Eigenlijk ben ik heel moe...

Kanker en vermoeidheid! Het schijnt hand in hand samen te gaan. Tot voor kort was ik weleens moe maar de allesoverheersende vermoeidheid waar lotgenoten het weleens over hadden kende ik niet. Ik voelde me goed en stond helemaal in de startblokken om mijn leven weer op te gaan pakken en ben dol-enthousiast begonnen met mijn agenda vol te plannen. En vol staat hij inmiddels: 2 - 3 x werken, 3 x per week fysio, 1 x per week Herceptin, 1 x per week zwemmen, 1 x per week mijn stress-reductie cursus (die tot op heden alleen maar stress geeft) en dan nog alle sociale afspraken. Ppff, ik word al moe als ik erna kijk...
En ik ben moe! Maar waarvan precies? Alles wat er het afgelopen jaar gebeurt is? De chemo? Bestraling? Herceptin? Alles spanningen en stress? Alle inspanningen die ik de afgelopen maanden geleverd heb? Of de dubbele dosis Herceptin die ik vrijdag gehad heb?
Ik weet het niet meer... Ik vraag me wel af waarom de vermoeidheid nu komt. Maar eigenlijk weet ik het wel en is nu, ondanks mijn vakkundig volgeplande agenda, een bizar soort rust. De behandelingen liggen achter mij en tijdens die behandelingen heb ik gevochten voor mijn leven. Niet klagen maar dragen. En daar ben ik nu moe van.

Maar wat ook niet helpt is de dubbele dosis Herceptin van afgelopen vrijdag! Ja, dat was een verrassing. Omdat ik te lang geen Herceptin gehad had moest ik een oplaaddosis krijgen. En ik was er al achter dat ik de dubbele dosis Herceptin niet zo goed verdraag als de enkele. Ik word daar moe van.

En dan heb ik nog even een mopper-moment. Ik ben dus van het AVL naar het UMC Utrecht gegaan voor mijn laatste stuk Herceptin. Op voorwaarde dat ik het wekeljks mocht blijven krijgen. Dat was geen probleem.
Hoewel? Gisteren kreeg ik ineens een brief van mijn oncoloog (zij is nu met zwangerschapsverlof) dat de internisten-groep besloten had dat ze niet akkoord gaan met deze afspraak, ik moet het drie-wekelijks gaan krijgen. Echt, ik kon wel janken! Ik was al zo moe, ik heb geen zin in dit gezeik en ik doe geen compromissen ten aanzien van mijn gezondheid!! Echt, stoom uit mijn oren. Wie denken ze wel dat ze dat zo over mij kunnen beslissen?
Vrijdag spreek ik de vervangend oncoloog weer maar de afspraken voor de komende 5 weken staan al gepland en ik was niet van plan wijzigingen aan te brengen in die planning.

En dan nog even een stukje over mijn afscheid nemen van mijn pruik. Hij blijft steeds meer in de kast en dat is praktisch want ik draag dat ding al vanaf begin september maar ook moeilijk.
Wie is die vrouw met dat belachelijke korte haar, vraag ik me continu af als ik langs de spiegel loop. Ik ken haar niet, dat ben ik niet!
De mensen om mij heen proberen me heel lief op te beuren door te zeggen dat het best kan en dat het 'pittig' staat. Maar mijn hart huilt, ik mis mijn lange haren heel erg!!