Vandaag precies een jaar geleden stortte ons leven finaal in.
Ontroostbaar, ongeloof, woede, ontkenning, angst, radeloosheid en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Op vrijdag 13 juli 2007 las ik 's nachts in de nachtdienst dat ik kanker had en zat ik 's ochtends tegenover de chirurg die dit vreselijke nieuws bevestigde.
En nu zijn we een jaar verder; ik voel me prima, ben weer volledig aan het werk, sta weer midden in het leven en geniet.
Maar op een dag als vandaag zitten de tranen hoog, heel hoog.
Ik wil graag vooruit kijken en kijk vol goede moed naar een mooie toekomst en hoop op nog vele jaren in liefde, geluk en gezondheid.
Maar vandaag kijk ik ook terug en dan is de pijn en het verdriet nog net zo scherp als vorig jaar op 13 juli....
Allerlei details over die dag flitsen door mijn hoofd, het is nog zo levendig, ik kan de emoties nog proeven van die dag. Ik me bijna niet kan voorstellen dat er al een heel jaar voorbij gegaan is.
Vandaag viert mijn kanker haar eerste verjaardag en ik hoop dat er nog vele vele jaren mogen volgen waarop ik mag terug kijken op de vrijdag 13 juli 2007, de dag dat mijn (ons) leven definitief veranderde.
8 opmerkingen:
Hoi Maris,
Heb eventjes niet veel meer van mi laten horen, maar ben weer helemaal up-to date na vandaag. Hoorde al via onze neo tam tam dat het goed met je gaat. Vandaag een rot dag, snap ik helemaal. Het was zacht gezegd natuurlijk ook een rot jaar. Volgend jaar zal het verdriet weer wat minder zijn en het jaar daarop nog minder en in 2050 alleen een rot herinnering ;)
Oja ennu kort haar heeft wel z'nvoordelen, maar ik snap dat je lang haar prefereert. Heb iets voor je opgezocht, baat het niet dan schaadt het niet http://www.nisim.nl/FAST
In ieder geval een fijne week!
Wie weet zie ik je binnenkort.
Liefs Marieke
Zoals je ziet heb ik dus een neefje (ook met een blog) haha Weet even niet zo snel hoe ik dit verander, maar it's me marieke van de mc en 9409 (pff da's lang terug) haha
Lieve Maris,
Vrijdag de 13e verandere jullie leven compleet. Voor jou zullen alle vrijdag de 13e anders bekeken worden vanaf toen denk ik. Ongeluk heeft het je in ieder geval wel gebracht. Nu een jaar later ben je nog steeds herstellende. Je werkt wel weer en bent langzamerhand je conditie weer terug aan het krijgen, maar nog steeds moet je wekelijks naar het ziekenhuis voor die medicijnen en niet te vergeten je fysio enz.
Ik hoop ook, net zoals je zelf schreef, dat je nog vele jaren kan zeggen, de kanker is weer een jaar langer geleden.
Dikke X,
Lique
Een jaar na dato, een begin van de rest van je leven! Go girl! Dat er nog vele jaren volgen!
Liefs, Diaan
Heftig hè, zo'n eerste jaardag... Alles trekt dan weer aan je voorbij, alsof je het allemaal weer opnieuw beleeft.
Toch wil ik je feliciteren met een jaar verder! En ik hoop natuurlijk met jou dat er nog vele jaren volgen om op deze dag te kunnen terugkijken.
Groetjes,
Judith (die hier nog steeds af en toe meeleest)
Wat een jaar is het geweest! Kan me voorstellen dat het op zo'n dag weer allemaal op je af komt. Op naar een beter jaar, en blijf genieten.
Ook bij jouw je eerste jaar voorbij. Vandaag inderdaad de eerste dag van de rest van je leven.
Nu op naar het eind van de Herceptin dan ben je van die wekelijkse confrontatie met het ziekenhuis af en kan de tijd nog beter zijn werk gaan doen.
Dikke knuffel.
Car
Ik zeg, hiep hiep hoera, lang zal ze leven (en dat krijgt na kanker toch een andere betekenis. Ik herken de emoties van de verjaardag van de diagnose. Het is en blijft een trauma en dat beleef je dus ook op die manier.
Hou je haaks...
Een reactie posten