Met in mijn achterhoofd dat er nog twee slangen (wonddrains) uit mijn rug komen en ik dus erg beperkt in hoe ik kan liggen in bed moet ik zeggen: ik heb goed geslapen!
Het ontbijtje smaakte redelijk maar nog belangrijker: ben niet misselijk meer en kan dus de pijnstillers weer innemen en daar ben ik wel aan toe.
Met de verpleegkundige afgesproken dat ik vandaag naar huis ga, maar het rustig aan doe. Dus na mijn middagslaapje komt Marc mij halen.
Zo'n gevoel van opluchting: ik ga naar huis!
De verpleegkundige heeft de wonddrain eruit gehaald (niet fijn, zullen we maar zeggen) en de okseldrain moet mee naar huis.
Mezelf weer gewassen, rondjes op de gang gelopen en vooral rusten. (Lees: Animal Planet kijken. Heb een serieuze nieuwe verslaving opgelopen: Animal Planet!)
Verder is de zaalarts nog even langs geweest, gelukkig niet die draak van gisteren! Maar een ontzettende lieve man: pakte een krukje kwam bij me zitten, vroeg vanalles en luisterde.
Wist zowaar te vertellen waarom de operatie zolang geduurd heeft: ze wilde mijn oude littekens van de vorige OK meenemen en dat was nogal een puzzel. En heeft nog even rustig naar de wond gekeken.
Kijk, heren en dames doktoren, zo kan het ook! En ook dit bezoek duurde maar een paar minuten, maar het draaide wel om mij die paar minuten en dat voelde goed.
Na het rusten kreeg ik een telefoontje van Marc: hij is onderweg! Ikke mijn tas inpakken en de verpleegkundige bellen er moest namelijk nog een tijdelijke prothese (stoffen nep-tiet) aangemeten worden en ik wilde klaar zijn als Marc er is en gelijk wegwezen.
Niet gelukt, we zaten nog in de fase van aanmeten van de prothese en vertellen hoe ik een drainpot moet verwisselen.
Maar uiteindelijk konden we weg: dag D4West, kamer 34!
Eenmaal thuis had Marc (wat een ongelooflijk schatje is hij toch) als verrassing draden gespannen door de woonkamer en daar de alle kaarten aangehangen. Voelde echt als slingers omdat ik weer thuis was.
Was wel enorm moe!
En dan komen er toch moeilijke momenten in de dagen erna: Marc moet me helpen met het verzorgen van de wonddrain want ik kan er zelf niet bij. Dat betekent dat ik mijn bovenkleren uit moet en dat hij mij kan ZIEN. Dit was ongetwijfelt voor ons beide een moeilijk moment; ik ben fysiek veranderd en zie er heel anders uit en laten we eerlijk zijn: ik ben er niet mooier op geworden.
Maar Marc is echt super! Hij helpt me met alles, we lachen en we huilen.
2 opmerkingen:
Fijn om te horen dat het de betere kant opgaat met u. De moed niet verliezen en ook al is u buitenkant verandert de binnenkant is des te mooier geworden.
Veel sterkte in deze moeilijke periode.
Ik denk dat jij een Marc hebt die jou héél erg graag ziet, en die dus bovenal blij is dat die nare ziekte uit je lichaam is, ook al laat dat littekens na. Belangrijkste is dat hij zijn leven samen met zijn vrouwtje kan delen, denk ik.
(en nog bedankt dat jij je verhaal met ons wilt delen! Als ik nu ooit zelf of in m'n vriendenkring zoiets meemaak, dan denk ik dat ik toch een beetje beter dan voorheen kan begrijpen wat je dan doormaakt)
Een reactie posten