Weekend.
Het weekend was heftig, maar ook bijzonder. Marc en ik hebben veel gelachen en gehuild.
Ik heb mijn vrienden via de mail ingelicht, zelf waren we te overdonderd om iedereen persoonlijk te gaan bellen. Bovendien hadden we ook vrij snel door welk effect dit nieuws op mensen heeft en we snappen dat dit hun ook verdriet doet, maar we zijn nog te verdoofd en geschokt om ook hun verdriet aan te horen.
We hebben even tijd voor ons zelf nodig, we willen graag even samen zijn.
Onze familie hebben we het nieuws ook vertelt en zowel mijn ouders als Marc zijn ouders hebben we het weekend nog gezien.
Weet je, dat is dan toch een beladen gebeurtenis om je naasten weer te zien.
We hebben het weekend leuke dingen gedaan, zo heb ik 'troost-kleren' gekocht en zondag zijn we op het fietsje naar het Dolfinarium geweest.
Ik ervaarde wel een soort super-gevoeligheid over alles wat er gezegd werd, het is net of je meer hoort. We waren zaterdag in Duitsland gaan shoppen en onderweg had ik dorst dus even gestopt bij een benzinepomp voor wat te drinken, daar hebben we zorgvuldig uitgezocht wat we wilden eten en drinken en gingen we betalen, zegt de pompbediende: "Zo, dat was een hele operatie!"
En wij dachten: "Nee joh, de operatie moet nog komen!"
En in het Dolfinarium hebben ze zeehonden die ouder zijn dan ik!!
Dat soort info, hoor je nu heel goed.
Maar ja, als je zwanger wil worden die je ook overal dikke buiken en wandelwagens en als je rijlessen voor de auto krijgt lijkt het ook wel of er alleen maar lesauto's op de weg zitten.
Dinsdag 17 juli.
Sita van de mammacare belde om te zeggen dat er gisteren een bespreking was en dat de betrokken artsen graag willen dat ik nog een MRI laat maken van mijn borsten om te kijken hoe groot de tumor echt is en of er niet nog meer ellende in die borst (of de andere) zit.
Dus donderdag voor MRI.
Donderdag 18 juli.
Oh, wat was ik blij dat Marc mee was voor de MRI!
Het begon al lekker; ik wist niet dat ik een MRI met contrast moest krijgen, dus ik moest een infuus (en ja, ik ben een naalden-foob verpleegkundige). Moest ik op een stoel gaan zitten en die stoel bood precies uitzicht op .... de couveuse van mijn afdeling waarin wij kinderen o.a. naar de MRI transporteren! En ik hoorde één van onze artsen praten. Gevolg: tranen!
Nu ben ik al geen held in kleine ruimten maar had 2 maal eerder ook een MRI gehad voor mijn schouder en dat was okay verlopen.
Dit keer even niet: ten eerste moest ik op mijn buik liggen en bril af (heb -8, dus zie dan ook gelijk geen fluit meer en daar word ik al onrustig van) en eenmaal in het apparaat kon ik na twee sessies mijn gedachten niet meer onder controle houden. Ik wilde eruit!! NU!!
Dus heeft die mevrouw mij eruit gehaald, maar ja, ik moest wel weer terug want ik wilde wel de uitslagen z.s.m. weten, dus heeft die mevrouw voorgesteld Marc erbij te halen en die heeft mij toen er doorheen gesleept. Mijn held!
Later in de middag zijn we nog even gaan shoppen samen met mijn ouders voor makkelijke kleding. En we zijn geslaagd: twee (wel leuke, hoor!) camping-smokings aangeschaft voor de dagen dat ik niet zo zin heb om er helemaal tip-top uit te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten