakanties, kleding, duikspullen enz.
Ik vond het er wel super rustig, voor ons wel lekker want nu konden we overal rustig kijken.
En we zijn vooral uitgebreid bij alle zeiljachten gaan kijken; gewoon lekker kijken naar boten en vooral vergelijken met onze eigen boot.
Onze boot ligt overigens al bijna 3 maanden in Stavoren voor reparatie. Er moet een kitrand uit en opnieuw afgekit worden maar het weer werkt niet mee; eerst was het te nat, nu is het te koud en ligt de boot ingevroren. Ze komt vast van het voorjaar wel weer terug.
Gelukkig was Beneteau er ook met diverse modellen waaronder de 37, dus we konden daar even kijken hoe onze boot er -ook al weer- uit zag.
Maar wat een boten liggen er, de mooiste boot vond ik een Najad zeiljacht, we kunnen hier echt niet meer spreken van een boot.
Voor een slordige 1,3 miljoen euro (WOW!!!) mag je hem meenemen.
Maar het was wel erg leuk om even binnen te kunnen kijken op zo'n enorm en enorm luxe jacht.
Volledig bepakt en bezakt met boekjes, folder en catalogi zijn we naar huis gegaan.
En andere gezellige high-light van de afgelopen week was een etentje met vrienden gisteren; we zijn met twee andere stelletjes uit eten geweest en vooral de mannen van mijn vriendinnen had ik een tijd niet meer gezien dus lekker gekletst, hapje, drankje, lachen....
Helemaal gezellig.
En verder lekker gewerkt, het was wel rustig op het werk dus lekker de aandacht aan ouders en kids kunnen geven en vooral ook veel lol gehad met collega's.
Vandaag zouden we eigenlijk naar Duitsland gaan want .... morgen over 5 weken gaan we op vakantie. Hoe bedoel je, ik ben aan het aftellen?!?
En omdat we samen met Marc zijn ouders gaan, zouden we even langs gaan om vast wat plannetjes te maken en afspraken te maken maar gezien de hoeveelheid sneeuw hebben we dit even een weekje uitgesteld. Nu staat dat voor volgende week zondag op de agenda.
En vandaag? Doen we het rustig aan; Marc is nu nog even een paar uurtjes aan het werk, daarna gaan we sporten en ik heb zojuist een wijntje koud gezet voor eind van de middag.
Life's good!
Dinsdag zijn Marc en ik naar Boot Dusseldorf geweest; de grootste watersportbeurs van Europa.
Marc was daar vorig jaar al geweest, maar ik was toen net geopereerd dus ben thuis gebleven. Dus ik had mijn première afgelopen dinsdag en groot vond ik het zeker; 17 hallen vol met boten, accessoires, vakanties, kleding, duikspullen enz.
Ik vond het er wel super rustig, voor ons wel lekker want nu konden we overal rustig kijken.
En we zijn vooral uitgebreid bij alle zeiljachten gaan kijken; gewoon lekker kijken naar boten en vooral vergelijken met onze eigen boot.
Onze boot ligt overigens al bijna 3 maanden in Stavoren voor reparatie. Er moet een kitrand uit en opnieuw afgekit worden maar het weer werkt niet mee; eerst was het te nat, nu is het te koud en ligt de boot ingevroren. Ze komt vast van het voorjaar wel weer terug.
Gelukkig was Beneteau er ook met diverse modellen waaronder de 37, dus we konden daar even kijken hoe onze boot er -ook al weer- uit zag.
Maar wat een boten liggen er, de mooiste boot vond ik een Najad zeiljacht, we kunnen hier echt niet meer spreken van een boot.
Voor een slordige 1,3 miljoen euro (WOW!!!) mag je hem meenemen.Maar het was wel erg leuk om even binnen te kunnen kijken op zo'n enorm en enorm luxe jacht.
Volledig bepakt en bezakt met boekjes, folder en catalogi zijn we naar huis gegaan.
En andere gezellige high-light van de afgelopen week was een etentje met vrienden gisteren; we zijn met twee andere stelletjes uit eten geweest en vooral de mannen van mijn vriendinnen had ik een tijd niet meer gezien dus lekker gekletst, hapje, drankje, lachen....
Helemaal gezellig.
En verder lekker gewerkt, het was wel rustig op het werk dus lekker de aandacht aan ouders en kids kunnen geven en vooral ook veel lol gehad met collega's.
Vandaag zouden we eigenlijk naar Duitsland gaan want .... morgen over 5 weken gaan we op vakantie. Hoe bedoel je, ik ben aan het aftellen?!?
En omdat we samen met Marc zijn ouders gaan, zouden we even langs gaan om vast wat plannetjes te maken en afspraken te maken maar gezien de hoeveelheid sneeuw hebben we dit even een weekje uitgesteld. Nu staat dat voor volgende week zondag op de agenda.
En vandaag? Doen we het rustig aan; Marc is nu nog even een paar uurtjes aan het werk, daarna gaan we sporten en ik heb zojuist een wijntje koud gezet voor eind van de middag.
Life's good!
Vergeet ik toch helemaal te vermelden dat Marc gisteren ook nog een weercursus voor watersporters gevolgd heeft bij Meteo Consult. Dus heb je vragen over hoge of lage drukgebieden, wind, weerkaarten of isobaren dan weet Marc waarschijnlijk het antwoord. Maar nu even serieus, op zee maar ook op het IJsselmeer kan het juist interpreteren van weerkaarten essentieel zijn voor een goede, veilige en gezellige overtocht. De cursus heeft ook nog een deel twee en die staat nu op zijn verlanglijstje.
woensdag 20 januari 2010
Dermatografie
Even tijd voor een medische update:
- ik ben vorige week bij de algemeen chirurg geweest voor controle van de rechter (niet-zieke maar wel preventief geamputeerde en gereconstrueerde) kant. En de chirurg was erg tevreden over het resultaat. En ikzelf trouwens ook. Ook hebben we maar gelijk een half jaarlijkse check gedaan en ik ben weer goed gekeurd voor een half jaar
- gisteren was de controle bij de plastisch chirurg drie maanden na de operatie. En over die kant zijn we redelijk tevreden. In de kleren e.d. ziet het er super uit maar bloot is er toch wel een verschil tussen beide borsten. De linker zijde is wat minder vol en meer afgeplat, volgens de chirurg, komt dat omdat die zijde bestraald geweest is en daar waarschijnlijk kapselvorming zit.
We zouden dit door middels van nog een operatie kunnen gaan bekijken en het kapsel verwijderen maar daar moet ik niet aan denken! Ik vind het (voorlopig?) wel prima zo
- en dan is er nog een issue van tepels. Altijd gezellig om het over te hebben. Om een lang verhaal kort te maken; deze gaan we tatoeëren (dermatografie is de officiële naam, wat zo iets betekent als medische tatoeage). Dat gebeurd in drie etappes: eerst de ene zijde, vier weken later de andere zijde en vier weken later beide kanten bijwerken.
Voor mij start dit in april.
Ik moet mij er nog verder in verdiepen maar het lijkt me een redelijk pijnlijke aangelegenheid (vooral links!).
Als jullie tips, wijsheden of andere raad hebben dan hoor ik het graag.
En hier boven nog even twee artikelen over de ontwikkelingen
- ik ben vorige week bij de algemeen chirurg geweest voor controle van de rechter (niet-zieke maar wel preventief geamputeerde en gereconstrueerde) kant. En de chirurg was erg tevreden over het resultaat. En ikzelf trouwens ook. Ook hebben we maar gelijk een half jaarlijkse check gedaan en ik ben weer goed gekeurd voor een half jaar
- gisteren was de controle bij de plastisch chirurg drie maanden na de operatie. En over die kant zijn we redelijk tevreden. In de kleren e.d. ziet het er super uit maar bloot is er toch wel een verschil tussen beide borsten. De linker zijde is wat minder vol en meer afgeplat, volgens de chirurg, komt dat omdat die zijde bestraald geweest is en daar waarschijnlijk kapselvorming zit.
We zouden dit door middels van nog een operatie kunnen gaan bekijken en het kapsel verwijderen maar daar moet ik niet aan denken! Ik vind het (voorlopig?) wel prima zo
- en dan is er nog een issue van tepels. Altijd gezellig om het over te hebben. Om een lang verhaal kort te maken; deze gaan we tatoeëren (dermatografie is de officiële naam, wat zo iets betekent als medische tatoeage). Dat gebeurd in drie etappes: eerst de ene zijde, vier weken later de andere zijde en vier weken later beide kanten bijwerken.
Voor mij start dit in april.
Ik moet mij er nog verder in verdiepen maar het lijkt me een redelijk pijnlijke aangelegenheid (vooral links!).
Als jullie tips, wijsheden of andere raad hebben dan hoor ik het graag.
En hier boven nog even twee artikelen over de ontwikkelingen
zondag 17 januari 2010
Blue Monday
Mijn collega attendeerde mij er zojuist op dat het vandaag Blue Monday is.
De meest deprimerende dag van het jaar; wij schijnen collectief moe, neerslachtig en gedeprimeerd te zijn. Lange, donker en koude dagen en dan ook nog realiseren dat er ook dit jaar weer niets van de goede voornemens terecht gekomen is....
Nu ben ik inderdaad moe, maar het is dan ook over twee uur 's nachts, dus zou ik gewoon op bed horen te liggen dus dat ik verklaarbaar.
Neerlachtig en gedeprimeerd? Gelukkig niet!
De balen van de lange, koude en donkere dagen? Euh, ja dat wel!
Goede voornemens gebroken? Ja en nee!
Mijn eerste goede voornemen was om het sporten (gestart eind november) vol te blijven houden en tot op heden lukt dat prima. Drie keer per week fitness en zwemmen en het voelt goed. Behalve het feit dat ik twee kilo ben aangekomen sinds ik sport! En tuurlijk spieren wegen meer dan vet, maar toch.
Met mijn tweede goede voornemen vordert het minder.... Dat was namelijk mijn blog wat beter bij houden. Reden waarom dit niet gelukt is, geen idee?
Maar ik ga proberen mijn leven te beteren.
De meest deprimerende dag van het jaar; wij schijnen collectief moe, neerslachtig en gedeprimeerd te zijn. Lange, donker en koude dagen en dan ook nog realiseren dat er ook dit jaar weer niets van de goede voornemens terecht gekomen is....
Nu ben ik inderdaad moe, maar het is dan ook over twee uur 's nachts, dus zou ik gewoon op bed horen te liggen dus dat ik verklaarbaar.
Neerlachtig en gedeprimeerd? Gelukkig niet!
De balen van de lange, koude en donkere dagen? Euh, ja dat wel!
Goede voornemens gebroken? Ja en nee!
Mijn eerste goede voornemen was om het sporten (gestart eind november) vol te blijven houden en tot op heden lukt dat prima. Drie keer per week fitness en zwemmen en het voelt goed. Behalve het feit dat ik twee kilo ben aangekomen sinds ik sport! En tuurlijk spieren wegen meer dan vet, maar toch.
Met mijn tweede goede voornemen vordert het minder.... Dat was namelijk mijn blog wat beter bij houden. Reden waarom dit niet gelukt is, geen idee?
Maar ik ga proberen mijn leven te beteren.
Abonneren op:
Posts (Atom)