Donderdag 16 augustus 2007

De afgelopen anderhalve week zijn werkelijk omgevlogen ineens is dat dan de dag van de OK.
Dubbele gevoelens maar dat lijkt me duidelijk.
's Ochtends nog even gedouched en mezelf bekeken voor de spiegel wetende dat ik er nooit meer hetzelfde uit zal zien. Toch voelde het niet heel dramatisch, er is een vreemde soort berusting in de situatie.

Gelukkig sta ik voor de ochtend op het programma en hoef ik hopelijk niet zo lang te wachten als drie weken geleden.
We waren vroeg vertrokken en uiteindelijk een half uurtje te vroeg in het ziekenhuis, ons gemeld bij de OK dagbehandeling en daar wachten.
En dan komt het moment dat ze je naam roepen. Pppfff, dat was wel moeilijk hoor. Dat is het moment van afscheid nemen van Marc. Altijd fijn, jankend (kon het echt niet helpen) afscheid nemen in een volle wachtkamer. Het gevoel dat ik hem nooit meer wilde loslaten en hem wilde smeken om me alsjeblieft mee te nemen omdat ze me dit niet aan mogen doen. Waar is het gevoel van berusting van anderhalf uur eerder gebleven????
Elkaar loslaten, omdraaien en niet meer achterom kijken. Letterlijk en figuurlijk.
Meelopend met een verpleegkundige die dan zegt: "Het is niet makkelijk, hè?"
En dan bits antwoorden: "Nee, ik kom hiet niet bepaald voor een ingegroeide teennagel, hè?"
Met gelijk er achteraan: "Sorry, laat me maar even!"

Zelfde ritueel als drie weken eerder: kleren uit, OK jasje aan, in bed, paracetamollen innemen en dit keer ook maar een seresta erbij misschien kalmeer ik dan een beetje.
Na ongeveer een half uurtje kwamen de anaesthesie verpleegkundigen me halen.
Weer tranen in de OK.....
De anaesthesie verpleegkundigen waren erg lief, kwamen bij me zitten en probeerde me gerust te stellen, de chirurg kwam ook nog even een handje geven.
Beetje kletsend met de mannelijke anaesthesie verpleegkundige vraag ik hem er wel voor te zorgen om me genoeg medicijnen te geven. Zegt hij: "Geen zorgen! Er is nog nooit iemand wakker geworden die ik in slaap gemaakt heb!"
Okay, kan ik een andere anaesthesist krijgen? Het is wel de bedoeling dat ik wakker ga worden!
Gelukkig kon hij er zelf ook om lachen.
Ik heb het 09.45 uur zien worden en daarna werd het donker.....

Van de uitslaapkamer kan ik me weinig herinneren behalve dat ik het er ontzettend druk vond. Wat een herrie aan mijn hoofd, ik ben zooooo moe.
Ergens tussen 14.30 uur en 15.00 uur op een helder moment vroeg ik of ze Marc al gebeld hadden, dat hadden ze niet.
Maar ik mocht hem zelf wel bellen, Marc gebeld en hij mocht langkomen op de recovery en mijn pa even snel gebeld.
En weer slapen. Heb ook geen idee wat ik tijdens die gesprekken vertelt heb. Wel bijzonder: ik bent best helder, wist de telefoonnummers maar kan me er achteraf niets van herinneren.
Marc heeft al met al een uurtje bij mij op de recovery naast mijn bed gezeten en ik maar zweven tussen slaap en wakker.
Met de eerste OK was ik wakkerder (en grappiger) heb toen een paar rake opmerkingen gemaakt.
Daarna zei de verpleegkundige daar dat ik naar de afdeling mocht maar ook nog even hier mocht wachten op de chirurg die over 30 minuten klaar was met opereren en dan langs zou komen om wat uitleg te geven over de OK.
Ik wilde naar de afdeling, vond het veel te druk daar en dan zou de chirurg ook naar de afdeling komen.

Eenmaal op de afdeling (gelukkig, een eenpersoonskamer!) nog liggen doezelen en dommelen met Marc bij me. Mijn ouders en broer zijn nog even gedag komen zeggen maar gingen snel weer weg. Ik was zo moe en slaperig, maar gelukkig niet misselijk!
Dus met mijn wattenhoofd al snel een plannetje bedacht: "Snel en veel gaan drinken dan kan het infuus eruit voor de nacht!" Ik vond mezelf zo slim.....

Marc is om 20.00 uur naar huis gegaan en vanaf 21.00 uur was ik WAKKER! Plop, ineens WAKKER. Voelde me goed, praatte weer normaal, kon nadenden en viel niet steeds in slaap.
Ans (vriendinnetje, werkt op andere chirurgische afdeling) kwam nog even langs.
Mijn infuus eruit laten halen en uiteindelijk mezelf gereed gemaakt voor de nacht. Vond dat ik zonder infuus ook gewoon naar het toilet kon en ... ik had gelijk! Beetje wankel en niet vergeten twee drains mee te nemen, maar het ging.
Licht aan gelaten in het halletje, TV aan en zo heb ik de hele nacht in bedje gelegen. Heb weinig geslapen maar een goede nacht gehad zonder paniekerige toestanden.

Oh ja, geen chirurg gezien! En daar ben ik boos om: mijn OK zou 90 minuten duren en uiteindelijk heb ik drie uur op de OK tafel gelegen en ik wil weten waarom het zoveel langer geduurd heeft! Da's toch niet raar?
Om 23.00 uur kwam er nog wel een dienstdoende assistent binnen vallen om te horen hoe het met me ging, maar hij wist geen OK details.