Vrijdag 17 augustus 2007

Ik voel me goed! Nauwelijk pijn, zolang ik mijn linker arm maar niet beweeg.
Mezelf gewassen en schone kleren aan, regelmatig een rondje over de gang gelopen maar vooral ook veel rusten.
Dat wassen is trouwens wel confronterend, hoor. Zittend (alleen) in de badkamer met een enorme spiegel voor je en maar kijken naar platte plek op je borstkas.

De arts-assistent kwam viste lopen en heeft echt zonder enig gevoel van medeleven de pleister van mijn wond gerukt! Even voor de duidelijkheid ik heb een wond vanaf mijn borstbeen tot in mijn oksel en voor mensen met vakkennis: de wond was afgeplakt met een enorme lap cutifilm.
Cutifilm is een doorzichtige wondpleister die plakt over het hele oppervlak.
Zegt dat domme wicht van een arts: "Doet het zo zeer? Even flink zijn! Goh, als die pleister eraf halen zo zeer doet mag ik in het vervolg wel kleinere pleisters plakken als ik geopereerd heb, ik pak altijd de grootste!"
Hallo!! Ben je zo intelligent dat je arts kan worden maar je kan niet bedenken dat het zeer doet om een pleister van een wondgebied af te halen? En dan is mijn wondgebied ook nog een geamputeerd wondgebied waarin allemaal zenuwen lopen!
Dan ben je gewoon DOM, hoor.

Tussen de middag nog even lekker een poosje geslapen en later op de middag zou er bezoek komen.
's Middags voor het bezoek kwam bekroop me ineens een ongemakkelijk gevoel. Ik kan het niet goed omschrijven maar ik voelde me niet prettig.
Het bezoek (ouders van Marc, broer, schoonzus en nichtje van ruim 1 jaar) gaven afleiding, maar was ook enorm druk en achteraf te druk.
Daarna kwam het eten, nou alleen de lucht al!! Eugh, gebakken (stink)vis! Normaal lust ik graag vis maar het viel helemaal verkeerd.
En toen was ik misselijk.
Daarna de volgende lading bezoek, mijn Marc en ouders. Mijn ouders bleven niet zo lang en Marc heb ik daarna ook lekker naar huis laten gaan.
Vervolgens voelde ik me alleen, zielig, misselijk en onrustig! Dus .... tranen!

Marc kent me goed en had ik de auto gehoord dat Jos Brink overleden was en heeft me dus nog even gebeld om dat te vertellen. Gevolg: nog meer tranen!! Om één of andere reden trok ik me dat super aan en was dat echt de druppel!
Groot verdriet om de hele situatie waarin ik verkeerde met allerlei emoties maar als ik eerlijk ben overheersde er op dat moment maar gedachte: "Ik wil niet dood!"
Heel begrijpelijk maar heel onhandig in je eentje, in een vreemde omgeving met een lange nacht in het vooruitzicht.
Maar na een tijd praten met de avondverpleegkundige was de rust redelijk terug en zag ik alles weer in het juiste perspectief.
Ze vertelde me wel dat er een oud-collega van mij (van verloskunde) in de nachtdienst zat, of ik dat erg vond.
Leek me geen probleem en dat was het zeker niet! 's Nachts nog een tijdje met Ingrid zitten praten en daarna rond een uurtje of twee eindelijk in slaap gevallen.
Zonder TV en licht aan, ik ga vooruit....