Alle ontwikkelingen tot op heden, deel 3

Vrijdag 20 juli 2007.

's Middags stond er weer een middagje ziekenhuis op het programma. En gezien het slechte weer dat ze voorspellen en het feit dat vandaag ook de vakantie in midden Nederland begint, zijn we met de trein naar Utrecht gegaan.

We hebben eerst een gesprek met Sieta van de Mammacare en we hebben ruim 30 vragen bedacht.
Nou, daar waren we op zich redelijk snel mee klaar: de vragen kunnen pas beantwoord worden na de operatie en als alle uitslagen bekend zijn, moeten met de artsen van de radiotherapie besproken worden of moeten met de internist-oncoloog dan wel chirurg besproken worden.
De uitslag van de MRI was helaas nog niet bekend. En er was een gedeeltelijke uitslag van de receptoren van de biopten: ben positief op eiwitten en ga tzt waatschijnlijk behandeld worden met Herceptin. En wat de hormoongevoeligheid betreft, deze was nog niet helemaal bekend (negatief op progesteron en oestrogeen nog niet bekend).
Toch was het zeker een goed gesprek en zijn we wel iets aan de weet gekomen, ook voel ik me goed bij Sieta, ik bespeur bij haar kracht en strijdlust om mij beter te maken. En da's wat ik nodig heb.

Halverwege het gesprek moest ik naar de anesthesist om dat gedeelte van de OK door te spreken. Eerst moest ik even een ECG laten maken want ik heb een hartruisje, het ECG was prachtig en de arts-assistent van de anesthesie omschreef de ruis na het beluisteren als een functionele ruis. Geen probleem, dus.
Het verdere onderzoek bij de anesthesie verliep ook vlot.
Dus mochten we weer gaan, hoewel .....

We werden weer terug geroepen, een mevrouw van de weefselbank wilde nog met ons praten. En eerlijk gezegd had ik daar helemaal geen zin in! Ik wilde terug naar Sita, wij zouden namelijk nog verder praten als ik bij de anesthesie klaar was.
Maar ja, die mevrouw had dus een heel verhaal of ze het restweefsel van de OK wat niet nodig was voor mijn diagnostisch onderzoek mochten opslaan samen met drie buizen bloed en mijn ziektegeschiedenis om tzt. wetenschappelijk onderzoek op los te laten.
Haar timing was trouwens waardeloos want het interesseerde me op dat moment geen moer wat ze met het restweefsel zouden doen.
Ik vind het prima dat ze het gebruiken voor onderzoek, de behandeling die ik nu krijg is ook op deze manier ontstaan. En als men er ontdekkingen mee kan doen die borstkanker patiënten in de toekomst zou kunnen helpen lijkt me dat prima.
Maar op dat moment had ik hoofdpijn, was moe en wilde gewoon weg daar.
Stom ziekenhuis, eugh.
Maar we hebben die mevrouw netjes haar verhaal laten vertellen, onze rechten voor laten lezen en getekend en snel weer naar beneden.

Daar hebben we nog een tijd met Sieta gesproken en daarna zijn we naar huis gegaan.