Breast Cancer, little tribute, deel II

Het is mij zeker niet ontgaan, maar er is ook geen ontkomen aan: het is oktober, dat is traditioneel de maand waarin extra aandacht gevraagd word voor borstkanker. Als ik een krant of tijdschrift opensla de afgelopen dagen staat er wel iets in over borstkanker. En dat is confronterend maar het maakt ook bewust dat ik zeker niet de enige ben.

Sterker nog, jaarlijks horen in Nederland ongeveer 11.500 vrouwen dat zij borstkanker hebben (en de cijfers stijgen met het jaar), da's ongelooflijk veel. Dus als een jaar uit ongeveer 250 werkdagen bestaat dan betekent dat vandaag (gewone werkdag, polikliniek in ziekenhuis open) 46 vrouwen te horen krijgen dat zij borstkanker hebben. Alleen vandaag al 46 vrouwen; iemands vrouw, moeder, vriendin, zus, dochter die vanavond op de bank zit en het niet kan geloven dat dit haar overkomt! En morgen weer! En overmorgen weer!
En vrijdag 13 juli 2007 was ik één van die vrouwen.

Ik realiseer me wel dat ik in een bijzondere positie zit en dat het een geluk bij een (ongelooflijk groot) ongeluk is dat ik borstkanker heb. Er is namelijk veel belangstelling, geld en onderzoek voor borstkanker en daar maak ook ik zeker dankbaar gebruik van. De prognoses worden steeds beter en ik hoop van harte dat ik daar ook in de toekomst ook baat bij ga hebben. Maar het geeft me ook een schuldgevoel naar alle andere mensen die ziek zijn of een geliefde hebben met een ernstige ziekte want ook zij verdienen dezelfde inzet en financiële middelen op zoek naar behandelmethodes en genezing.