Daar ben ik weer...

Tja, hoe is het deze keer verlopen? Eigenlijk best goed!
Woensdagmiddag hebben wij ons weer gemeld in het AVL en bloed af laten nemen, het duurde vrij lang voor de uitslagen bekend was en dat was vooral voor de meneer van 2Care een enorm probleem!
2Care zorgt ervoor dat de wijkverpleegkundige thuis komt om de Neulasta injectie te geven en hij 'moest' de bloeduitslagen voor 16.00 uur hebben om mij voor donderdag in te plannen voor de Neulasta.
Helaas waren mijn uitslagen er pas om 16.30 uur (en nee, vreselijke chagrijnige meneer van 2Care daar kan U niets aan doen maar IK OOK NIET!!).
Het AVL zou me donderdagochtend aanmelden voor de Neulasta, het gevolg is dus dat ik het wel pas vrijdag gekregen heb. Ik heb nog getracht er iets aan te veranderen maar ik kwam niets verder met die meneer (ik bedoel; die ongelooflijke chagrijnige zak van 2Care).
Oh ja, mijn neutrofielen waren overigens wel tot ongekende hoogte gestegen: ruim 5! Je zou bijna denken dat er ergens een foutje gemaakt is. Ook mijn leuko's waren van 2.87 tot ruim 5 gestegen. Bijzonder allemaal! Dus wanneer ik niet maandagochtend vroeg maar 's middags een afspraak had gehad was het misschien wel doorgegaan.

Ik ben redelijk misselijk geweest maar heb niet gespuugd. Ik ben wel vrij onrustig geweest en had daarom maar besloten van woensdag- op donderdagnacht maar even te scheiden van bed met Marc. Hij moet gewoon werken en anders hou ik hem alleen maar wakker met mijn gedraai, gezucht en gekreun.
Nu kon hij lekker slapen en ik naar hartelust zuchten, kreunen, steunen, rondlopen, TV kijken, slokjes drinken, slapen en vooral mijn eigen gang gaan.

Ook de dagen erna viel de misselijkheid redelijk mee, hoewel mijn eetlust ver te zoeken was. Wel heel raar, zaterdag zijn Marc en ik naar Duitsland geweest en ik had toen mega-spierpijn van de Neulasta en wilde daarom een paracetamolletje. Dus moest ik eerst iets eten van mezelf. Na lang wikken en wegen heb ik gekozen voor een Sultana. Ik heb een uur gedaan over 1 koekje! Muize-hapje bij muize-hapje, vreselijk!
En 's middags heb ik patat gegeten!!!! Geen enkel probleem. En 's avonds weer niets kunnen eten behalve twee manderijnen. Raar spul, die chemo!

Inmiddels gaat het eten weer wat beter, hoewel ik wel een voorkeur heb voor bepaald eten, ik merk dat ik vooral dingen wil eten met een uitgesproken smaak (dat proef ik namelijk, mijn smaak ik niet optimaal). Dus ik eet maar waar en wanneer ik zin heb.

Verder doe ik het een beetje rustig aan en geniet van het zonnetje, hoewel ik het wel koud vind.

Oh ja, in het kader van het zorgen voor mijn psyche heb ik een afspraak gemaakt bij het Helen Downing Instituut in Utrecht. Ik sta niet op instorten, hoor (zeker als ik niet naar het ziekenhuis moet) maar ik kan wel wat hulp gebruiken om mijn ziekte te accepteren. Ik ben wel benieuwd hoe dat gaat en werkt, maar ik heb 1 november een intake en dan gaan we bepalen welke vorm van therapie bij mij past.

Verder staat er een rustig weekje voor de deur: morgen werken en verder wat leuke afspraken.