Carpe Diem

Ik voel me super de afgelopen dagen, helemaal nergens last van. Oh, behalve dat ik kaas vies vind terwijl ik normaal een groot liefhebber ben.

Gisteren ben ik weer voor het eerst sinds 13 juli op mijn werk geweest en het was GEWELDIG! Super om weer collega's weer te zien en spreken, het voelde zo goed. Ik was zo blij ze weer te zien (ja, met hier en daar een klein traantje van blijdschap!) en zij waren ook blij om mij weer te zien! Ook belangrijk, toch?
Verder heb ik met mijn teamleider gesproken over taken die ik zou kunnen gaan doen in de weken dat ik me goed voel en graag een paar uur wil werken.
Ik denk dat we daar wel uit komen en natuurlijk ben ik er al blij mee dat ik me goed genoeg voel om dat te ondernemen maar mijn hart ligt bij de kindjes en het geeft wel een knoop in mijn maag dat ik dat voorlopig niet kan doen.
Ik ben expres nog niet op de units geweest waar de kindjes liggen dat komt de volgende keer wel. Vandaag alleen tranen van vreugde en geluk.

's Middags stond de afspraak met Michelle, de studente van de foto's.
Eerst hebben we zitten kletsen, je wil elkaar toch een beetje leren kennen en kijken of het klikt
We bleken een gezamelijke interesse te hebben: Amerika! Dus gespreksstof genoeg.
Daarna hebben we ook nog wat gesproken over wat deze ziekte en het missen van een borst voor mij betekend. En daar had ik natuurlijk wel over nagedacht maar daar is natuurlijk geen simpel en eenduidig antwoord op want dat is erg afhankelijk van mijn psychische en fysieke toestand: soms staat het verlies op de voorgrond. Het verlies van mijn borst, haar, toekomst, vertrouwen in mijn lijf.
Maar er is ook winst: pluk de dag, realiseer je wat je hebt, meer bewust zijn.
Ook hebben we gesproken over wat de amputatie (en behandeling met chemo) voor mij, als vrouw, betekent. Ik was bang mijn 'vrouw zijn' kwijt te raken maar ik weet dat nu zeker: dat krijgt de kanker niet. Mijn 'vrouw zijn' is van mij en daar komt niets of niemand aan! En ja, ik heb 'hulpmiddelen' nodig om het plaatje compleet te maken maar hulpmiddelen gebruiken we allemaal: kleding, make-up enz. En volgens mij lopen er aardig wat vrouwen met 'kipfiletjes' in hun BH op de boel 'op te leuken'. Maar bovendien komt de echte kracht, het stralen, van binnen!
En niemand straalt altijd, dus ik ook niet. Conclusie: ik heb nog net zo vrouwelijk als voorheen en misschien zelfs wel meer omdat ik me inmiddels bewust ben van de echte krachtbron!
En dat is wat ik wilde dat de foto's zouden weergeven: vrouwelijke kracht.

De foto's zijn dezelfde middag gemaakt en wat zal ik daar eens over zeggen.....
Bijzonder en ook wel raar om je bovenkleding uit te trekken voor een vreemde, maar ook lachwekkend! Nu heb ik nogal de eigenschap om oenig op foto's te staan, dus ik ben benieuwd naar het resultaat.
Michelle, in ieder geval bedankt voor de gezellige middag en ik hoop dat we beide iets positiefs overhouden aan deze ervaring!