Herinneringen, verdriet en chaos in mijn hoofd

Vandaag had ik een afspraak op de poli Werk en Borstkanker van het AVL.
Ik moest lang wachten en mijn gedachten dwaalden af.
Rondkijkend vroeg ik me af hoeveel mensen hier en in andere ziekenhuizen vandaag de boodschap zouden krijgen: "Meneer/Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u ..."
Hoeveel levens zouden vandaag volledig overhoop gehaald worden?
Voor hoeveel mensen zou het leven, na vandaag, nooit meer hezelfde zijn?
Dat greep me enorm aan, terugdenkend aan mijn eigen diagnose en alle emoties (en soms ook gebrek aan emotie) die daarbij kwamen kijken.

Het wachten duurde lang op de poli en na overleg met de verpleegkundige bleek het nog wel even te gaan duren.
Ik besloot even langs de dagbehandeling te gaan, ik had een kaartje geschreven voor een verpleegkundige R., die veel voor mij gezorgd heeft, en wilde deze voor haar achterlaten.
De secretaresse van de dagbehandeling reageerde enthousiast en riep: "Loop de afdeling maar op, ze is aan het werk, dan kan je de kaart zelf geven."
Met dat ik de afdeling opliep werd ik overvallen door de lucht die daar hangt, de patiënten die daar rondliepen, het optimisme en de pijn/angst/verdriet dat daar rondhangt, infuuspalen, kale mensen en mijn herinneringen aan de uren die ik daar doorgebracht heb.
Zeker niet allemaal slechte herinneringen, hoor, maar het was wel een zeer ingrijpende periode in mijn leven.
Het kletsen met R. was fijn: ze kende me nog en vertelde het leuk te vinden me even weer te zien. De dingen die zij nog over mij wist verbaasde me: de namen van mij en Marc, waar we woonde, dat we een boot gekocht hadden. Wow, wat een geheugen!
Maar ik was vooral blij om weer van de afdeling af te lopen. Ik vond het heel fijn om R. even gezien te hebben maar ik had van te voren niet bedacht dat een bezoekje aan de afdeling zoveel los zou maken bij mij.
Oud zeer! Het leek ver weg te zitten maar het zit toch veel meer aan de oppervlakte dan ik dacht.

Deze week hebben twee mensen die ik ken, persoonlijk of via via, te horen gekregen dat de (borst)kanker terug is. Het kankerspook, het monster is terug in hun leven.
En vanavond las ik een berichtje dat er een derde persoon aan dit, oh zo en immer gevreesde, horrorlijstje toegevoegd is. Drie prachtige mensen, mijn hart krimpt ineen en huilt voor deze lieve mensen (en hun dierbaren) en alle anderen wiens leven nooit meer hetzelfde zal zijn.

Ik moest werken vanavond en na mijn dienst stapte ik in de auto en op de radio speelde nummer "The Living Years" van Mike & The Mechanics.
Voor mij een breekpunt vanwege het nummer en de tekst maar ook vanwege de herinneringen aan mijn opa.
Net nadat mijn opa overleden was gingen mijn vader, Marc en ik naar een concert en Paul Carrack stond in het voorprogramma. Hij zong oa dit nummer en sindsdien is dit nummer onlosmakelijk verbonden met mijn opa, het verlies en enorme verdriet wat ik nog steeds voel als ik aan hem denk.
Ik hoop zo dat mijn opa weet hoeveel ik van hem hou en hoe belangrijk is (geweest) voor mij.
Tranen met tuiten!

Het is chaotisch in mijn hoofd, er loopt veel emoties door elkaar.
En hoewel mijn hart, eerlijk en oprecht, uitgaat naar de mensen wiens leven nu volledig overhoopt ligt is er nog een vraag die door mijn hoofd rondspookt....
Een vraag waar ik helemaal geen antwoord op wil hebben!
Een vraag die helemaal niet relevant is op dit moment!
Een vraag waar ik me echt voor schaam want deze vraag voelt voor mij alsof ik mezelf in de belangstelling wil zetten en aandacht naar mij wil toetrekken. En niets is minder waar en bovendien wil niemand deze vorm van belangstelling, lijkt me.
Een vraag die wel vaker even door mijn hoofd spookt maar dan ook weer naar de achtergrond verdwijnt.
Maar ook een vraag die me angst inboezemt tot de diepste laag van mijn bestaan.
En de vraag is: "Wanneer krijg ik een recidief?"

Lieve mensen, ik denk aan jullie!!!! X