Al met al, een voorspoedig herstel, lijkt me.
Ik heb al eerder gemopperd over de lompe opmerkingen en betrokkenheid van hulpverleners, maar even een kleine opfrisser:
- een chirurg in opleiding die de diagnose kanker moet gaan vertellen aan mij en die ergens midden in het gesprek meldt: "U heeft wel mazzel dat U borstkanker heeft...". Er kwam nog iets achteraan, maar dat heb ik niet meer gehoord. Ik dacht alleen maar: "Mazzel??!!? MAZZEL?!?!? Ik ben 31 jaar en ik heb MAZZEL dat ik borstkanker heb?" Later heb ik van Marc de rest van de tekst gehoord die er achteraan kwam: komt veel voor, veel onderzoek naar gedaan, betere behandelingsmogelijkheden. En dat klinkt allemaal leuk, maar ik zou het toch nog steeds geen 'mazzel' willen noemen.
- de mevrouw van de anesthesie poli die niet kon lezen of begreep wat een afspraak op maandag, woensdag of vrijdag betekent en vriendelijk zegt: "Donderdag doen?" En je vervolgens naar de dagbehandeling stuurt (twee gang rechts, door de derde klapdeur, na vierde rode deur rechts en bij groene deur rechtdoor en dan de derde gang links. Dat je denkt, het is maar goed dat ik hier jaren gewerkt hebt anders zou ik vanavond nog steeds door de het ziekenhuis dwalen...)
- dagen wachten op een MRI uitslag en dan te horen krijgen: ja, we zijn ermee bezig geweest en hij is beoordeeld maar alleen niet verslagen dus wij weten de uitslag niet. En de enige die het wel weet, is vrij vandaag! En nee, verder kan niemand MRI's beoordelen, iedereen is met vakantie.
Het maakt dat ik me afvraag hoe lomp ik geweest ben in mijn carrière als verpleegkundige tot op heden? Hoeveel mensen zou ik (onbedoeld) dolend door dat ziekenhuis gestuurd hebben? Tegen hoeveel mensen heb ik kwetsende opmerkingen gemaakt, misschien met de beste bedoelingen? Best heel pijnlijk om me te realiseren dat ik tot een paar weken terug één van hun was....
Als je ziek bent ben je echt kwetsbaar en heb je een soort zesde zintuig voor alles wat met ziekte, pijn en ellende te maken heeft. Je hoort heel veel en hebt erg de neiging het op jezelf te betrekken.
Maar sommige mensen slaan echt alles! Vrijdagochtend in het ziekenhuis kreeg de man die bij mij op de kamer lag bezoek van één of andere dokter. Hij kwam echt binnen gerend en vroeg: "Hoe is het ermee?" En de man begint antwoord te geven dat hij gisteravond nog erg misselijk was en gebraakt heeft. En de dokter antwoord: "Fijn, om te horen dat het goed gaat met U. U kijkt ook weer helderder uit Uw ogen. Daaag!" En weg was de dokter!
Joh, als het je niet interesseert, kom dan niet langs!
Ik heb me heilig voorgenomen om assertiever te gaan worden en dit soort dingen met mijn artsen te bespreken als ik het idee heb dat ik niet serieus genomen word. De chirurg van mijn eerste gesprek vertelde halverwege dat het echt niet uitmaakte voor de tumor of ik nu of over drie weken geopereerd zou worden. En toen dacht ik allereerst: "Wat een onzin! Natuurlijk maakt dat uit!" en daarna vroeg ik me af of hij hetzelfde tegen zijn vrouw of dochter zou zeggen als zij in mijn situatie zou zitten.
Waarschijnlijk niet!
En de volgende keer ga ik hem dat zeker vragen als ik weer zo'n opmerking krijg waar ik niets mee kan.....
2 opmerkingen:
Hoi Mariska,
wat fijn dat de o.k achter de rug is en dat je je wat beter voelt. Ik vind het heel erg voor je wat je allemaal meemaakt en dat er in een ziekenhuis zo met mensen omgegaan wordt.
Je schaamt je haast dat je ook in het UMC-Utrecht werkt.
Sterkte de komende tijd en zet'm op!!!
Groetjes
Nicole van Kuijk
Er zijn ook wel eens momenten dat ik me schaam voor collega's die een domme opmerking maken. Maar ik weet zeker dat ik dat ook wel eens gedaan heb, zeker toen ik minder ervaring had.
Zo'n arts die niet luistert zou je toch wat doen. Een paar jaar geleden hadden we een arts waar veel klachten van patienten over kwamen. De directie heeft met hem gepraat, en tegenwoordig gaat hij vaak bij de patient zitten om zijn tijd te nemen en te praten.
Ik vindt het soms erg moeilijk; altijd werk je met mensen die gestressed zijn, en alles kan verkeerd opgevat worden. Soms loop hierdoor wel op je tenen hoor. Je wordt wel beter in het lezen van lichaamstaal vindt ik.
Zoals jij dat nu van de andere kant ziet, ja, ik denk ook dat het je gevoeliger maakt.
Ik hoop dat je niet veel van dit soort zaken mee hoeft te maken, dat is het laatste wat je kunt gebruiken.
Een reactie posten