Ik heb zojuist even bloed laten prikken: na de operatie van dinsdag heb ik keelpijn. Niet heel erg, maar wel zeurderig. Op zich natuurlijk logisch van de beademing.
Maar toen ik gisterenavond even met een lampje achter in mijn keel keek vond ik deze wel erg rood en kleine plekjes wit beslag. Hhmmm, wat moet ik hier nu weer mee?
Ben maar gewoon gaan slapen en had besloten de huisarts te bellen als het er 's ochtends nog zat. En natuurlijk zat het er nog. Dus de huisarts is langs geweest (had best daarheen gekund, trouwens) en die wilde voor de zekerheid bloed laten prikken. Het zou een beginnende keelontsteking kunnen zijn en dan zou mijn kuur van maandag in gevaar komen.
Heb dus net bloed laten prikken en als daar bijzonderheden in te zien zijn overlegt hij met mijn oncoloog over het beleid.
Ik denk dat het wel mee valt want ik voel me verder prima.
Maar toch, ik zie als een berg op tegen maandag maar uitstel is geen afstel dus ik hoop dat het gewoon door kan gaan...
Mijn haar is er nu echt helemaal af. Ik kan niet zo goed de woorden vinden om te beschrijven wat het met me doet.
Weet je wat ik wel raar vind? Dat mijn spiegelbeeld er zo anders uitziet dan ik verwacht.
Als ik zonder pruik langs een spiegel loop herken ik mezelf niet. Ik bedoel, ik kan het plaatje wat ik zie niet rijmen met hoe ik me voel. Ik 'weet' dat ik kanker heb, maar ik voel me (nog??) geen kanker-patiënte maar als ik langs de spiegel loop dan zie ik wel een jonge vrouw die overduidelijk kanker heeft. Er klopt iets niet.
Snap je me nog?
1 opmerking:
Natuurlijk snap ik het. Het is ook allemaal zo verwarrend. Ik ben trouwens gewend aan mijn kale koppie en ik vind mezelf best mooi zonder haar. Natuurlijk heb ik liever een geweldige bos met krullen, maar het verdriet om het haarverlies is omgetoverd in een trotse "kale" kop!!
Een reactie posten