donderdag 19 juli 2007

Nieuwe blog

Het leven van mij en Marc heeft de afgelopen drie weken een bizarre wending genomen; waren we tot drie weken geleden druk bezig met onze emigratieplannen naar de Verenigde Staten en bepaalde dit plan voor een groot gedeelte ons leven en draait ons leven om MIJN leven.

Drie weken geleden ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Gewoon, simpele jeuk aan de huid.
Maar direct een akelig gevoel, een gevoel van dit hoort hier niet! Een onbestemd gevoel.

Vanaf dat moment is er een hoop gebeurd: hoop, angst, verdriet, lachen, tranen, 'foute humor', kracht, moed en de ronduit schokkende diagnose borstkanker.
Dit maakt mij tot een Pink Lady, een Amazone maar bovenal tot een 31 jarige die haar toekomst ziet wankelen....

Ik heb het schrijven op mijn andere blog (Verpleegkundige goes USA /
http://www.marc-mariska.nl/) altijd leuk en 'therapeutisch' gevonden en vandaar deze nieuwe blog.

4 opmerkingen:

Petra zei

Hoi Mariska
Wat goed om toch te blijven bloggen!
Wat je schreef op je andere blog het leven in het NU is een heel goed doel en wens jou en Marc heel veel sterkte.
Heb je wel eens het blog van Wendy Jol gelezen. Bij haar is onlangs ook borstkanker geconstateerd en heeft de operatie achter de rug en ondergaat nu chemo. Misschien kunnen haar berichtjes je wat nodige info geven.

http://familiejol.web-log.nl/

Een virtuele hug uit Noord Carolina
Petra

kastelke zei

Mariska, ik blijf je heel zeker volgen hoor, en ondertussen blijven we ook duimen voor een zo positief mogelijke afloop!
Ik zie dat Petra je al naar Wendy doorstuurde. Da's ook een ongelooflijk moedige meid! Misschien dat jullie elkaar nog aan kunne moedigen.

Rita zei

Lieve Mariska en Marc,

Ik vind het heel knap en moedig dat je zo je ervaringen kunt delen met anderen.Uit eigen ervaring weet ik dat dit een goede remedie kan zijn om het èèn en ander voor jezelf op een rijtje te krijgen,stap voor stap.Bovendien is het voor allen die met jullie begaan zijn fijn om op de hoogte te blijven want hoe goed bedoeld ook als je steeds weer je verhaal moet vertellen kan het je ook teveel worden.Ik bid voor kracht en bemoediging in deze voor jullie zo moeilijke tijd.

Rita

Anoniem zei

I should notify my pal about this.