Op naar de dag van morgen

Vandaag een dag van praktische zaken; huis schoonmaken (wel minimaal, ben nogal chaotisch momenteel), boodschapjes doen en meer van dat soort zaken.

Ik ben vanochtend nog even bij mijn opa en oma langs geweest, die had ik niet meer gezien na de diagnose en na morgen zal het er ook even niet van komen dus vanochtend maar even gedaan.
Tja, wat zal ik zeggen? Het ging prima, heb ze vanalles uitgelegd (en herhaald!) maar vooral mijn omaatje snapte er niets van en bleef maar dezelfde vragen stellen.
Mijn opa lijkt meer bij de tijd en luistert beter....
En het ging prima totdat ik wegging, toen begon mijn opa toch te huilen (en dat snap ik wel, hoor!) maar ja .... dan begin ik ook te huilen! En toen kon mijn oma ook niet achterblijven.

Daarna even wat boodschapjes gedaan en daarna nog even wat telefoontjes gepleegd.
Ik heb mijn verzekeringsmaatschappij gebeld en ze lijken het UMC Utrecht wel: meedenken, ho maar!
Als ik straks met de taxi 5 dagen per week (bestraling) naar het AVL moet dan moet ik zelf afrekenen met de chauffeur en de kosten declareren met een overleg van een volle afsprakenkaart en dan krijg je binnen vier weken het gedeclareerde bedrag terug.
Nou, het is te hopen dat het AVL hele korte afsprakenkaarten heeft! Anders mogen we wel een PL'tje aflsuiten om de taxi voor te schieten, haha.
Maar ja, dit is natuurlijk helemaal niet grappig maar gewoon veel geld.

Ik heb daarna een taxibedrijf uit Ermelo benaderd of ze het vervoer kunnen regelen en dat was geen probleem en zij gaan nogmaals met mijn zorgverzekeraar in gesprek om te kijken of zij de bedragen direct kunnen declareren. Ben benieuwd.

Verder heb ik nog contact gezocht met een psychologenpraktijk uit de buurt om te kijken of zij mij kunnen helpen / begeleiden gedurende het hele traject. Maar zij hebben geadviseerd om te eerst te kijken wat de mogelijkheden binnen het AVL zijn en via internet (lotgenoten)contacten aan te gaan.
En mocht ik toch depressieve klachten krijgen of vast lopen binnen het 'rouw-proces' van mijn ziek-zijn mocht ik altijd terug komen.

En verder?
Ik weet eigenlijk niet zo goed of ik nu echt al zenuwachtig ben voor morgen?
Weer een verstand - gevoel conflict, ben ik bang.
Verstand denkt: zo na morgen kan ik in ieder geval geen borstkanker in mijn linker borst meer krijgen en theoretisch gezien ben ik na morgen kanker-vrij! En de rest is nabehandelen voor eventuele kleine restjes en de kans op herhaling verkleinen.
Verstand denkt ook vrij klinisch over mijn borst(en): zijn 'dingen' die mij ziek gemaakt hebben, moeten weg!

Gevoel denkt: zou ik me na morgen nog wel een vrouw voelen? En zouden anderen mij nog wel als vrouw zien? Om over iets als seksualiteit nog maar niet te spreken! Maar ja, ik denk wel dat wanneer mijn borst(en) zouden blijven zitten er ook altijd angst blijft zitten.
Hoe dan ook, het wordt (ook qua borsten) nooit meer als voor de diagnose, er is wel iets kapot waarvan ik denk dat het nooit meer helemaal gelijmd kan worden. Hooguit, wat slijten.
Maar ja, het verleden ligt achter ons en de toekomst voor ons en daar moeten we naar toe.

Lieve allemaal, bedankt voor jullie mailtjes, kaartjes, bezoekjes berichtjes en telefoontjes om ons sterkte te wensen voor de komende dagen. Jullie zijn super!