Mijn frustratie

Nu alle behandelingen en de grote operaties achter de rug zijn, ligt er hopelijk een hele nieuwe periode voor ons zonder al te veel angsten, spanningen, operaties.
Maar gewoon een heerlijk alledaags leventje, dat lijkt me wel wat.
Ik denk nog wel regelmatig terug en sommige zaken verbazen me wel...
In de tijd dat ik kaal en 1-borstig door het leven ging, vond ik het verbazingwekkend wat sommige mensen deden om in contact te komen. Nu hebben vrij weinig mensen mij kaal en 1-borstig gezien maar in het zwembad was er geen ontkomen aan.
Lekker zwemmen tussen, voornamelijk, oude vrouwen en mannen en vooral de vrouwen zag je wijzen, knikken en praten met andere vrouwen om daarna tegen je aan te lopen of een geweldig onzinnig verhaal tegen je te beginnen om te kijken of ze het verhaal te horen kunnen krijgen.
Volledig vreemde mensen gevoerd door nieuwsgierigheid (niets is een mens vreemd!)

Tegenover deze groep staan de mensen die je al jaren kent, die weten dat je ziek zijn en die ineens de supermarkt uitrennen zodra ze je zien of oudcollega's die acuut wegduiken zodra je eraan komt. Tja, AUW!
Het is vast niet slecht bedoeld en ik snap prima dat het hun onmacht is maar het doet me wel pijn.
Het geeft mij het gevoel dat ik alleen maar 'borstkanker' ben. Maar ik ben Mariska, die toevallig ziek geweest is. En je hoeft helemaal niet met mij te praten over ziektes, hoor. Maar gewoon gedag zeggen is prima, we kennen elkaar dus laten we elkaar groeten en dan zien we wel verder.
Misschien dat ik de volgende keer dat er iemand wegduikt in het gangpad bij de Albert Heijn er achter aan ga? En hem/haar vriendelijk groet en vraag hoe het met hem/haar is?
Of moet ik accepteren dat dit een gevolg is van ziek-zijn? En genieten van de familie en vrienden, oud en nieuw, die nu in mijn leven zijn?