Net nu we meenden de diagnose 'borstkanker' te kunnen hanteren en behappen, hebben we vandaag de volgende mokerslag gekregen. Er zijn kankercellen in mijn okselklier gevonden!
En daar bovenop zijn de snijranden van de OK schoon maar met een marge van minder dan 1 mm.
Kort door de bocht betekent dit een nieuwe operatie waarin al mijn okselklieren eruit gehaald gaan worden en een borstamputatie.
Ppff, net nu ik dacht dat niets mij meer echt kon raken ben ik qua gevoel (wanhoop, pijn en verdriet) weer helemaal terug bij af.
Maar er rest niets anders dan wederom de schouders eronder te zetten.
Vanmiddag hebben ze gebeld en volgende week donderdag is de operatie en ook dan word ik weer voor minimaal 1 nacht opgenomen.
Bbrr, de rillingen lopen me nu al over de rug als ik daaraan denk. Nog zo´n lange, ellendige en angstige nacht in het ziekenhuis.
Dan horen we weer tien dagen na de operatie of de rest van mijn okselklieren wel schoon is. En mocht dat niet zo zijn dan zouden ze daarna pas aanvullend onderzoek willen doen. Nou, daar was ik het niet mee eens! Misschien is verder aanvullend onderzoek niet nodig maar als de kanker al verder in mijn lijf zit wil ik dat z.s.m. weten.
En ik heb het voor elkaar gekregen: ik heb morgen een echo bovenbuik om mijn lever te bekijken, een botscan en een longfoto.
En als al die onderzoeken nu goed zijn, dan weet ik dat ik een goede kans heb om te genezen en dat wil ik weten voor ik de operatie in ga! Ik moet ergens moed en kracht vandaan halen....
Bovendien heb ik schoon genoeg van alle "daar moet je niet vanuit gaan!"
Ik (wij) moeten zekerheid hebben en wel zo snel mogelijk.
Onderweg terug naar huis rees bij ons ineens de vraag of we er niet wijs aan doen om mijn rechter borst ook te laten verwijderen. Preventief, dus.
Daarover heb ik gebeld met de mammacare en ze zouden het nog meenemen in de oncologie bespreking van vanmiddag.
Daarover heb ik later op de middag nog met de chirurg gesproken en hun advies is om dit soort beslissingen niet 'in the heat of the moment' te nemen en deze beslissing te laten wachten tot na een gesprek met de genetica. En die operatie dan eventueel te laten doen na de chemo.
En eigenlijk zijn we het daar niet zo mee eens!
Kijk, het is niet zo van "haal er maar af"! Zo makkelijk denk ik er heus niet over (en er gaan nog vele tranen vloeien), maar dit hele scenario over een jaar of twee jaar weer, dat red ik echt niet.
En dan nu alles we maar af en tzt een goede reconstructie.
2 opmerkingen:
Mariska, ik vind jou een ongelooflijk moedige meid!
Je hoort tegenwoordig zoveel over borstkanker, en dan denk je daar zelf ook wel eens bij na "Wat als...". En hoe 'leuk' ik het ook vind om borsten te hebben, toch besluit ik ook altijd dat, indien nodig, ik onmiddellijk afstand zou nemen van die 'zachte kussentjes'. Maar besluiten nemen terwijl je ondertussen niet het vuur aan je schenen hebt likken, da's makkelijk. Die besluiten uitvoeren als het zover is, da's nog iets anders. Maar ik begrijp jouw redeneren heel goed, en ik hoop dat ik net hetzelfde zou doen als ik ooit in die situatie terecht kom. Toch vergt het heel veel moed.
Begrijp je reactie. Weet natuurlijk niet hoe ik zou reageren in jouw situatie, maar ik zou zeker graag willen zien dat ze grondig te werk gaan.
Goed dat je die echo voor elkaar hebt weten te krijgen. Hoe meer info, hoe beter.
En voor de komende operatie wens ik je heel veel kracht wederom!
Een reactie posten