Alle ontwikkelingen tot op heden, deel 1

Vrijdag 29 juni 2007.

Vlak voor het slapen gaan voel ik een knobbeltje in mijn borst. Geschrokken door deze ontdekking ga ik even naar de badkamer om goed te voelen.
Het zit er echt! Ik laat Marc voelen, hij voelt het ook.
Maar ja, ik ben 31 jaar, we hebben geen borstkanker (of andere vorm in de familie) dus het zal wel niets zijn. Toch? Maar het voelt niet okay.... Dit ben niet ik, dit hoort niet bij mij....
Maandag toch maar even naar de huisarts.


Maandag 2 juli 2007.

Ben bij de huisarts geweest en hij was niet echt ongerust.
Ik ben nog jong en de blanco geschiedenis wat betreft kanker binnen mijn familie is reden tot optimisme.
Maar ja, toch maar voor de zekerheid een mammografie laten maken.
Met dit soort dingen wil ik het niet 'even aankijken'.
En juist omdat mijn familie geschiedenis blanco is kan ik voorlopig niet in het ziekenhuis in de buurt (Harderwijk) terecht, namelijk pas 9 augustus as.
De assistente maakt dus een afspraak voor mij in Amersfoort en daar kan ik 14 juli terecht.
Dat duurde me ook te lang dus ik ben zelf aan bellen met het UMC Utrecht en daar kon ik zowaar al aankomende woensdag terecht.


Woensdag 4 juli 2007.

De mammografie laten maken. De arts vertelde dat er op de foto's niets te zien was (Pfff, da's een opluchting), maar omdat de knobbel goed voelbaar is, wilde hij wel nog een echo maken.
En daarop was het knobbeltje wel goed zichtbaar.
Heel bizar, ik moest gelijk naar de oncologie poli om de mammacare verpleegkundige te spreken.
Ik zat daar even te wachten, rond te kijken en overal hingen posters; "Leven met kanker", "Kanker en vermoeidheid" enz. ik vroeg me alleen maar af wat ik hier te zoeken had? Ik wilde weg, keihard wegrennen, ik hoor hier niet!!. Ik had een knobbeltje maar echt geen kanker, hoor! Ik ben jong en er zit geen (borst)kanker in de familie en bovendien: "Mij overkomt dit niet!"

Aanstaande maandag moet ik naar de mammacare verpleegkundige voor onderzoek en aansluitend gaan ze de biopten afnemen.
Eigenlijk ben ik geschokt, was er eigenlijk vanuit gegaan dat het bij foto's zou blijven en dat we na vandaag weer lekker verder zouden gaan met ons leventje.

En daarna gewoon naar het werk, want ik had avonddienst! Even voor de duidelijkheid, ik werk ook in het UMC Utrecht, ben Neonatalogie IC verpleegkundige.


Maandag 9 juli 2007.

Hele spannende dag, ik ben dan wel verpleegkundige maar ik gruwel van naaldden. Maar een biopten nemen zonder naalden is geen haalbare zaak.
Inmiddels weten naast Marc en ikzelf, ook mijn ouders en twee vriendinnen van het knobbeltje en dat ik vandaag dit onderzoek heb. De rest van de familie en vrienden hebben we nog niet in
ingelicht. Waarom zouden we mensen bezorgd maken als er toch waarschijnlijk niets aan de hand is? Bovendien is mijn schoonzus ook jarig vandaag.

Ik had om 08.00 uur een gesprek van de nurse practioner van de mammacare, ik had eigenlijk door de chirurg gezien moeten worden, vertelde ze, maar deze zat in de overdracht.
Dus zij heeft het e.e.a. doorgenomen met mij en het lichamelijk onderzoek gedaan. Het voelen van het knobbeltje moet voor de biopten, omdat het biopt het knobbeltje zou kunnen veranderen.
Tot nu toe had iedereen vrij laconiek gereageerd op het voelen van het knobbeltje, maar ik merkte aan haar dat zij zich zorgen maakte en ze deed het zeker niet af met: "Het zal wel niets zijn."
Ook heel bijzonder; iedereen zit tegenwoordig maar aan mijn borst en steeds hoop je op de reactie: "Meid, ben je hiervoor naar het ziekenhuis gekomen? Zonde van onze tijd! Ik voel niets bijzonders!"
Ook voelde ze in mijn oksel 'iets', daar schrok ik van!
Maar ze zou contact opnemen met de arts die zou gaan puncteren om daar ook even naar te kijken.
En we maakten een afspraak voor vrijdag, dan zouden de uitslagen bekend zijn.

De arts op de röntgen was een uitermate vriendelijke vrouw (wel jammer dat we pas na ruim 30 minuten wachten geholpen werden) en ze heeft me er helemaal doorheen gepraat en ik moet zeggen de punctie zelf was peanuts, koekie en een makkie. Viel me reuze mee.
Zij heeft ook van mijn oksel een echo gemaakt, maar kon daar eigenlijk weinig bijzonders ontdekken, dus daar hebben ze geen biopt van genomen.


Vrijdag de 13e juli 2007.

Okay, van de datum raken sommige mensen bij voorbaat al in paniek, maar gelukkig zijn wij niet bijgelovig.

Ik ben afgelopen woensdag weer aan het werk gegaan en ben toen begonnen aan een rit van 7 nachtdiensten. Dus donderdag op vrijdag nacht heb ik ook gewerkt en we zouden om 08.50 uur de uitslagen horen op de poli. Marc zou naar het ziekenhuis komen zodat we samen naar het gesprek gaan.

Rond een uurtje of twee 's nachts werd ineens vreselijk onrustig, verdrietig en ik wist het zeker dat ik aankomende nacht niet op mijn werk zou zijn en sterker nog, ik zou voorlopig helemaal niet meer werken!
Gelukkig was het rustig (op mijn unit omdat de andere unit de opname wilde doen) en ik heb zoveel lieve collega's met wie ik hele fijne gesprekken heb gehad die nacht.
Echt, iedereen was TOP, ik had geen betere collega's kunnen wensen die nacht.

Rond een uurtje of vijf kon ik niet meer tegen de onzekerheid (hoewel je het eigenlijk al weet!) en heb ik mijn PA uitslagen opgezocht in de computer. En daar stond het zwart op wit: ik begreep niet alles maar ik snapte prima dat als ze het over een invasief ductaal carcinoom hebben dat ze niet bedoelen dat je een opgezette melkklier hebt.
Hoe je je dan voelt? Verdoofd en onwijze paniek wisselen elkaar af.

Daarna heb ik het drie collega's vertelt want ik wilde er wel over praten maar ik voelde ook dat ik op moment niet iedereen de uitslag kon vertellen.
Dat kon ik zelf niet aan, je had het gevoel 'sterk' te moeten zijn voor anderen terwijl ik ook voelde dat ik mezelf maar net op de been kon houden.
De rest van de nacht heb ik gepraat, gelummelt, buiten rond gelopen, even gaan liggen en getracht de gedachtenstroom in mijn hoofd een halt toe te roepen.
En wachten tot Marc er was zodat ik het hem kon vertellen en we samen naar de chirurg konden gaan.

Een vriendin van mij zat ook in de nacht en ik kwam haar 's ochtend nog tegen en samen hebben we op Marc gewacht.
Toen Marc er was heb ik heb hem vertelt dat ik de uitslagen opgezocht had en dat hij zich moest voorbereiden op slecht nieuws, ik heb borstkanker!
Vol ongeloof, verdoofd en ongelooflijk verdrietig zijn we naar de poli gewandeld.
We waren wat vroeg en de arts was vreselijk laat dus daar hebben we nog ruim 30 minuten moeten wachten. Echt, onmenselijk!!!!!

De arts heeft ons inderdaad vertelt dat de uitslag niet was samen met nog een hele berg andere info maar waar het op neer gaat komen is: zo snel mogelijk (hier kom ik zo nog even op terug!) een operatie om de tumor te verwijderen, bestraling en chemotherapie. En daarna afhankelijk van eiwitten en hormoongevoeligheid nog nabehandelen om herhaling te voorkomen.
Ons aankomende jaar zou ik het teken staan van behandelingen, herstel en vooral herstel van de behandelingen.

Even over dat zo snel mogelijk: ik weet niet wat jullie idee is van zo snel mogelijk, maar voor mij is dat nu of vanmiddag! Eventueel maandag, dinsdag of woensdag maar niet over twee weken!
Bovendien wisten ze dat ook niet gelijk te vertellen: ze vertelden dat het niet goed is, of je mee wil werken aan een lopend onderzoek, wat ze denken dat de behandeling gaat worden en of je nog vragen hebt!
Ja, ik heb vragen en de belangrijkste voor mij is: "Wanneer gaan jullie deze tumor uit mij halen?"
En dan is het antwoord: dat weten we nog niet (en oh, wat heb ik dat zinnetje inmiddels vaak gehoord de afgelopen week!) maar zo snel mogelijk.

De chirurg ging daarna verder met zijn spreekuur en wij hadden een gesprek met een mammacare verpleegkundige. Ik moet zeggen, ik heb vrij weinig onthouden van het gesprek!
Na het gesprek moesten we langs de POS-poli om een afspraak te maken met de anesthesist om te kijken of ik gezond genoeg ben om geopereerd te worden.
Ik snap het wel maar sommige dingen klinken heel bijzonder: als ik gezond was, hoefde ik niet geopereerd te worden, sukkels.
Ik kreeg een papier mee die ik daar moest afgeven en op dat papier stond: afspraak bij anesthesist graag op maandag woensdag, vrijdag zodat deze afspraak gecombineerd kon worden met een afspraak bij de nurse practioner.
Zegt dat mens achter die receptie: "Donderdag doen?"
Dit zijn dingen die ik nu niet kan hebben! Ik weet sinds een uurtje of 6 dat ik kanker heb en mensen hoeven niet met me mee te gaan janken maar zo'n doos achter zo'n balie moet wel lezen!! En anders moet je lekker opzouten en thuis folders gaan zitten vouwen ofzo.
Haar voorgelezen wat er op het formulier stond wat voor haar neus lag en een afspraak voor vrijdag de 20ste gekregen.
Echt, ik heb eigenlijk helemaal geen zin om ieders werk te controleren maar het is wel duidelijk dat ik dat zeker wel moet doen.

Daarna moest ik naar de OK dagbehandeling om een afspraak voor de OK te maken. Oh ja, als mijn OK eerder viel dan het bezoek aan de anesthesist dan moest ik maar even terug komen!
Ja hoor, ik loop wel!! Maakt mij niet uit!!
Op de OK dagbehandeling konden ze me nu geen datum geven maar ze zouden vandaag nog een datum doorbellen.

Om 16.15 uur nog geen OK datum, dus zelf maar even gebeld. En een uiterst vriendelijke mevrouw wist me te vertellen dat haar collega het inderdaad geregeld had maar helaas was zij al naar huis. Maar ze ging even kijken of ze iets kon vinden en na even wachten kwam inderdaad de mededeling dat de OK gepland was op donderdag 26 juli.