De dagen vliegen aan me voorbij.....
Morgen moet ik al voor de PAC en volgende week maandag al de tweede kuur. Waar blijft de tijd?
Afgelopen week heb ik samen met mijn ouders geklust en ik moet zeggen de buitenboel is er goed van opgeknapt. Marc was vrijdag ook vrij en hij heeft fatsoenlijke verlichting in de schuur gemaakt, ook heel handig. Maar Marc is ook heel handig, hij kan alles maken! Maar hij heeft aan een aantal zaken echt een hekel, waaronder verven. Dus de hulp van pa en ma was geweldig.
Zaterdag hebben we ook nog geklust en zondag vooral even bijgekomen. En 's avonds zijn we heerlijk uit eten geweest.
Vandaag was het voor mij dus tijd om te gaan schoonmaken: na een week nauwelijks iets doen behalve schuren en verven kan je je vast wel voorstellen hoe dat eruit gezien heeft...
Poetsen, dus!
Afgelopen zaterdag heb ik een bijzonder verzoek gekregen: een studente van de Koninklijke Academie voor de Beeldende Kunsten heeft me gevraagd om mee te werken aan een project voor haar opleiding waarin zij wil onderzoeken wat het voor een vrouw betekent als er iets mis is met haar borst(en). Mijn verhaal samen met foto's als onderdeel van een tentoonstelling en een boek.
Ik heb haar even de tijd gevraagd om erover te denken want echt en eerlijk toegeven wat deze ziekte en de verminkende operaties met mij doen is meer dan alleen "deze borst maakt me ziek, haal er maar af!" Dat meen ik wel, maar dat is zakelijk en op korte termijn denken.
De amputatie is blijvend net als de littekens, die zal ik altijd meedragen en hebben grote emotionele gevolgen voor mij als jonge vrouw.
Ik moet er dus nog even over denken en bij mezelf nagaan of ik er 'klaar' voor ben om erover te praten, maar ik sluit het zeker niet uit.
Ik kom er deze week nog op terug.
2 opmerkingen:
Ondertussen zit de port erin, hopelijk is dat allemaal goed gegaan.
Dat lijkt me best een opgaaf, zo'n foto's en een boek doen! Niet zomaar iets dat je even beslist om te doen.
Een paar jaar geleden hebben hier eens een paar stukken in de krant gestaan, met mooie foto's van een vrouw met een borstamputatie. Ik geloof dat die foto's nu in een dokter's kantoor hangen. Ik kan ze op internet niet meer vinden. Ze waren echt goed gedaan, en het vrouwenlichaam was mooi. Het is alleen de ziekte die lelijk is.
Heb je al een beslissing genomen? Zou ook niet zo goed weten of ik aan zo iets zou willen meewerken.
Is het zetten van de Port een beetje meegevallen? Ik hoop het maar.
Geef een beetje toe aan je vermoeidheid (zei de eigenwijze juf die het zelf ook nooit doet). Ik neem het me steeds voor om ook eens 's middags te gaan liggen. Het komt er helaas nooit van.
Een reactie posten